Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |   wybuchem radości, pląsaniem ze szczęścia. Oczy, złączone z oczyma
 2  1,  2 |        przez uśmiechy omdlałe ze szczęścia. Zdumienie przenikało ich
 3  1,  2 |      czasy, kielich i płacząc ze szczęścia rzewnymi łzami szedł dalej.~
 4  1,  3 |     wołań, żeby przyszła istność szczęścia ukryta za mgłami. Przędła
 5  1,  4 |          ustach, aż do błyskawic szczęścia w prześlicznych oczach,
 6  1,  5 |   zbliżył się do miejsca swojego szczęścia. Pochłaniał je oczyma, jakby
 7  1,  5 |  wszystkim: nie tylko powiernicą szczęścia, lecz i dobroczynną potęgą,
 8  1,  5 |      światła, które go oślepiło, szczęścia, które przyszło nie wołane,
 9  1,  5 |        pragnienie widzenia osoby szczęścia raz jeszcze. Oto jakaś wysoka,
10  1,  5 |           Wtedy doznał na chwilę szczęścia jakby cudzego, rozkoszy
11  1,  5 |     widziadeł. Łoże tajemniczego szczęścia, łoże bezcielesnej rozkoszy
12  1,  7 |             Oglądał widome drogi szczęścia i słodyczy pełne cienie
13  1,  7 |       święte jego szaty... Tylko szczęścia samego już nie było. Ulegał
14  1,  7 |          prawie zachwytu, prawie szczęścia ukazał się na jego twarzy.
15  1,  10|        samym weselem i dreszczem szczęścia, a biegł od niej na ludzi
16  1,  13|     wyrzeczone są te słowa pełne szczęścia i szaleństwa. Cóż to tak
17  1,  14|         i pantoflach! Nie miałem szczęścia ujrzeć żadnego z członków
18  2,  1 |       uważasz, nikt z nim nie ma szczęścia... Za wysokie progi, a jakże!~-
19  2,  1 |       lot tajemnicę tak dziwnego szczęścia. Po chwili jednak te jastrzębie
20  2,  1 |      radość. Był tak pewny swego szczęścia, że gotów był stawiać jak
21  2,  2 |           jak Mistrz z uśmiechem szczęścia oddał nowej Siostrze, a
22  2,  2 |        samej chwili szept, szept szczęścia przemieniony w strach piorunowy,
23  2,  4 |           jak Mistrz z uśmiechem szczęścia oddał nowej Siostrze, a
24  2,  4 |        samej chwili szept, szept szczęścia przemieniony w strach piorunowy,
25  2,  5 |         tylko jak gdyby nadzieją szczęścia, które jest w pobliżu, krąży
26  2,  5 | rozlegały się w uszuch jak kroki szczęścia nadchodzącego. W jednym
27  2,  5 |         niewymowną pokorą powiew szczęścia. Złożyła ręce na piersiach,
28  2,  6 |         jest droga prowadząca do szczęścia...~- Patrz, a ta biała ściana
29  2,  7 |           prowadźcie nas do domu szczęścia, do świetlicy miłości...
30  2,  7 |        wysoki próg ciemnego domu szczęścia, za próg wysoki świetlicy
31  2,  7 |  najwyższych, jakoby do początku szczęścia wiecznego, do granicy tamtego
32  2,  7 |          to?~- To! Już większego szczęścia być nie może. To jest granica.
33  2,  8 |         w sobie. Osiągali chwile szczęścia największego na ziemi. Cały
34  2,  11|         oczach płomień, a okrzyk szczęścia w ściśniętych ustach. Nie
35  2,  12|     gazdy, u którego Rafał czasu szczęścia przemieszkiwał, jego paszport
36  2,  13|       jego były przymglone łzami szczęścia, gdy patrzał a patrzał na
37  2,  13|     chwili głębokiego, śpiewnego szczęścia, co napełniło po brzegi
38  2,  20|       Zostać w pobliżu tego domu szczęścia, gdzie każdy sprzęt wrasta
39  2,  21|         Rafała. Unosił się wśród szczęścia odzyskanego, płynął wśród
40  2,  21|          w sercu płomyka cichego szczęścia. Już nie zbliżyła się w
41  2,  21|          zdroju na świętej górze szczęścia.~W pewnej chwili błysnęła
42  2,  21|          płynąć nieutulonym łzom szczęścia.~Nie odtrącała go ani się
43  2,  21|     odrywając ust od czary swego szczęścia, nie budząc się z omdlenia.
44  3,  3 |     wszystkie obrazy. Tyle tylko szczęścia, że nie ma czasu, więc ich
45  3,  3 |         ptasiej boleści i śmiech szczęścia, wydobyty z nicości przez
46  3,  3 |        takiej chytrości, takiego szczęścia, jakby w tej chwili oszukał
47  3,  6 |     puszczy. Oczy zaćmiły się od szczęścia i dumy. Dałby się w sztuki
48  3,  10|        życia, siłę serca i żądzę szczęścia we wzroku tym, słychać ją
49  3,  10|         radości, woniejący blask szczęścia kwitł na ustach śpiewaczki.~
50  3,  14|     sześciu ludzi, i z chichotem szczęścia od jednego zamachu cisnął