Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |    złowrogo na strzelca, zmierzył okiem rogacza i z lekka sepleniącym
 2  1,  1 |     rozległe doliny - i lasy, jak okiem sięgnąć. Jedna z tych dolin,
 3  1,  1 |      zachodzi za lasy błękitnawe, okiem nie dosiężone. Dalekie lasy,
 4  1,  2 |     plecami o ścianę i rozpalonym okiem śledził każdy ruch panny
 5  1,  3 |        brzegu. Jeszcze raz rzucił okiem...~Sandomierz piętrzył się
 6  1,  5 |           ojciec już tylko jednym okiem, i to słabo, na niego spogląda.~
 7  1,  7 |           niwy rozciągały się jak okiem sięgnąć. Opar gorący migotał.
 8  1,  7 |    publicznej krwawym patrzaliśmy okiem. Każdy zaufał w szpadzie
 9  1,  10|      niego uwagę. Ten i ów rzucił okiem i ani myślał przerywać rozmowy.
10  1,  11|           raz tylko rzucił na nią okiem.~- A wasan skąd przywozisz
11  1,  12| podróżnika nieufnym, podejrzliwym okiem, wyciągając wychudłą rękę
12  1,  12|     drugim wieżę zegarową. Rzucił okiem i spostrzegł to, z czym
13  1,  13|           generała, chciał rzucić okiem na miasto, którego nie znał.
14  1,  13| Zlustrował go twardym i zaczepnym okiem.~- Panie generale, pragnę
15  1,  17|        się wraz przed wewnętrznym okiem duszy ściana domowa na obraz
16  1,  17|        człowieka na ziemi.~Rzucił okiem na czarną twarz, białe zęby,
17  2,  1 |      weselej tu żyć można niż pod okiem staruszków.~- No, pewnie...~
18  2,  1 |          kolerze, alem też zimnym okiem snadniej widział. Poszatkowałbym
19  2,  2 |         widział taką chwilę, czyś okiem wewnętrznym z głębi siebie
20  2,  2 |        końcu stał Rafał, powiodła okiem z wyrazem lekkiej, mglistej
21  2,  4 |        końcu stał Rafał, powiodła okiem z wyrazem lekkiej, mglistej
22  2,  11|          lecąc dołu. Gdzie rzucić okiem, słały się oliwne gaje powlekając
23  2,  11|        życiu, patrzał na wszystko okiem zgasłym tak samo, jakby
24  2,  12|           We mgłach stanęły przed okiem równie omglone...~Rafał
25  2,  15|       ledwie było można pochwycić okiem, tak bardzo prędko przeszył
26  2,  17|     naznaczoną. Widzieli my gołym okiem z pokładu starą ziemię...
27  2,  17|         cytryn i brezylią. Gdzieś okiem rzucił, widziałeś z radością
28  2,  17|         niego chłodnym, obojętnym okiem. Na chwilę zamilkł.~- Po
29  3,  1 |        Zuchwałe Gaskony nawet pod okiem Cesarza skąpiły dostaw.
30  3,  2 |          kąciku zakrystii. Rzucił okiem i posunął się w tamtym kierunku,
31  3,  3 |           na niego przekrwawionym okiem i nie był pewny, czy rzeczywiście
32  3,  3 |       dokąd też poszła. Raz rzuci okiem. Może jeszcze zalśnią przed
33  3,  3 |    manewry na Placu Marsowym, pod okiem narzeczonej w błękitnej
34  3,  5 |       stół. Cedro powiódł po nich okiem i zakipiał cały od żołnierskiego
35  3,  6 |       wstrętu i gniewu.~Zdumionym okiem powiódł dokoła.~Słońce jaśniało.
36  3,  6 |        cugle!~Powiódł po ludziach okiem żelaznym.~- Naprzód!~- Marsz,
37  3,  6 |     ślepie. Uczyniwszy to rzucił. okiem na swe spodnie i ze zdumieniem
38  3,  6 |           tak oczywisty był przed okiem tamten kraj, że teraźniejszość
39  3,  6 |            Zimnym i jakby martwym okiem patrzał na nią. Wreszcie
40  3,  6 | Sokolnicki w przelocie rzucił nań okiem i nie patrząc wydał rozkaz: . .: ; :~-
41  3,  6 |    patrzał w ten obraz przygasłym okiem. Oto kobiecina z najbliższej
42  3,  6 |     płaskiego wzniesienia szerzej okiem sięgnąć. W tej samej chwili
43  3,  6 |     twarzą surową i natchnioną, z okiem zimnym, schylał się nad
44  3,  8 |           u stóp wzgórza i wodził okiem po swym pałacu, który zostawiał
45  3,  8 |            w jego kraju, pod jego okiem. To przynajmniej po polsku! -
46  3,  9 |   powstrzymał swego konia i gołym okiem mierzył przedpiersia. Szyja
47  3,  10|    wzgórkiem, zdało mu się rzucić okiem na prawo - i oto ujrzał
48  3,  11|        austriackie zdążyły rzucić okiem na wnętrze szańca, grenadierowie
49  3,  12|            wyhodowane pod pańskim okiem, w ciemności, wypielęgnowane
50  3,  13|         Ale zaledwie Rafał rzucił okiem w nizinę, zdarł konia i
51  3,  17|         zbadał do cna rachunkiem, okiem i ręką. Gdy ściany z niezmiernych
52  3,  17|          gdziekolwiek rzucić było okiem, gdzie stąpnąć nogą. Kiedy