Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |             teraz weź no, rozpal trochę ognia. Ręce mi zgrabiały.~Strzelec
 2  1,  1 |             jałowcu i sośniny. Skrzesał ognia i umiejętnie, szybko, z
 3  1,  1 |                załatwił, zbliżył się do ognia i rozgrzewał nad nim ręce.
 4  1,  2 |            swawolne słowa. Niby groty z ognia uderzyły w Rafała i jakoby
 5  1,  2 |               ciemnymi i nabierały siły ognia, na obraz płomieni prędko
 6  1,  2 |               porównać, wybuch pąsowego ognia policzków spływającego w
 7  1,  3 |          sąsiedniej izbie ktoś skrzesał ognia, zapalił świecę i, nim zdołali
 8  1,  5 |             krzyżu. Leciał mając grzywę ognia na sobie. Bił teraz obcasami
 9  1,  5 |                 chwila wybuchał płatami ognia. Niekiedy ciemność rozdzielała
10  1,  6 |              jej oczy zwrócone w stronę ognia, grube, białe wargi, ociężale
11  1,  6 |            chwiał, odchodził. Gdy błysk ognia padł w jego czarne przepaście,
12  1,  6 |         naczelnik dalej w nas! Zawołali ognia dawać! Dyląg złożył się
13  1,  7 |              Dotknięte żarem wiosennego ognia pławiły czuby swoich gałązek
14  1,  7 |                zębami, z oczyma pełnymi ognia prosił się o cud powtórny,
15  1,  7 |               kłoda w pobliżu gasnącego ognia.~Kiedy Rafał leżał bezczynnie,
16  1,  7 | biało-niebieskich, jak stal zsiniała od ognia, dymiły się mgły cudnobarwne.
17  1,  8 |                 nim wybuchnęło jak słup ognia. Nie mógł zrozumieć, skąd
18  1,  11|               przeżarty od wewnętrznego ognia, że swe sny i furie poczytywał
19  1,  14|             pracować spokojnie w środku ognia i być nieporuszonym w boju,
20  1,  17|             okien i drzwi skakały kłęby ognia. Zaduch smoły, dziegciu,
21  1,  17|                 cegieł, czarnego dymu i ognia pożarów, zaczął usilnie
22  1,  17|              ludzie. Widział w blaskach ognia ich niskie czarne kapelusze
23  1,  17|                  W wybuchach prochowego ognia książę widział dokoła zbroczone
24  1,  17|              teraz w oczy tym, którzy z ognia wyszli, gdzie bez drżenia
25  2,  1 |            gorzały od tego szatańskiego ognia, którym, według chłopskiej
26  2,  1 |                 obcasami. Ktoś skrzesał ognia i przez chwilę Rafał podziwiał
27  2,  2 |              widomy oczyszczającej siły ognia. Spoczywa w Eleuzis i łamie
28  2,  3 |          doświadczyć skutków pałającego ognia. Tak, Bracia moi! Dajcie
29  2,  3 |              rzekł Brat Dozorca.~- Damy ognia ten pierwszy raz za zdrowie
30  2,  3 |               strzelba do lica, do ust, ognia!~Wszyscy spełnili puchary.
31  2,  6 |          przepływają te same strumienie ognia. Kiedy niekiedy tylko oddawali
32  2,  9 |                się, gardziel miał pełną ognia, a w piersiach dźwięk i
33  2,  20|               zaszły gęstym obłokiem od ognia duszy ani nie zasłoniły
34  2,  20|               słysząc te słowa. Płomień ognia buchnął mu na twarz, na
35  2,  22|                uwijać się pejzanom koło ognia, żeby się wydawało, że liczne
36  2,  24|                robił bokami. Zgrzany od ognia, trwogi ubiegu dymił się
37  3,  2 |                były gorące, jakby pełne ognia. Dzielne rumaki wysuwały
38  3,  2 |          puszczono ociekającego wodą do ognia razem z jego siodłem i dzidą.
39  3,  2 |            niechęcią i zsunęli się koło ognia w taki sposób, żeby mu zagrodzić
40  3,  3 |                 Długie smugi ruchliwego ognia rzucały w ogród niepewne
41  3,  4 |            głowa kipi i wre. Jako snopy ognia latają w niej zdarzenia,
42  3,  6 |                  od spodu, jak żarzewie ognia buchające z głębin ziemi.~
43  3,  6 |               zatrzeszczały, i skrzesał ognia. Zapalono nową łojówkę i
44  3,  6 |              Sołtyka i dał mu rozkaz:~- Ognia! ,~Sołtyk grzmiącym głosem
45  3,  6 |           miotała jak skorpion w środku ognia. Ułan drżał nie jak na początku
46  3,  6 |         powietrze kieson prochowy. Słup ognia porwał w górę i roztrzaskał
47  3,  6 |            Woltyżerowie wynurzyli się z ognia i dymów. Byli czarni, okopceni,
48  3,  6 |           ochrypłym głosem:~- Baczność! Ognia w odwodzie! Półbateriami!
49  3,  6 |            przysposobiła się do dawania ognia. Druga półbateria, złożona
50  3,  9 |               ramiennymi ogołocone są z ognia. Powinno nam ludzi wystarczyć.
51  3,  11|               wybuchnął olbrzymi żagiel ognia. Pożar w podwórzu! Palił
52  3,  11|             strasznej jak ludzka. Potok ognia skakał z dachu na dach,
53  3,  11|                sikawek, żeby nie puścić ognia w rynek. Teraz wszystek
54  3,  11|                 powtarzać:~- Nie puścić ognia w rynek!~- Lać ściany! Rąbać
55  3,  16|            zlituje się nad nim słońce i ognia swego nie przygasi. Piach