Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |           przejeżdżali wodę. Powstał krzyk dam siedzących w saniach,
 2  1,  3 |           nic nie zwracając uwagi na krzyk prorektora, który zbolałym
 3  1,  5 |            Była to pieśń szczęśliwa, krzyk ze wzdętej piersi i całej
 4  1,  5 |              z piersi jego wylatywał krzyk martwiejący na ustach, wnet
 5  1,  7 |            dnia Rafał słyszał już ów krzyk, ale nie zwracał nań uwagi.
 6  1,  11|      złowrogo dźwięczał jak straszny krzyk wzgardy. Tak było za dnia.
 7  1,  11|           niej migały jakieś figury. Krzyk dolatywał. Chargot chłopstwa...
 8  1,  14|          chmurnym niebem rozlega się krzyk dzikich gęsi lecących z
 9  1,  17|           się za nim, gdzieś u stóp, krzyk człowieka na ziemi.~Rzucił
10  1,  17|              Do broni! - rozległ się krzyk.~Było już za późno. Kolumna
11  2,  3 |        młotka - i zaraz potem hałas, krzyk, szczęk broni. Rozległo
12  2,  6 |   niesłychany żal, przeobrażał się w krzyk przerażenia czy radości,
13  2,  8 |            ten olbrzymi kraj niczyj, krzyk zgodny i śpiewny.~Wywoływali
14  2,  8 |             oczy wywracały w dołach. Krzyk Heleny wzywał go na pomoc...
15  2,  9 |              Rzucił w kamienny świat krzyk z całej piersi. Na wschód,
16  2,  10|              piersi wypadał obłąkany krzyk, ptasie czy zwierzęce pogwizdywanie,
17  2,  10|          moja wola wrócić!...~Był to krzyk przeciągły, prawdziwy krzyk
18  2,  10|          krzyk przeciągły, prawdziwy krzyk z głębi duszy, wołający
19  2,  11|            radosny głos piszczałek i krzyk wiosennej radości...~Przezierały
20  2,  11|        cyprysowej ciemnicy jak gdyby krzyk symboliczny, znak-zwiastun
21  2,  15|             we wsi szczeknięcie psa, krzyk wrony, każdy powiew wiatru.
22  2,  15| lazurowobłękitna nić, że cudnobarwny krzyk radości opasał, objął i
23  2,  15|          związał ten bukiet ziemski. Krzyk ten przeszył duszę słuchacza,
24  2,  17|             pierś czy głowę! Dopiero krzyk rodzimy, dopiero jęk przebije
25  2,  17|             sekretny paragraf Kraya. Krzyk się w szeregach rozszerzył: "
26  2,  17|           boku. Stanął.~Usłyszeli my krzyk kapitana: "Siekiery! Tnij
27  2,  21|             brzegu rzeki rozległ się krzyk z kilku stron. Stało się
28  2,  22|              Rozległo się kołatanie, krzyk, rozkazy. Woźnica skoczył
29  2,  22|          rękaw wyrwanym szabliskiem. Krzyk i zgiełk wszczął się na
30  2,  22|              otoczono zwartym kołem. Krzyk się wzmógł. Jeden z oficerów,
31  2,  23|            Zahuczał od strony miasta krzyk ludzki.~Wszyscy kawalerowie
32  2,  24|   starogardzki, raptownie - tętent - krzyk:~- Bij! zabij!~Dragony wyrwały
33  3,  2 |            ludzkie już go dopędzało. Krzyk wydzierał się z piersi,
34  3,  2 |         Ogień, światło, suche płyty! Krzyk ludzki!~Naokół siła i wesele
35  3,  3 |     szczękami. Szarpnął. Rozległ się krzyk. Łapa puściła. Wtedy co
36  3,  3 |         wywalonych drzwi. Tupot nóg! Krzyk przeraźliwy... W mgnieniu
37  3,  3 |         rozwartych ustach, z których krzyk zemsty jeszcze zdawał się
38  3,  3 |              piorun po zrębach skał. Krzyk podjudzonego męstwa na ich
39  3,  3 |              morza w nocy, na nowiu, krzyk najgłębszej ptasiej boleści
40  3,  3 |             w błoniu, śpiew radości, krzyk przeszywający, sto na raz
41  3,  3 |             włosy koślawe ręce swoje krzyk obijający się o ponure mury
42  3,  4 |              struga wonności...~Wtem krzyk potężny, łoskot jednolity
43  3,  4 |          uszczęśliwione usta miotają krzyk:~- Wiwat Cesarz!~Krzysztof
44  3,  5 |          przypadł do strzemienia.~Na krzyk jego z sąsiednich domów
45  3,  6 |           smugę. Usłyszawszy ostatni krzyk kapitana rozwarł oczy. Był
46  3,  6 |             w tym tłumie nieustający krzyk kapitana, porucznika i kolegi
47  3,  6 |        ludzki podaje duszy skrzydła, krzyk rozpaczy podjudza ją jak
48  3,  11|           jakby przez ogień pożarty. Krzyk tam i sam, a po nim cisza
49  3,  11|               Rozlegał się co chwila krzyk, że gore browar na Czwartaku
50  3,  11|             w jamę zdobytą. W szańcu krzyk, zgiełk, strzały, łomot
51  3,  12|            synowskiej jak dziecko...~Krzyk powstał w całym domu. Poczęły
52  3,  12|              rozległ się przeraźliwy krzyk. Zofka buchnęła we drzwi.
53  3,  13|             Słychać było stamtąd ich krzyk. Rafał poskoczył za nimi.