Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       tego znaku. Waszmości pewno dym prochowy nie szkodzi...
 2  1,  1 |     podniósł pistolet i strzelił.~Dym napełnił pokój. Wapno przez
 3  1,  1 |        karty wystrzelony. Gdy się dym rozwiał i zaczął odpływać
 4  1,  1 |         wyraźnie i śmiało:~- Mnie dym prochowy nie szkodzi, ale
 5  1,  1 |   strzelił. Nie czekając, nim się dym rozejdzie, wyrwał broń z
 6  1,  2 |      blask i wznosił się pachnący dym. Kiedy najbardziej rozkosznie
 7  1,  3 |          serca odrywała jak wonny dym, chował się głośny, pękający
 8  1,  3 |      myśli zamieniły się w błędny dym. Wesołość towarzyszów, ich
 9  1,  4 |  wejrzenie krótkie, pachnące jako dym z przecudnych kadzideł snujący
10  1,  4 |        się pod sklepieniem. Ów to dym wonny, czarodziejski, uroczysty
11  1,  6 |         strzelał żywo na kominie, dym kłębami wywalał się spod
12  1,  6 |     wszystko to wciągnął w siebie dym.~Wielkim kłębem zniżał się,
13  1,  6 |          ale dusza jego, jakby ów dym rozproszona, słyszała tylko
14  1,  6 |    wybuchy zamieci parły wszystek dym w jeden kąt izby albo napełniały
15  1,  6 |           za tamtego, za króla...~Dym burymi kłęby walił w izbę
16  1,  13|         odpoczął, podniósł głowę. Dym tytoniowy źarł w oczy i
17  1,  14|      nieporuszonym w boju, kocham dym armat i huk ich paszcz ognistych,
18  2,  1 |     czarnej kawy, tace i butelki. Dym tytuniowy gęstymi zwojami
19  2,  1 |        złota nie widział w życiu. Dym wyborowych tytuniów przenikał
20  2,  6 |        lasów płynął poziomo złoty dym obłoku i rozwiewał się w
21  2,  12|        się, że śniady, błękitnawy dym napełnia przestwór i widok
22  2,  18|      białe kominy dworu, a z nich dym już się wymykał i rozwiewał
23  2,  21|       Odeszła znów. Jak woniejący dym okurzył go dźwięk tych wyrazów. - "
24  2,  21|        zaspie, która je przydęła. Dym wywalał się już spomiędzy
25  2,  22|           się za nimi po zagonach dym wlókł aże po rzekę, po Małápanew.
26  2,  22|         stancyjkach chmurą wisiał dym, a wszystkie miejsca były
27  2,  24|    uderzył w najbliższego Niemca. Dym zasłonił mu obrót sprawy.
28  2,  24|   bagnetem. Idąc na kule, w gęsty dym, zdobywano dom po domu,
29  3,  2 | osiękającego płaszcza i odzienia. Dym ognisk zapchał głębie sklepień
30  3,  3 |           każdego z nich błękitny dym wybuchał. Wąskie ulice wiodące
31  3,  3 |      straszliwa salwa strzałów... Dym buchnął z jednolitych murów
32  3,  3 |     kadzie wrzącego oleju i wody. Dym karabinowy buchał zewsząd,
33  3,  3 |           lufy. Huknęły strzały i dym zaciągnął ulicę. Obrońcy
34  3,  3 |   ukazywała się raz po raz głowa. Dym stamtąd buchał. Wziąwszy
35  3,  3 |          chwilę oślepił oczy. Gdy dym się rozpadł, bezwładnymi
36  3,  3 |           rząd luf. Huk strzałów, dym, błyskające w nim ognie...
37  3,  4 |         wasza, skrzypki lipowe... Dym ciężki błądzi przed oczyma,
38  3,  4 |           Sprzymierza się i łączy dym ze skibami i wnętrzem brył,
39  3,  6 | Gdzieniegdzie wałęsał się jeszcze dym gasnącego ogniska. Przy
40  3,  6 |          na samym wybrzeżu bagna. Dym z Raszyna wywalał się już
41  3,  6 |        calizny wywala się ogień i dym.~Serce uspokoiło się i miejsce
42  3,  6 |      jakby kogoś zarzynano nożem. Dym zasłaniał linie piechoty.
43  3,  6 |   wstrzęsły się i skoczyły w tył. Dym osłonił ich chmurą. Rafał
44  3,  6 |   kilkadziesiąt kroków przed nim. Dym nie pozwalał nic widzieć.
45  3,  6 |          zaczęły pracować armaty, dym zasłonił wodę jasnego stawu,
46  3,  9 |      musiały spalić po drodze, bo dym walił spomiędzy drzew. Ile
47  3,  11|            Przez kopułę kolegiaty dym począł buchać z granatów,
48  3,  11|   Olbrzymie zgliszcza rodzą biały dym i lotne perzyny... Idą jak
49  3,  13|      spojrzę bez dziurę w dachu: -dym! Stodoły się palą, ze dwora
50  3,  13|        Stodoły się palą, ze dwora dym wali! Jezusie, Maryja...
51  3,  15|       wśród moich piechurów, ssie dym z cybucha, kiedy niekiedy
52  3,  15|    półkwarcia. Gdy zaczyna mówić, dym cedzi mu się przez wiechy