Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       wlepił. Pierzchły marzenia. Słońce przypiekało, wzmogły się
 2  1,  1 |         Było to jakoś na jesieni. Słońce zachodziło jak teraz. Patrzę:
 3  1,  7 |       otulał rudawosiną ich korę. Słońce wnikało do głębi lasu i
 4  1,  7 |       Kraków, Warszawa, Berlin...~Słońce zeszło za dalekie lasy i
 5  1,  8 |         została, niebo nad głową. Słońce i nam świeci. Podnieść oczy
 6  1,  9 | niedościgłą myślami ludzkimi, nad słońce, księżyc i gwiazdy...~
 7  1,  11|         duszą jakby dół wykopany.~Słońce zachodziło za lasy. Koń
 8  1,  11|        jak tego dnia uderzyło nań słońce całym swoim pożarem. Udawał
 9  1,  16|       pierworodną zieleń moczaru. Słońce wskrzeszało stamtąd omdlałe,
10  1,  16|      nowotnymi badylami, jak samo słońce. W owej to chwili cudna
11  1,  16|   ciemnoszarymi wełniakami, które słońce w perzynę obróci. Po mokrym
12  1,  17|         pusta, zalana przez białe słońce. Dale j pod dymem rozesłało
13  2,  2 |           na łące, gdy przygrzeje słońce wiosenne - i w umieraniu
14  2,  2 |         co żywie. We dnie pali go słońce aż do śmierci, a w nocy
15  2,  7 |        sinawą rdzę obleczony. Gdy słońce ranne, jak przez witraż,
16  2,  7 |          kosówki przygrzane przez słońce. Daleko w głębiach rozpadlin
17  2,  7 |      trupiej kości, którą wicher, słońce i deszcz w próchno obracają.
18  2,  7 |            księżyc i samo wieczne słońce. Uwięziona woda czyniła
19  2,  8 |       szczelinach skalnych.~A gdy słońce zbyt doskwierało nagłością
20  2,  9 |         obszerną, zbójecką cuchę. Słońce świeciło, a zielone upłazy
21  2,  9 |          śledził ich oczyma. Póki słońce w błękitnym niebie świeciło,
22  2,  9 |         trzeci dzień i czwarty... Słońce budziło go i popędzało ognistą
23  2,  11|        udało się im dotrzeć. Wnet słońce zaszło za garby Furki. Nikt
24  2,  11|      swych korzeni i wystawiał na słońce krzywe pazury łap rozpłaszczonych.
25  2,  14|           roztaczać raczy jako to słońce. Miło mi jest ogrzać się
26  2,  15|      okiennicach, wiedział, kiedy słońce wstaje. Poznawał to po szumie
27  2,  15|           ich bezpłodnej nagości.~Słońce ostrymi grotami padało już
28  2,  15|           tam, gdzie nie dosięgło słońce. Olchy stanęły nad czarnym
29  2,  17|         bramy. Tam się zatrzymał. Słońce już gasło i ostatnia jego
30  2,  17|     głosem.~Weszli w dziedziniec. Słońce się kryło za pagórkami i
31  2,  17|       ciemne a wąskie jamy, gdzie słońce nigdy nie dociera!... Puste
32  2,  17|          z wiosną pocznie ogniste słońce przepalać powietrze na wskroś!
33  2,  18|              Wściekłeś się! Niech słońce wzejdzie! Będziesz zęby
34  2,  21|         widać było w przestworze. Słońce wznosiło się nad lasami,
35  2,  22|       ginących w siwym oddaleniu. Słońce już gasło, a poziome jego
36  3,  1 |       Germanii w tę stronę, gdzie słońce z niebios w morze zstępuje.
37  3,  1 |    niewymownie piękną zuchwałość. Słońce zachodu uwydatniło ją całą,
38  3,  1 |       nocy. Stamtąd, gdzie tonęło słońce i płonęły jeszcze jego krwawe
39  3,  1 |    nastanie pora czasu pełni, gdy słońce i księżyc zjawią się na
40  3,  1 |      ojcowica. Rzucił go nago pod słońce, księżyc i gwiazdy, wydał
41  3,  3 |       zimnym rankiem w lipcu, nim słońce wstanie zza gór ziemi Monnegros,
42  3,  3 |       własny swój blask miały jak słońce, tkwiły w jego twarzy. Drżały
43  3,  4 |            złotolite, oślepiające słońce. Uczuł, że go ludzie na
44  3,  6 |         głucho i dawali baczenie.~Słońce już wyszło i nagi las tak
45  3,  6 |   Zdumionym okiem powiódł dokoła.~Słońce jaśniało. Złotobiałe połyski
46  3,  7 |          Heleny de With.~Wiosenne słońce płonęło. Potok światła wlewał
47  3,  8 |      enigmatyczne.~- To jasne jak słońce. Waćpan widzisz ten plan
48  3,  12|    wjechać między pola, w wąwozy. Słońce wschodziło, kiedy za Goryczanami
49  3,  16|         sierpniowego dnia zaczął. Słońce przepalało na wskroś żółte
50  3,  16|          się w zaschłą krew rany. Słońce płomienne już wydobywać
51  3,  16|        nagi trup. Wołał:~- Już go słońce żre, żołnierze, już go porwało
52  3,  16|        wami wszystkimi, a nad nim słońce niezbłagane. Nie zlituje
53  3,  16|           Nie zlituje się nad nim słońce i ognia swego nie przygasi.