Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         pańskiej posiada - mówił z uśmiechem ironii - niech płaci od
 2  1,  4 | przymrużonymi oczyma, z dziwacznym uśmiechem śpiewał jej z cicha głuchą
 3  1,  7 |  słowiczych, całował je z radosnym uśmiechem, przyciskał do serca wszystką
 4  1,  8 |          Książę Gintułt podszedł z uśmiechem do kapitana i serdecznie
 5  1,  8 |      accuratissime, więc - dodał z uśmiechem - nie masz racji eksmisji.
 6  1,  8 |          mu w oczy ze skrytym złym uśmiechem.~- Uwolnić "obywatela"...
 7  1,  9 |       wrócił się jeszcze i dodał z uśmiechem:~- Możesz to napisać, jeśli
 8  1,  10|        dystyngowanymi półzwroty, z uśmiechem głupio-niedbałym, prezentując
 9  1,  10|       Uśmiechnął się wreszcie owym uśmiechem wdzianym na twarz jak maska,
10  1,  10|       wdzianym na twarz jak maska, uśmiechem przyjęć. Czekał.~Młodzieniec
11  1,  11|       jeszcze na ziemi nie było, z uśmiechem niebiańskim, pół smutnym,
12  1,  13|       lepiej się nie rodzić!..."~Z uśmiechem drwiącym patrzał w oczy
13  1,  14|   Sułkowski zbliżył się do niego z uśmiechem szczerej radości i ucałował
14  1,  14|            jest - dodał z drwiącym uśmiechem - z Rzeczypospolitej Transpadańskiej.~-
15  1,  14|       Zapewne...~Po chwili dodał z uśmiechem:~- Chociaż bardzo często
16  1,  14|             Widzę - rzekł książę z uśmiechem bladej ironii na ustachże
17  1,  14|       tajemniczą siłę... - mówił z uśmiechem dziecięcej boleści. - Nowa
18  2,  1 |            Wszakże - ciągnął pan z uśmiechem - chodziłeś na filozofię?~-
19  2,  1 |           go na bok i z przyjaznym uśmiechem mówił:~- Cóż, Rafałku?...
20  2,  1 |    Gospodarz zgarniał je z rzewnym uśmiechem, schylając kark i przymrużając
21  2,  2 |       pochyleniem wielkiej głowy i uśmiechem tak szczerym, pełnym dobroci,
22  2,  2 |   zapomniał, że ma słuchaczów, i z uśmiechem niemal radości, z oczyma
23  2,  2 |          nie widział, jak Mistrz z uśmiechem szczęścia oddał nowej Siostrze,
24  2,  4 |          nie widział, jak Mistrz z uśmiechem szczęścia oddał nowej Siostrze,
25  2,  5 |       twojej mądrości i dobroci, z uśmiechem cnoty na ustach i od szukania
26  2,  5 |      wspaniałym, wszystkowiedzącym uśmiechem i gorzkimi a szczerymi łzami
27  2,  6 |           oczyma idącymi za nim, z uśmiechem zaczarowanym. Rondo kapelusza
28  2,  7 |         wstała i ze swym spokojnym uśmiechem poczęła rozrywać stanik.
29  2,  7 |       ruchem brwi i powiek, pewnym uśmiechem wiadomym wspominali sobie
30  2,  11|      wychodził do pracy w polu i z uśmiechem zdumienia a mimowolnej wzgardy
31  2,  12|    wyrzucić... - wyszeptał Rafał z uśmiechem krwawego szyderstwa. - To
32  2,  13|         fotelu, przymknął oczy i z uśmiechem rozkoszy, z niewymowną radością
33  2,  19|           się ku niemu i z dziwnym uśmiechem rzucił mu do ucha słowo:~-
34  2,  20|  rzeczywisty... - marzył z gorzkim uśmiechem na ustach. Coś do niego
35  2,  20|       szczerym i dziecięcym prawie uśmiechem.~- I to waszmość, który,
36  2,  20|             pani Ołowska otwarła z uśmiechem album rysunkowe i wskazując
37  2,  21|           Odeszła wśród ukłonów, z uśmiechem na przecudnym obliczu. Tylko
38  2,  21|       taniec jedwabnymi krokami, z uśmiechem na ściśniętych wargach.
39  2,  21|            rzekł Krzysztof ze złym uśmiechem. - Co najwyżej mogę ci w
40  2,  21|         Szukają go. Myślał o tym z uśmiechem nie odrywając ust od czary
41  2,  22|     przygładził wąsika i słuchał z uśmiechem, patrząc niekiedy na kolegę
42  2,  22|         dobrotliwym i wyrozumiałym uśmiechem ciągnął:~- Owszem, owszem,
43  3,  2 |        bokiem ze zgrozą i okropnym uśmiechem zwracając się ku ołtarzowi -
44  3,  3 |          Oficer stanął nad nim i z uśmiechem ironii coś mówił. Wśród
45  3,  3 |       Cedro wyniośle i z lodowatym uśmiechem na ustach.~- Przeżyłem już
46  3,  3 |       śpiącej z potwornie bolesnym uśmiechem, nachylił się nad nią i
47  3,  6 |             przebyć znane drogi, z uśmiechem półlitości a półdrwiny kroczyć
48  3,  6 |          Nie, nie, o tym jeszcze z uśmiechem marzyć nie sposób - marzy
49  3,  6 |   Poniatowski ocknął się i rzekł z uśmiechem:~- Panie generale brygady,
50  3,  8 |           ku Fiszerowi z tym samym uśmiechem, zmazanym w jadowitej złości.~
51  3,  9 |               szepnął z szyderskim uśmiechem.~Zamilkł i znowu rył nasypy
52  3,  10|            szukać - mówił Trepka z uśmiechem dobrotliwym i nauczającym -