Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |            pokojów. Na ich powitanie wstał zza stołu mężczyzna młody
 2  1,  1 |            jego zduszonej gardzieli. Wstał ze swego miejsca i zaczął
 3  1,  3 |              twarzą na ziemię. Kiedy wstał chwiejąc, się na nogach,
 4  1,  4 |              nim o ziemię, że ledwie wstał. Nieraz go ponosiła bezdrożami,
 5  1,  7 |              przez ciebie...~Kapitan wstał i począł chodzić z kąta
 6  1,  7 |        Krakowskiem, a jakem wreszcie wstał, w gruncie rzeczy... nie
 7  1,  8 |             ściskał jego rękę. Piotr wstał, ale przybyły osadził go
 8  1,  10|          poznać, że ledwie go widzi. Wstał niezgrabnym ruchem, ukłonił
 9  1,  12| rzeczypospolitej... Gdybym też teraz wstał i zapytał ich: jak się zapatrują
10  1,  12|              występkom motłochu.~Nie wstał jednak. Wystarczyło mu wspomnienie
11  1,  14|     wojskowym. Ujrzawszy wchodzącego wstał i czekał nie ruszając się
12  1,  14|              Sfinksa.~Książę Gintułt wstał niecierpliwie, przeciągnął
13  1,  16|              siostrą w tej tarninie. Wstał tedy i wyszedł. Leniwie
14  1,  17|            rozrzucił poły płaszcza i wstał. Ulegając nakazowi starego
15  1,  17|        smutku, dano mu znać, że szef wstał i czeka.~Książę zdał mu
16  1,  17|           wierzył, ale koniec końców wstał z łóżka. Ogarnął się jak
17  2,  1 |        życzliwość i przyjaźń. Książę wstał ze swego miejsca, skłonił
18  2,  1 |             uczucie. W pewnej chwili wstał i zawołał na cały głos,
19  2,  2 |          zmieścić w sobie.~Nazajutrz wstał z łóżka blady, zdruzgotany
20  2,  3 |           sobie.~Wtem Mistrz katedry wstał mówiąc:~- Ostatni ten raz
21  2,  9 |            marzenie jak wspomnienie. Wstał tedy, związał głowę szmatami,
22  2,  9 |              cierpienie. Skoro tylko wstał nad dalekimi krańcami świt
23  2,  9 |            drogę, nieprzebyty szlak, wstał z miejsca swego cierpienia
24  2,  10|             dymiącym napełniła żyły. Wstał ze swego barłogu i twardymi
25  2,  10|             dobili, coś nie kciał, a wstał i seł, choć ci płacki z
26  2,  12|     samowiedzy, co się z nim dzieje, wstał ociągając się, poziewając
27  2,  12|      odleciał aż pod szynkwas. Potem wstał i zbliżył się do Cedry.
28  2,  12|              sam mogę je odtrącić...~Wstał od stołu i wyszedł na dwór.
29  2,  15|           możności uleżeć w barłogu, wstał o świcie i wyszedł z domu.
30  2,  17|         jedno - i okręt wolno, wolno wstał, sprostował się. Po czterech
31  2,  20|        poszukiwaniu lepszego światła wstał ze swego miejsca i nachylony
32  2,  20|             jego pomieszanie i ruchy wstał z miejsca i obrócił się.~
33  2,  20|              Toteż prawie z radością wstał od stołu i w jaką godzinę
34  2,  21|             Zamknęła je za sobą. Gdy wstał z fotela przed ogniem, zajęła
35  2,  21|      Nieustraszony Ślązak-przewoźnik wstał teraz na nogi. Wiosła dźwiękły
36  2,  22|       Krzysztof, czerwony jak burak, wstał ze swego krzesła. Rafał
37  3,  3 |                Cedro otrząsnął się i wstał z tapczana silniejszy i
38  3,  3 |             plunął w bezwładne usta. Wstał. Powiódł dziwym mięsem swych
39  3,  3 |             w mroku nocnym.~Żołnierz wstał ze swego miejsca po cichu.
40  3,  5 |            niego pijmy! - krzyknęli.~Wstał cały półpijany stół. Cedro
41  3,  6 |              dobre morzyć go zaczął, wstał i ociężałymi ruchy zaczął
42  3,  6 |         Fiszer. Na jego widok książę wstał ze swego miejsca i gorączkowo,
43  3,  8 |          Poniatowski po tych słowach wstał i oczy jego zaszkliły się
44  3,  9 |       należał. Rafał nie mógł usnąć. Wstał w nocy i na palcach poszedł
45  3,  11|             pojmać. Ale się nie dat. Wstał w błocie rowu na kolana
46  3,  11|             jakoby kopiec pochyły...~Wstał ze swego miejsca i podszedł
47  3,  13|            jakoby widm zza świata...~Wstał ze swego miejsca i szybko
48  3,  16|              Trup cuchnął.~Krzysztof wstał i wielkimi kroki poszedł
49  3,  16|      towarzyszu...~Nadszedł czas, że wstał z miejsca i począł wygrzebywać