Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |            ręce, żeby go nie objąć i ust płonących nie przycisnąć
 2  1,  3 |           Dolna warga jego ślicznych ust odęła się i blade, ciche
 3  1,  3 |              obudwu lała się krew, z ust toczyła piana, z kurt, kamizelek,
 4  1,  5 |      pieszczotliwie piękną grzywę. Z ust mu się wymykały dźwięki
 5  1,  5 |              Rafała przywarły do jej ust rozchylonych, do jej czoła,
 6  1,  5 |           czarę rozkoszy zbliżoną do ust, zawrzeć w nazwie ów niespodziany
 7  1,  5 |            łkanie wyrwało się z jego ust. Buchnęło jak żywa krew
 8  1,  7 |              obojętna, z dziesiątych ust, jak pies milczkiem kąsający,
 9  1,  7 |           błoniastą rękę i niesie do ust piszczałeczkę, wykręconą
10  1,  10|          Nierychło podniósł łyżkę do ust. Zrazu tak miał wzrok zmącony,
11  1,  10|          czole, w drgnięciach brwi i ust. Była samym weselem i dreszczem
12  1,  10| sakramentalnym namaszczeniem zupy do ust, gdy wtem gruby głos zaskrzeczał
13  1,  10|            oczy rozsypywały iskry, z ust sfruwał śmiech, a obnażone
14  1,  11|         twarzy, przeraźliwy okrzyk z ust jej wyrywał i słyszał go
15  1,  11|          rozbitej czaszki, z nosa, z ust krew ciekła. Wargi miał
16  1,  11|          słów, które z krwawych jego ust leciały, tylko sylaby jakieś
17  1,  11|         mizerny twór. W oku, w kącie ust, w policzku, w czole wzmagał
18  1,  12|              była mowa ich zeschłych ust, prawda, której wyznać nie
19  1,  16|            ze drżeniem przygarnął do ust jej widok... Za wrzeciądzami
20  1,  17|              skrzywionych ironicznie ust i pańskiego tonu. Ale mozoły
21  1,  17|           rzężenie gardzieli, bełkot ust w błocie. Trzask trzcin.
22  2,  2 |    struchlałe usta przywarły do jego ust. Słyszał w głębi swej duszy
23  2,  2 |     świecącym po nocach. Przytula do ust jasne czółeczko, w którym
24  2,  2 |            całą twarz od czoła aż do ust zasłaniała. Złota frędzla
25  2,  2 |           Rafał spostrzegł uchylenie ust, trwożliwe uchylenie jak
26  2,  3 |       strzelby, strzelba do lica, do ust, ognia!~Wszyscy spełnili
27  2,  4 |            całą twarz od czoła aż do ust zasłaniała. Złota frędzla
28  2,  4 |           Rafał spostrzegł uchylenie ust, trwożliwe uchylenie jak
29  2,  5 |              białe czoło naprzeciwko ust. Czerwone są jego wargi
30  2,  11|      Patrzały bezkształtnymi dołami. Ust już nie było, a spięcie
31  2,  11|             kilka samotnych łez, a z ust te słowa ciche:~- Któraś
32  2,  12|           chudym ziarnem, odjętym od ust dzieciskom w brudnych gałganach...~
33  2,  17|            dopiero, gdy posłyszeli z ust kapitana Przebendowskiego,
34  2,  19|          lesie przed burzą, leciał z ust do ust, z końca w koniec
35  2,  19|         przed burzą, leciał z ust do ust, z końca w koniec placu:~-
36  2,  19|          Wszystkie głowy drgnęły i z ust do uszu leciała błogosławiona
37  2,  20|           przemycać, ale oto Rafał z ust pewnego modnisia, kuzyna
38  2,  20|            krążące około rozkosznych ust ani grubość warkocza włosów,
39  2,  20|    wpatrzonych oczu, wargami dotykał ust i chciwą ręką nagich ramion.
40  2,  21|              uśmiechem nie odrywając ust od czary swego szczęścia,
41  2,  21|         rękawy fraka, przesuwał koło ust, chwytał wargami, wdychał
42  2,  21|          twarzy, z której rozwartych ust waliła się falą ciemna krew.
43  2,  21|     Olbromski nastawiwszy dłoni koło ust. - Austriaki! Gałgany! Strzelajże
44  3,  1 |       Rolanda:~;,Przyłożył Roland do ust róg złoty - potężnie, z
45  3,  1 |            złoty, że krew czerwona z ust mu buchnęła, że mózg rozsadził
46  3,  3 |            wybuchała zaciekłość, a z ust rwał się mściwy okrzyk: -
47  3,  3 |             straszliwego skrzywienia ust zionęły dwa płomienic: duma
48  3,  4 |        Alcala...~Cedro przechylił do ust garnuszek, zanurzył wargi
49  3,  4 |        prze-z. fale krwi broczącej z ust.~Cesarz stał jeszcze nad
50  3,  5 |        ziemię gryzie, wiarus wyjął z ust fajkę i przypadł do strzemienia.~
51  3,  6 |             polskiej znaczniejszą, z ust kapitana padła jak strzał
52  3,  6 |           ale wobec Rafała nie ważył ust otworzyć. Wreszcie, licząc
53  3,  6 |              Pelletier usłyszawszy z ust Sokolnickiego wytłumaczenie
54  3,  6 |             z konia i nie wyjmując z ust krótkiej fajeczki brűle-gueule
55  3,  8 |               wygolone wargi grubych ust, każdy muskuł drgał i kurczył
56  3,  18|          konia i jakiś rozkaz padł z ust. Wstrzymał się Cesarz. Podniósł