Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |            oczyma ślicznej panienki, pełne były zachwytu i poczęły
 2  1,  2 |          wapnem wybielonych belkach, pełne były gwaru i śmiechu. Każda
 3  1,  3 |           uczucia chwiejnie płonące, pełne upadków i wybuchów. Aż oto
 4  1,  3 |           towarzyszów, ich zapytania pełne swawoli, koncepty i okrzyki
 5  1,  4 |              i każde drgnienie duszy pełne było krzyku. Zdarzały się
 6  1,  4 |         kościach czoła. Oczy te były pełne sądu, pewności siebie i -
 7  1,  5 |        opłotków, które były zadęte i pełne śniegu jak sąsieki zboża.
 8  1,  5 |          przecudowne, niewinne łono, pełne radości i upojenia. Wydzierał
 9  1,  5 |          głębokie i dumne, marzące i pełne płomieni, ukazywały się
10  1,  5 |           chyży. Jeździec miał teraz pełne usta śniegu. Mokre szmaty
11  1,  5 |            powieki kleiło drzemanie, pełne widziadeł. Łoże tajemniczego
12  1,  5 |              czoło. Ostatni raz oczy pełne łez spoczęły na widnej jeszcze
13  1,  5 |            zatrzymały się w miejscu, pełne niepokoju. Chłop stanął
14  1,  7 |            Rafał zwrócił na nią oczy pełne łez. Całe życie przeszłe
15  1,  7 |           drogi szczęścia i słodyczy pełne cienie osłaniające święte
16  1,  7 |              pogłaskania, dotknięcia pełne czci, pocałunki oddane duszy
17  1,  8 |              miał szeroko rozwarte i pełne łez. Rozchylone usta śmiały
18  1,  10|           chwilę zwrócić na się oczy pełne wrzątku wesołości. Jeden
19  1,  12|              wizję całkowicie złotą, pełne oczy złotego mroku. Słyszał
20  1,  12|             samotnych świętych, oczy pełne smutku-niesmutku, żalu-nieżalu,
21  1,  12| smutku-niesmutku, żalu-nieżalu, oczy pełne mądrości, oczy, które widzą
22  1,  13|        pamiętał każde jej słowo, tak pełne miłosnego męstwa, tak prawdziwe
23  1,  13|         niego wyrzeczone są te słowa pełne szczęścia i szaleństwa.
24  1,  14|              wąs ozdabiał jego usta, pełne teraz uśmiechu. W oczach
25  1,  17|        nędznymi domostwami, tak były pełne wojska, że noga ludzka wcisnąć
26  2,  2 |             jeno bytowanie cielesne, pełne dziedzictwa złości, wyniesionej
27  2,  7 |          niego ani drogi, ani perci. Pełne było ciemnej a przezroczystej
28  2,  9 |         zakątki, jak kwiaty samotne, pełne smutku... Las w dole zapełniony
29  2,  12|        szczerą, jakby miał kieszenie pełne dukatów, zgoła nie wiedząc
30  2,  17|       spomiędzy kamiennych grobli na pełne morze. Nasza korweta dybie
31  2,  17|             obok. posłania. Szpitale pełne były chorych, zalegających
32  2,  17|            jedno bezgraniczne bajoro pełne oknisk niezgruntowanych,
33  2,  18|            ze snu jego oczy, jeszcze pełne łez po dziecięcej, sennej
34  2,  18|          lecieli polem, wichru mając pełne uszy i pełne głowy. Minęli
35  2,  18|            wichru mając pełne uszy i pełne głowy. Minęli w skok drogę
36  2,  18|       skażone gminną boleścią, teraz pełne były łkania, szlochu i bezzębnego
37  2,  20|           Chwilami lśnienia dzikie i pełne grozy migotały w nich jak
38  2,  20|              słowa łaskawe i dobroci pełne.~- Byłam uprzedzona - mówiła -
39  2,  20|            spokojne, powabne wyrazy, pełne niewinnej wesołości i naturalnej
40  3,  2 |        Kopyta ich były gorące, jakby pełne ognia. Dzielne rumaki wysuwały
41  3,  2 |          ogrodzeń i zapadając w rowy pełne wody. Wkrótce szyldwach
42  3,  3 |            były również zamurowane i pełne niedostrzegalnych strzelnic.
43  3,  3 |           sobie siły, długo nabierał pełne płuca tchu, a wreszcie porwał
44  3,  3 |        prześliczne ogrody klasztoru, pełne cienników cyprysowych, czarnych
45  3,  3 |    przecudnej z bezcennego aksamitu, pełne rozpierzchłych palm i magnoliowych
46  3,  3 |            widać było, że to miejsce pełne jest szykan. Ale ludzie
47  3,  3 |          iskrami bezcenne szkatułki, pełne papierów, pamiątek, świętości
48  3,  4 |         Piasku i rozpalonego popiołu pełne oczy.~Wtem natarczywy głos
49  3,  5 |         Myślisz, że to już wszystko! Pełne ma chlewy świń, karmi je
50  3,  6 |              się z niebieskich bure, pełne sadzy prochowej, która dusiła
51  3,  6 |        wokoło.~Wytarł pięściami oczy pełne piachu, dymu, sadzy. Odsapnął
52  3,  7 |           zalane były kałużami krwi, pełne straszliwych krzyków ludzi
53  3,  8 |    zasadnicza. Wszystkie twarze były pełne niepokoju, skupienia i ciekawości
54  3,  9 |              dzikie, na pół zarosłe, pełne były mgieł, które chodziły
55  3,  10|           Deszcz ustał. Obłoki bure, pełne w sobie białych jam i dołów,
56  3,  12|            trzymać rannego. Szpitale pełne były oficerów i żołnierzy,
57  3,  13|          Katarzyny. Napchało ich się pełne podwórze, pełny dwór.~-