Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       kącie sofki, jak zarznięty. Sen jego był tak twardy, że
 2  1,  3 |       zasnąć. Zamknął oczy... Ale sen uciekł od jego powiek za
 3  1,  3 | utkwionymi we drzwiach. Jak przez sen widział, że jego towarzysze
 4  1,  5 |          przyszło nie wołane, jak sen, i niewysłowionej, czystej
 5  1,  5 |      ruchu źrenicy zmienił się ów sen w postrach gwałtowny, który
 6  1,  6 |        sobą wiatronogi lot jakoby sen w czasie burzy na szczycie
 7  1,  6 |         burzy na szczycie masztu, sen pełen trudu, w którym nie
 8  1,  6 |      skowyczał. Chorego obejmował sen. Budziło go tylko dalekie,
 9  1,  7 |       nigdy nie będzie, że to był sen. Teraz o tym świetlistym
10  1,  7 |          Mając przed oczyma tylko sen swój wieczny, młody wygnaniec
11  1,  7 |           ledwie-ledwie jak przez sen pamiętał. Kapitan przycisnął
12  1,  7 |      wczoraj zaczęty, głuchonocny sen. Drzewa wśród nich były
13  1,  8 |    Przeminęło wszystko! Jak nocny sen przeszło w dziedzinę śmierci.
14  1,  8 |          rytmicznie a jakby przez sen kręgi lekkie, nicestwiejące,
15  1,  8 |   towarzysz i ostatni przyjaciel, sen, błąka się bosymi nogami
16  1,  11|     szczęśliwy śmiech odbierał mu sen i duszę całą napełniał zimną
17  1,  12|          jej łona. Wizja bolesna, sen długi i duszący... Widok
18  1,  16|          Zdawało mu się jak przez sen, że jest w Wygnance. Zapomniał
19  1,  17|          skuleń i wyprężeń ciała. Sen go opętał twardy...~Wtem
20  2,  2 |       mogła zniweczyć. Gdy ciężki sen zawarł powieki, i wówczas
21  2,  2 |          oczy wlepiły się w je-go sen, i dawno struchlałe usta
22  2,  6 |         na niej przedwieczny swój sen. Widzieli każdą od lat sczerniałą
23  2,  6 |        może śniły tej cudnej nocy sen o życiu na pochyłości urwiska
24  2,  7 |          wpół i zapadali w głuchy sen albo splótłszy się na wzór
25  2,  7 |           na zawsze, bez odmiany. Sen dusz, kiedy spoczywają w
26  2,  7 |  przepaści.~Ona powoli, jak przez sen, wstała i ze swym spokojnym
27  2,  7 |            I znowu pochłaniał ich sen na jawie, pełen ułudy bardziej
28  2,  9 |         Ślepy topór ściął ostatni sen czuwającego, czyli nadzieję.
29  2,  9 |          tym wiedział jakby przez sen. Szukał teraz ludzi. Ludzi!
30  2,  17|           Myśli okropne hulają, a sen za oceany ucieka. Wnet skóra
31  2,  17|           Drzemiesz niby, a przez sen słyszysz, że żaby rechoczą
32  2,  22|           w prawo i w lewo. Przez sen ciągle coś mamrotał i otrząsał
33  2,  24|           spod siodeł, zapadali w sen kamienny. W przymrozki odchodziło
34  3,  1 |         jakoby lata przeżyte, jak sen odegnany przez rzeczywistość.
35  3,  3 |           portyku pokotem. Był to sen twardy i zaiste kamienny.
36  3,  3 |      rynsztokach miasta. Jaki też sen śni się temu leżącemu motłochowi?
37  3,  3 |          motłochowi? I oto ujrzał sen tłuszczy, sen idący nad
38  3,  3 |          oto ujrzał sen tłuszczy, sen idący nad nimi w ciemnych
39  3,  4 |           oczy prędki, gorączkowy sen, powieki chodzą jak po piasku,
40  3,  5 |       Ocknij się, Lechu, przerwij sen twardy,~Czuwa na twój kark
41  3,  6 |       spaprał? - myślał jak przez sen.~Spostrzegł, że pole całe
42  3,  6 |    wspominała sobie wiosenny swój sen: drogę do Wygnanki. Tak
43  3,  6 |        przez czas pewien, ale gdy sen na dobre morzyć go zaczął,
44  3,  6 |       wasana? - mruknął już przez sen.~Rafał wymienił swe nazwisko.~-
45  3,  12|          przenosiny. Wszystko jak sen. Teraz jest w ciąży... I
46  3,  13|           o sobie widomy na jawie sen. Był tu w tym ogrodzie małym
47  3,  16|    wniosków.~Nierychło, jak przez sen, włożył mundur, przypasał
48  3,  18|        jawie swojego życia wielki sen. Dotrzymał Cesarz słowa