Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |           z tych skrytek miała już swój choćby najmniejszy stół
 2  1,  5 |     miłości przechodziła tu szczyt swój najwyższy. Słuchał melodii,
 3  1,  5 |           czułości niedawnej miecz swój żelazny. Rozległ się w duszy
 4  1,  7 |       Mając przed oczyma tylko sen swój wieczny, młody wygnaniec
 5  1,  8 |       Michcik!~- Toż widzisz chyba swój stan, że zabiłbym cię od
 6  1,  10|      głupio-niedbałym, prezentując swój wyszarzany kostium. Ani
 7  1,  10|           tyle lat, skoro się wiek swój cały spędziło bez tego,
 8  1,  12|         kości, obwija je w płaszcz swój. Korzysta z przejścia, które
 9  1,  12|     Codziennie pozdrawiał ulubiony swój most dei Sospiri. Kształt
10  1,  13|            śpi wyprostowany, miecz swój piastując, książę Mastin
11  1,  13|             mości książę, na wojaż swój, bo może by cię chęć wzięła
12  1,  14|           zwołania sejmu. Wszystek swój czas książę obracał na zaglądanie
13  1,  17|        Austriacy poczęli rozciągać swój front aproszów od Certosy
14  2,  1 |   błyskawica - cisnęła w ciemności swój nagły strzał światła ślepa
15  2,  2 |             dla kwiatu, co kielich swój kształtuje w mrokach nocy,
16  2,  2 |        ciemnościom. Wywiedzie duch swój z bagna grzechów ludzkich,
17  2,  3 |            Mimo woli Rafał zapinał swój czarny frak na wszystkie
18  2,  6 |         Śniło na niej przedwieczny swój sen. Widzieli każdą od lat
19  2,  7 | wszystkiego blasku słońca. Kształt swój przemieniał z wolna: cudowna,
20  2,  8 |          skały, wznoszącej we mgłę swój połupany szczyt, otwierała
21  2,  12|         dostatku otrzymał paszport swój pruski i kilka strzępów
22  2,  12|        własną, sandomierską gwarę, swój domowy akcent, żeby tak
23  2,  12|          Przecież mówię ci, że mam swój własny folwark. Tam mieszkam
24  2,  14|        cząsteczce przeorać, a waść swój czas, siłę, duszę i rozum
25  2,  15|        Wtedy serce dźwigało kamień swój i samo nasłuchiwało bez
26  2,  15|          kwilenie. Serce upadało w swój grób i leżało w uspokojeniu
27  2,  17|       ślepie pod powieką...~A taki swój swego gdzie nie wiedz, w
28  2,  17|            wiedzieć nie chciał. Za swój własny ostatni grosz oficerowie
29  2,  17|         fala rzucała nam pod stopy swój niezapomniany dźwięk, w
30  2,  17|     pragnął koniecznie pokazać nam swój pokład i taczające się po
31  2,  18|           trzy kieliszki. Podniósł swój w górę i usiłował wygłosić
32  2,  21|           przebiec salon trzymając swój skarb w objęciu. Zniknęły
33  2,  21|          nicości, okazują wszystek swój przepych i potęgę władzy
34  2,  21|             nim piękność ukończyła swój taniec, Rafał podniósł głowę.
35  2,  21|       wieko i w kilka minut wdział swój obcisły rajtrok, do którego
36  2,  22|          Ślązak rychtował do ciosu swój taran.~Na dworze zaległa
37  2,  24|             i odpowiadać głośno: - Swój, Polak!~Zaraz na początku
38  3,  1 |        pierwocinach nowiu i brzask swój pylny, sypki a nikły z mroku
39  3,  2 |           palić te ognie? Wróg czy swój? Słychać było naszczekiwanie
40  3,  3 |         śnieg. Jej oczy, co własny swój blask miały jak słońce,
41  3,  4 |            Cedry padając bez sił w swój barłog. Ale nie krzyknął
42  3,  6 |          wspominała sobie wiosenny swój sen: drogę do Wygnanki.
43  3,  6 |        wciąż wykładał po francusku swój pogląd.~- Co do mnie- rzekł
44  3,  6 |            mógł najprędzej, wdział swój uniform. Munduru nie zdołał
45  3,  6 |      nowych batalionów przyłączyło swój ogień do dawnych pięciu.
46  3,  7 |            Sokolnickiego chce mieć swój własny sąd, wyważony z sumienia.~-
47  3,  8 |    przeciwko matce Warszawie dziób swój i pazury nastawiać...~Zawrócił
48  3,  8 |            ufundować pułk jazdy na swój koszt wyłącznie. Sądziłem,
49  3,  9 |        Krew odpłynęła od serc i na swój posterunek wróciło codzienne
50  3,  10|      pośpiechem, wskazywał gestami swój kostium arcygospodarski
51  3,  13|             W ręce ściskał jeszcze swój cudnie dziwerowany pistolet.
52  3,  14|         szczeka,~Szedł zawinięty w swój płaszcz, zadumany. Widział
53  3,  16|            siodeł itd., przedłużał swój pobyt w okopach generała