Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |              ale w tonie mowy pięknej pani nie czuł gniewu ani odrazy.
 2  1,  2 |             Dlaczego? - pytała piękna pani.~Rafał podniósł głowę i
 3  1,  2 |            rodziców waćpana? - pytała pani. - Z tamtej strony, za rzeką.~-
 4  1,  2 |               i wsunął się łeb... Wie pani, taki okropny, bez oczu...~-
 5  1,  2 |         przyjąć swe damy. Podał ramię pani stolnikowej i wprowadził
 6  1,  2 |              grzecznych, które mówił. Pani stolnikowa trzymała za rękę
 7  1,  2 |              szyderczy śmiech pięknej pani.~Skoro tylko mógł się wymknąć,
 8  1,  11|               dalece, że księżniczka, pani przemożna z tego domu, siostra
 9  2,  2 |           twoimi krokami. Niech dadzą pani de With pierwszy promyk
10  2,  2 |        Widział, że ktoś zbliża się do pani de With i odwiązuje przepaskę.
11  2,  4 |           twoimi krokami. Niech dadzą pani de With pierwszy promyk
12  2,  4 |        Widział, że ktoś zbliża się do pani de With i odwiązuje przepaskę.
13  2,  6 |               pierwszych dniach lipca pani de With wyjechała z Warszawy
14  2,  6 |            wyjść nie mogła. Tymczasem pani de With jechała co prędzej,
15  2,  12|         śledztwem z powodu zaginięcia pani de With. A na samo wspomnienie
16  2,  19|           młodość szelmowska, widzisz pani. Krew takiego kłuje cięgiem:
17  2,  19|             idź... Mierzi go, widzisz pani, miejsce...~- Jedzie, jedzie!~-
18  2,  20|         oczekiwany jest na święta, że pani dziedziczka daje wielki
19  2,  20|        wielkiego święta złożyć wizyty pani dziedziczce i prosić jej
20  2,  20|              czasem, jak na imię owej pani Ołowskiej?~- Na imię? Nie
21  2,  20|                będę wiedział imię tej pani. Zawsze to potrzebne, może
22  2,  20|              Krakowa i mają sprawę do pani dziedziczki, jął krzątać
23  2,  20|              dawna księżniczka. Stała pani Ołowska, dwakroć, trzykroć,
24  2,  20|        jeszcze bardziej zachwycającą. Pani Ołowska ubrana była w najmodniejszy
25  2,  20|            spotkał się ze spojrzeniem pani Ołowskiej.~I ono nie było
26  2,  20|               musimy brnąć dalej...~- Pani szambelanowo...~- Słowo
27  2,  20|              wpływów, których ja...~- Pani szambelanowa raczy być z
28  2,  20|              Wisłę... Czy zgoda?~- O, pani... - rzekł Cedro unosząc
29  2,  20|               cesarza dla innego...~- Pani szambelanowo! ze zdumieniem
30  2,  20|             pierwszy? - rzekła piękna pani zwracając się do Rafała.~-
31  2,  20| niewytłomaczonej zbieżności nastrojów pani Ołowska jak gdyby odczuła
32  2,  20|              jego twarzy, gdyż piękna pani kilkakroć dłużej na nim
33  2,  20|              kochany opiekun - rzekła pani Ołowska. - A oto dwaj zdrajcy.
34  2,  20|          wczorajszego wieczora, skoro pani dziedziczka wyrwała się..,
35  2,  20|         przyciąć, a to boli.~- Ale bo pani dziedziczka nie zwraca uwagi,
36  2,  20|             Włosy mi stają na głowie, pani dziedziczko, na samą myśl,
37  2,  20|      zamieniali ze sobą ciche wyrazy, pani Ołowska odeszła od nich.
38  2,  20|        chodzić tam i sam po saloniku, pani Ołowska zbliżyła się jeszcze
39  2,  20|   rozmawiający zbliżyli się do stołu, pani Ołowska otwarła z uśmiechem
40  2,  20|             zapytać, dlaczego wybrała pani tę aleję? W Grudnie były
41  2,  20|           zdusić nie mógł. Obojętność pani Ołowskiej doprowadzała go
42  2,  21|                Środek sali był pusty. Pani Ołowska w pobliżu głównego
43  2,  21|      bezczelny, który się porwał...~- Pani, pani... Kochałem cię nade
44  2,  21|           który się porwał...~- Pani, pani... Kochałem cię nade wszystko
45  2,  21|               wyrazy:~- Pójdź...~- O, pani...~Przebiegła ślicznymi
46  2,  21|              w przeciwległej ścianie. Pani Ołowska stanęła we drzwiach.
47  2,  21|             Żegnam cię.~- Żegnam cię, pani.~- Przyniosłam ci ten z
48  3,  6 |          puszczę. To jest łóżko samej pani dziedziczki. - Mam rozkaz