Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      umarłymi oczyma. Młodzieniec uczuł nagle poryw wściekłości,
 2  1,  2 |         tej przeraźliwej chimery, uczuł w sobie dreszcz, który się
 3  1,  2 |           dorastającego i z nagła uczuł taką miłość do tego młodziana,
 4  1,  2 |     właściwymi skokami. Po chwili uczuł w swej ręce dłoń panny Helenki.
 5  1,  3 |    posłuszeństwem wykonał rozkaz. Uczuł, jak łódź gibnęła się, gdy
 6  1,  3 |          mu zjeżyło na głowie, bo uczuł, że to cała ta olbrzymia
 7  1,  3 |      szczękają. Dotknął go ręką i uczuł, że drży. Sam także ledwie
 8  1,  5 |        wichrze Rafał usłyszał go, uczuł w piersiach jak ostrze żelaza
 9  1,  5 |        się to tak nagle, że Rafał uczuł tylko uderzenie krwi do
10  1,  5 |     czapkę. Rafał schylił głowę i uczuł wnet, że ma płomień we włosach,
11  1,  5 |        zwalił się na niego. Rafał uczuł wszczepione w siebie pazury
12  1,  6 |           krokiem żelaznym. Rafał uczuł w rękw rzemień uździenicy.
13  1,  6 |           swojej wielkości. Rafał uczuł strzemię pod podeszwą i
14  1,  7 |           tłumie myśli bezładnych uczuł dokuczliwy żal. Żal ten
15  1,  8 |      przypatrując się tej scenie, uczuł na widok tego gestu pokory
16  1,  8 |          Rafał oderwał jego ręce. Uczuł w sobie nagle tak niezgłębiony
17  1,  8 |        rozglądać się w rzeczach i uczuł łakomą żądzę posiadania
18  1,  10|        leżała bladość męki. Rafał uczuł, że jest w jakimś zamkniętym
19  1,  10|         chwilowy, och, nie! Rafał uczuł się tym wyrazem zmiażdżony,
20  1,  10|      zmiażdżony, zabity na duszy. Uczuł tę instynktowną dumę, wyniosłe,
21  1,  11|       porwała się jak błyskawica. Uczuł tylko, że się dźwignęła
22  1,  13|        samo imię: Julia... Książę uczuł niewysłowiony urok tej Julii,
23  1,  14|    Znienawidzić wojnę po tym, com uczuł stojąc pod gradem kul u
24  1,  16|      niewidzialne, nieujęte ręce. Uczuł na sobie smugi jej rozkosznych
25  1,  16|     właściwie do siebie te słowa, uczuł w sobie tęsknotę, spływającą
26  1,  17|        samo jak ludzie. Posłaniec uczuł, że jest tu między wszystkimi
27  2,  1 |         nich się odmalował. Rafał uczuł od razu dla tego człowieka
28  2,  2 |           Zaledwie zgasił świecę, uczuł się znowu w mocy niezwyciężonego
29  2,  2 |           pragnie, że Rafał znowu uczuł się wzruszonym. Tylko dziś
30  2,  3 |       huze, huze!~Po chwili Rafał uczuł, że stoi między dwoma ludźmi,
31  2,  3 |           twemu... ~Wówczas Rafał uczuł, że go prowadzą do sali
32  2,  3 | zdradzieckie serce!~Wówczas Rafał uczuł znowu mocno o pierś swą
33  2,  3 |         obok niego krążącą!~Rafał uczuł, że około jego twarzy płonie
34  2,  3 |          i wolę jego przetrąciło. Uczuł, że w tej samej chwili na
35  2,  3 |           kierują się ku niemu; i uczuł ostrza wszystkich szpad
36  2,  8 |        nie ruszyła się z miejsca. Uczuł, że sztyletu już nie ma.
37  2,  9 |          brzydkiej butelce. Rafał uczuł na głowie swej i na ciele
38  2,  9 |           się z miejsca poruszył, uczuł po raz pierwszy, że Heleny
39  2,  9 |       miejsca spłoszonymi oczyma. Uczuł katowskie prześladowanie,
40  2,  9 |         brzegów strumienia, nagle uczuł uderzenie w serce. W tym
41  2,  9 |       wyrywały się z jego piersi, uczuł w sercu i w mózgu, że nie
42  2,  12|    późnych koników polnych.~Rafał uczuł, jak serce w nim ściska
43  2,  13|     mruknął coś niezdecydowanego. Uczuł tylko po tym pytaniu bardziej,
44  2,  14|         naturze od pewnego czasu. Uczuł duszenie jak we śnie. Trepka,
45  2,  18|        pustki roztoczonej dokoła. Uczuł w sobie starość i opuszczenie.
46  2,  20|    Krzysztofa i oto już drugi raz uczuł w sobie nienawiść. Przeszył
47  2,  21|       usta.~W pewnej chwili Rafał uczuł, że nie pojedzie na projektowaną
48  2,  21|   zajmowało wczoraj, dziś w nocy? Uczuł w sobie brak, pustkę, loch
49  3,  3 |          spełnionych.~I teraz oto uczuł się zmuszonym do ruchu.~
50  3,  3 |           lecącej wody. Krzysztof uczuł go niespodzianie.~Usłyszał
51  3,  3 |         mu salwa karabinów. Cedro uczuł taki ból, jakby to jego
52  3,  4 |    złotolite, oślepiające słońce. Uczuł, że go ludzie na ruchomym
53  3,  6 |     Pierwszy to raz w życiu Rafał uczuł, co jest sława. Dreszcz
54  3,  10|          strzały oczu panny Mery. Uczuł z rozkoszą, że to jego właśnie
55  3,  11|          pętlę jej czarodziejstwa uczuł na sobie. Bez tchu, z bielmem