Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |          matka rodzona, puszcza - dusza praojcowską, puszcza - siostra-miłośnica.
 2  1,  1 |       wesoły jak sama wiosna, jak dusza dziecięca, głos wiwilgi.
 3  1,  1 |    krajczego-Panie świeć nad jego duszą! - Olchowskiego ze szkół,
 4  1,  1 |        moja, Panie, świeć nad jej duszą, żona, były ich lekarkami.
 5  1,  2 | dziedziniec i jak nad wodą, hulaj dusza!~Stary zwrócił się w stronę
 6  1,  4 |           się całym ciałem i całą duszą, a każda komórka ciała i
 7  1,  4 |       aksamit twarzy, upał rąk...~Dusza stała się czarną i rozpaloną.
 8  1,  5 |         się z piersi, wysuwać jak dusza. Został w nim tylko zimny
 9  1,  5 |           Przymknął oczy i wsysał duszą pierwszą rozkosz wspomnienia
10  1,  5 |         ku niemu jak niewidzialna dusza, jak sama miłość. Spłynęła
11  1,  6 |          komina ludzie mówią, ale dusza jego, jakby ów dym rozproszona,
12  1,  6 |           ten widok, pochłonął go duszą tak, jak woda chłonie trupa
13  1,  7 |      rzekłbyś, przestało istnieć. Dusza, rozpłomieniona, w udręczeniach,
14  1,  7 |           się tu skrytym ze swoją duszą, niewidocznym i jakby przygarniętym.
15  1,  7 |          się od niej z żalem, jak dusza, kiedy rzuca własne swe
16  1,  9 |          na bezwładne oczy brata. Dusza jego wcieliła się w ów moment,
17  1,  11|   pałające zarzewie, a przed całą duszą jakby dół wykopany.~Słońce
18  1,  13|           mowie:~- Północek, psia dusza, za pasem, a ty się uganiaj
19  1,  13|      później, a później! Ale moja dusza nie do żalu destynowana,
20  1,  14|           wiadomych! Władać swoją duszą i jej małymi, nędznymi cnotami
21  1,  16|         rozchyliła się przed jego duszą, ukazała cudowne kłęby wody
22  1,  16|    Piotrowi, Panie świeć nad jego duszą, takim był Socjuszem, a
23  1,  17|      niczyja, najbardziej prosta, dusza wzgardzona...~Książę Gintułt
24  2,  2 |           Zaprzysiągł przed swoją duszą, że nie chce mieć syna,
25  2,  5 |       słodkiej nade mną, nad moją duszą i ciałem, od władzy, którą
26  2,  9 |           miało styczności z jego duszą. Cieszyli się, że pojmali
27  2,  14|      myślisz, że słowiańska nasza dusza przeistoczy się w duszę
28  2,  17|     łajdaczył. Była przecie jedna dusza, dusza bez trwogi... To
29  2,  17|         Była przecie jedna dusza, dusza bez trwogi... To Paulina
30  2,  17|      braćmi na przeklętym lądzie. Dusza moja sczerstwiała wtedy
31  2,  20|          którego błąkała się jego dusza. Z niechcenia dotknął ręką
32  2,  20|       swej siły. Zdało mu się, że dusza w nim zwiększa się i rozrasta.
33  2,  21|           rozkosznie, odchodził z duszą rozstrzelaną jej śmiechem,
34  2,  21|         objąć postaci, nie widzą. Dusza tylko nasyca się nią, jak
35  2,  21|       ręce. Ujrzał ją przed swoją duszą. Kiedy podniosła na niego
36  2,  21|           nawiecznych, a wszystka dusza przemieniła się w słupy
37  3,  1 |       przecie, dokąd chcą, a jego dusza - to nasza dusza.~Nadeszły
38  3,  1 |           a jego dusza - to nasza dusza.~Nadeszły wnet i ustne wieści.
39  3,  3 |           Ale w tym właśnie młoda dusza znalazła dla siebie żywioł.
40  3,  3 |          się oddala w zaświaty za duszą swoją, która go wiedzie
41  3,  3 |  sposobność mordowania wrogów ile dusza zapragnie. Nie minie cię
42  3,  3 |       zachwytu. Wydobyła się jego dusza z wiązań całunów, z pęt
43  3,  3 |       utkwione. w twarzy śpiącej. Dusza jego spływała na powieki
44  3,  4 |       młodą, sprawiedliwą i dumną duszą - niedoli ojczyzny.~- Vive
45  3,  6 |   wybrzeżach wiosennego smugowia. Dusza wspominała sobie wiosenny
46  3,  8 |  słuchania rozkazu ciężki. Rogata dusza - to darmo. Co robię, to
47  3,  11|       grób męczeński. Między jego duszą a owym murem, stromo wystrzelającym
48  3,  15|    mieczem. Szczerze ci mówię, że duszą jestem po ich stronie.~-
49  3,  16|       myśli. Zamknęło się serce i dusza znowu stanęła przed obliczem
50  3,  17|         na okolicę. Rafał przeżył duszą całe to budowanie. Sam każde