Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |         stronę jak wiatr poniosła duszę Rafała. Dłonie jego ścisnęły
 2  1,  3 |       ciekącą.~Mrok głęboki owiał dusze, ale nie wygnał z nich radości.
 3  1,  4 |       niezmienne, wcielone w jego duszę jak życie.~Ćmiły się te
 4  1,  5 |     piękność, marzenie ziszczone, duszę swej duszy, kwiat cudnobarwny
 5  1,  7 |        serce. Widział wprawione w duszę swą i patrzące wskroś ciemności
 6  1,  7 |        żal. Żal ten uścisnął jego duszę, jak obcy przychodzień z
 7  1,  7 |  śmiertelnie chorą, na pół umarłą duszę, nie umrze teraz, lecz dopiero
 8  1,  7 |      pocałunki oddane duszy przez duszę wpośród ukłonów aż do ziemi
 9  1,  7 |       zrozumie, nie pochwyci go w duszę swoją, to już nigdy, przenigdy
10  1,  7 |     oficjerski honor. To nic! Ale duszę wszystką nogami... W strasznym
11  1,  8 |          których widok rozdzierał duszę smutkiem okrutnego rodzaju.
12  1,  11|          śmiech odbierał mu sen i duszę całą napełniał zimną namiętnością.
13  1,  14|      która mi kopytami zmiażdżyła duszę! Więc mam przejść przez
14  1,  16|           cudna mgła zarzuciła na duszę praktykanta w trzeźwości
15  1,  17|     Wstrętne myśli rzuciły się na duszę. Gdy tak błąkał się, głową
16  2,  1 |   zbliżyłem i ledwiem poznał jego duszę. Nawet ciała jego nie znalazłem.
17  2,  2 |   marzeniach wyhodował nadziemską duszę swoją! Nigdy i nic już na
18  2,  2 |         było słychać. - Skierujmy dusze ku wzniosłości! Pomyślmy
19  2,  2 |        wymyślił śmierć?~Skierujmy dusze nasze ku wzniosłości! Idźmy
20  2,  2 | powietrznych sferach ogarnął moją duszę, a oczyszczając ją oświecił
21  2,  2 |     Krwawymi oczyma patrzył się w duszę swoją leżąc na dymiącym
22  2,  4 | powietrznych sferach ogarnął moją duszę, a oczyszczając ją oświecił
23  2,  4 |     Krwawymi oczyma patrzył się w duszę swoją leżąc na dymiącym
24  2,  5 |         ruchy wyzwalająca ciało i duszę. Ale nie sama ta radość
25  2,  6 |          Strach-niestrach owiewał dusze. Patrzali w ten kraj jakoby
26  2,  6 |       mowie ludzkiej nie ma słów. Dusze, jak niemowy, chciały z
27  2,  7 |    wstawali, żeby zanurzać oczy i dusze w łące-kochance. Łąka zmieniała
28  2,  7 |        Łąka zmieniała się jak ich dusze. Co dnia była ta sama, a
29  2,  7 |        małe, dawno wygasłe, dobre dusze dziecięce.~Nade wszystko
30  2,  9 |           świerków wrzynały się w duszę jak piła i rozszarpywały
31  2,  11|    zdeptała głowę moją i serce, i duszę moją... Odpuszcza ci się
32  2,  14|           a waść swój czas, siłę, duszę i rozum tracisz na wysiadywanie
33  2,  14|           dusza przeistoczy się w duszę niemiecką od patrzenia i
34  2,  14|           co mi ty mówisz. Ja się duszę z rozpaczy widząc, co się
35  2,  14|           okropnie! Jam zajrzał w duszę ich, głupca udając podszedłem
36  2,  15|       ziemski. Krzyk ten przeszył duszę słuchacza, na wskroś, do
37  2,  17|          Lunewilu! Zachmuliły się dusze... Widzieli my, że przekrzściał
38  2,  17|       sławie. Serca zlodowaciały, dusze się objawiły zbójeckie.
39  2,  18|           nie za siostrę i nie za duszę matki, lecz za one niskie
40  2,  20|    melodię, która mu budzi i nęka duszę, która porusza i wskrzesza
41  2,  20|       gdzie każdy sprzęt wrasta w duszę, kamienieje i zamienia się
42  3,  1 |           samo rozumie jak własną duszę. Nasze go ręce pchają i
43  3,  1 |          zmiażdżona duma szarpała duszę na strzępy - popychał do
44  3,  1 |      wiecznej sławie. Szelest ten duszę przenikał. Zdawało się,
45  3,  3 |            Cedro odnalazł w sobie duszę jakiegoś przodka z czasów
46  3,  3 |       krzywdy... Czuć jedną młodą duszę, płomieniste żarzewie życia
47  3,  3 |          ciałach... Pchnąć własną duszę, umierając, w te usta...
48  3,  4 |     Anielski ich głos przepływa w duszę jako struga wonności...~
49  3,  4 |        natchnionych oczach ujrzał duszę swą młodą. Może rumiane
50  3,  6 |    Żółkiewskiego...~Który widzisz duszę moją w tej minucie aż do
51  3,  6 |           i skomlenie zabiły jego duszę. Ściskając sobie głowę słaniał
52  3,  7 |         ma?~- Można tam przynieść duszę swą i ciało z wiarą w skuteczność
53  3,  10|   nadzieje rozbiły się i oszukały duszę. Widziałem spodlenie wszystkich
54  3,  10|      ziemi? Przypomnij sobie jego duszę... On, Krzysztof! Pomyślże
55  3,  13|          Nagłe wspomnienie oblało duszę... Toż przez to okienko
56  3,  14|          i niezłomną dumę, złączy duszę swoją rozpaloną i wzniosłą