Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       Stoją se oto pode drzewem z cicha i czekają. Aże słyszą: duch-duch!
 2  1,  1 |        Rad bym wiedział - rzekł z cicha, uprzejmie i prawie z pokorą -
 3  1,  1 |      myślę... ~Gość zaśmiał się z cicha, chytrze rozszerzając powieki.
 4  1,  1 |        waszmość chcesz mówić? - z cicha, głosem suchym rzekł szlachcic
 5  1,  1 |     strzelca okropnymi oczyma i z cicha mówił:~- Niech mi Jawór
 6  1,  2 |          towarzyszka śmiała się z cicha i co chwila wykręcała się
 7  1,  3 |   Płaskowyżu. Rafał zaśmiał się z cicha.~Już teraz nie lękał się
 8  1,  4 |   nieśmiałych a wesołych pytań, z cicha rzucanych. Podziw, a może
 9  1,  4 |        daleka nadchodził, rżała z cicha, radośnie, gdy się zbliżał,
10  1,  4 |           uśmiechem śpiewał jej z cicha głuchą piosenkę swej duszy,
11  1,  5 |   położoną. Basia szła chętnie, z cicha chrapiąc i ostrożnie badając
12  1,  5 |           przyjął do siebie ufną, cichą, posłuszną. Wtedy doznał
13  1,  7 |           izby. Matka, płacząca z cicha w sieni domu, dała mu znak,
14  1,  7 |        wszystko. Zarazem rozważał cichą, kryjomą, badawczą myślą,
15  1,  7 |          okryte młodymi liśćmi, z cicha szemrały. Rozlegał się w
16  1,  7 |    melodyjnym pląsem, zgrzytała z cicha starczym, zjadliwym, przemądrzałym
17  1,  8 |          dziwnie. Rzekł jeszcze z cicha:~- To żołnierz...~Wtem głowa
18  1,  8 |   wzdychając boleśnie, odchodzi z cicha szumiąc sukniami cieńszymi
19  1,  10|        pierwszy raz wszedł tam, z cicha stawiając nieśmiałe kroki,
20  1,  10|        ogóle mówić z nikim... - z cicha rzekł książę - bo to ludzie
21  1,  13|           nad stołem osobnym. Gra cicha, to znaczy na grubą stawkę...
22  1,  14|           z więzienia? - spytał z cicha.~- Z więzienia? A... tak,
23  1,  16|          spostrzegła go i nucąc z cicha poszła na prawo od źródła.
24  1,  17|     wyssały krew tysiąca rycerzy. Cicha, przyziemna brama cmentarna.
25  2,  1 |       lecz zgoła gdzie indziej -z cicha wycedził wysmukły, wytworny
26  2,  2 |     świecę, gdy drzwi się znowu z cicha otwarły i Łukasz wniósł
27  2,  2 | schyliwszy ją nad książką rzekł z cicha:~- Ponieważ jest sekretarz...
28  2,  2 |    przewiązany wstęgą błękitną, z cicha, jakby onieśmielony, zapytał,
29  2,  2 |       dotykała palców każdego i z cicha, z uszanowaniem i pokorą
30  2,  2 |     podniosła oczy z szacunkiem i cichą trwogą, pewnie dla zbadania,
31  2,  4 |    przewiązany wstęgą błękitną, z cicha, jakby onieśmielony, zapytał,
32  2,  4 |       dotykała palców każdego i z cicha, z uszanowaniem i pokorą
33  2,  4 |     podniosła oczy z szacunkiem i cichą trwogą, pewnie dla zbadania,
34  2,  7 |         puszcza. Jęk czołobitny z cicha zamierał, gdy przeszedł
35  2,  7 |       pracowity deszczyk górski z cicha siąpi, a woda kapie z każdej
36  2,  7 |         czarnej głębi smereków, z cicha i rzewnie świergolił. Zresztą
37  2,  10|           Kilkakroć szeptał coś z cicha, wymawiał słowo tajemnicze.
38  2,  12|         Rafał... - rzekł tamten z cicha, zbliżając się ku niemu
39  2,  15|           raz od tak dawna, jak z cicha jesienne liście szeleszczą.
40  2,  17|   kamienne w morzu z południa, za cichą zatoką, jak na nie z czarnych
41  2,  21|       śmiechem, uśmiechając się z cicha.~Tak przetrwał te dwa dni
42  2,  21|       kożuszki, czapki-i wyszli z cicha bocznymi schodami.~Muzyka
43  2,  21|           w dół rzeki. Świstali z cicha, wiadomym sposobem, według
44  3,  1 |          gościńcem, noga za nogą, cicha noc, a ma się na świtanie.
45  3,  1 |          i lasy chłonęła w siebie cicha, spływająca noc. Ziemia
46  3,  2 |    Tchórzu, tchórzu! - mamrotał z cicha, przyśpieszając kroku. Skutkował
47  3,  4 |       pospołu z motłochem... Wnet cicha, daleka muzyka onych skrzypiec...
48  3,  6 |          loty czajek.~Żołnierze z cicha naśladowali ich głosy rodzime,
49  3,  6 |          widać? - pytał kapitan z cicha. Milczeli.~- Patrz jeden
50  3,  6 |   Najbliższemu z oficerów rzekł z cicha, nad uchem:~- Batalion w
51  3,  7 |   Olbromski... - rzekł wreszcie z cicha do swego starego sługi.~
52  3,  8 | dochodziła.~- Zdaje się - rzekł z cicha do Rafała - że już więcej
53  3,  8 |          z generałem rozmawiali z cicha:~- Mam tu za Świdrem, w
54  3,  9 |         gąszczów szeleszczących z cicha od drobnego deszczu. Zrobiło
55  3,  10|        Krzysia... -wypowiedział z cicha jak gdyby sekret żałosny.~-
56  3,  11|   zajmowały się jeden po drugim z cicha, posłusznie i uroczyście.
57  3,  11|           kościelnym cmentarzu. Z cicha otwarli bramę. Zwarty ich