Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      utonęło w milczeniu leśnym. Zdawało się chwilami, że nikły dwugłos
 2  1,  2 |        oczy zachwycające, które, zdawało się, nie widzą go wcale,
 3  1,  2 |         krokiem wyszedł stamtąd.~Zdawało mu się; że teraz już z radości
 4  1,  5 |       czekał patrząc w ciemność. Zdawało mu się chwilami, że tak
 5  1,  5 |       Wiatr tam wył przedziwnie. Zdawało się, że w istocie, jak głosi
 6  1,  5 |      Rafał posuwał się na oślep. Zdawało mu się, że nie trafi do
 7  1,  5 |          płynąca z kart książki. Zdawało mu się, że umrze pod tym
 8  1,  5 |       rozumienie czasu. Chwilami zdawało mu się, że leci już przez
 9  1,  7 |         na ziemi, niedościgłych. Zdawało mu się chwilami, że to w
10  1,  7 |         lękliwy, płochy i czuły. Zdawało się, że niechętnie znosi
11  1,  12|        wszystkich kończyn ziemi. Zdawało się, że głębokie łuki, arkady,
12  1,  12|  towarzyskich w pałacu Morosini. Zdawało się, że pozbawieni władzy
13  1,  12| naturalny formuły Machiavellego. Zdawało mu się, że śni, że dostrzega
14  1,  16|      mnóstwem chropawych kolców. Zdawało się, że te żywozioła wciąż
15  1,  16|        nie wiedział o tym wcale. Zdawało mu się jak przez sen, że
16  1,  17|      połowie wysokości. Jeszcze, zdawało się, drży pień... Raz w
17  2,  1 |         wielkością i, jak mu się zdawało, niesłychanym majestatem.
18  2,  2 |         od myśli, których rozum, zdawało się, nie był w stanie objąć
19  2,  2 |        żywa stanęła taka chwila. Zdawało mu się, że wypukłe, przymglone
20  2,  2 |   Odsuwał ją z dziwnym uczuciem.~Zdawało mu się, że myśli, które
21  2,  2 |           po ceremoniach, które, zdawało się, trwały dziesięć lat,
22  2,  2 |       Kolana pod nią zgięły się. Zdawało się, że padnie w tył. Wolno
23  2,  3 |   wewnętrznych i napadów gorąca. Zdawało mu się, że konie biegną
24  2,  4 |           po ceremoniach, które, zdawało się, trwały dziesięć lat,
25  2,  4 |       Kolana pod nią zgięły się. Zdawało się, że padnie w tył. Wolno
26  2,  5 |       bliskie ziemi, brylantowe. Zdawało się oku, że widzi ich bryły
27  2,  9 |     który dawno, przed secinami, zdawało się, lat, z jego ciała został
28  2,  9 | napełniło obszar pustyni. Nieraz zdawało mu się, że już te same turnie
29  2,  10| drapieżny ptak czasami spoczywa. Zdawało mu się za chwilę, że on
30  2,  10|         zamek napełnił ten głos. Zdawało się, że zatrząsł jego podmurowaniami
31  2,  12|          wolno zewsząd spływała. Zdawało się, że śniady, błękitnawy
32  2,  14|        serce biło ze wzruszenia. Zdawało się, że płomienie i dymy
33  2,  16|        grzebieniami polśniewały. Zdawało się, że to żelazne legie
34  2,  18|      choć dawno już był poranek. Zdawało się, że dzień nie nadejdzie...
35  2,  19|         rozciekawionej tłuszczy, zdawało się, że go zagłuszy. Było
36  2,  20|         obdarzony głosem, który, zdawało się, służył do mierzenia
37  2,  21|          przyciągnąć Krzysztofa. Zdawało mu się nawet, że go przyciągnął...
38  2,  21|        jego mózgu słowa, ustały, zdawało się, myśli. Ani jednego
39  2,  21|         a krew ostygła w żyłach. Zdawało mu się, że już nigdy nie
40  2,  21|          pięknej melodii. Samemu zdawało się, że tworzy i pierwszy
41  2,  22|          powstała tak wielka, że zdawało się rozsadzi mury resursy
42  2,  24|          go we czci i zdumieniu. Zdawało się sennemu wojsku, że to
43  3,  1 |     Szelest ten duszę przenikał. Zdawało się, że słychać w nocy pogwary
44  3,  1 |        teraz w nocach wędrowania zdawało mu się, że go zna dawno.
45  3,  2 |          mija wąwóz Roncevalles. Zdawało mu się, że w tej chwili
46  3,  3 |          całej mocy, obciskać... Zdawało się, że ze wstydu wlezie
47  3,  3 |         krwi i połamane sprzęty.~Zdawało mu się, że rozważa w tej
48  3,  3 |      zachrapał na cały klasztor. Zdawało mu się, że tylko co zamknął
49  3,  3 |         z wściekłości bezsilnej, zdawało się, mur gryźć poczną zębami.
50  3,  3 |          było nie do zniesienia. Zdawało się Krzysztofowi, skoro
51  3,  6 |     zorane pola w stronę Oparzy. Zdawało mu się, że tam jeszcze znajdzie
52  3,  9 |       daleko głosy bębnów. Zrazu zdawało się, że biją wciąż w tym
53  3,  9 |        sobie obmierzły niepokój. Zdawało mu się chwilami, że jeszcze