Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         Ich pnie sinawe jaśniały w mroku. Mchy stare zwisały z olbrzymich
 2  1,  1 |            się od pary. Wszędzie w mroku poddrzewnym Lśni stojąca
 3  1,  3 |    rzeczywistością, wysuwały się z mroku osoby prawie dotykalne,
 4  1,  3 |      Nareszcie blady świt ukazał w mroku powierzchnie ścian. Wkrótce
 5  1,  5 |           już stancyjek, znalazł w mroku drzwi do swojej, zamknął
 6  1,  5 |       żywota. Jaśniała przed nim w mroku nocy wszystka świetlista,
 7  1,  5 |        zewsząd następowała otchłań mroku, że znowu je dotykalnie
 8  1,  8 |            oddalający się w głębie mroku... Michcik urządził Rafałowi
 9  1,  9 |    schylonego drzewa została się w mroku, korona jego cofnęła się
10  1,  12|          złotą, pełne oczy złotego mroku. Słyszał w głębi swej duszy
11  2,  2 |     spogląda na ziemię głębokością mroku okrytą i źrenicą wlepioną
12  2,  3 |        chwilowej wydźwignęła się z mroku i ciszy pieśń. Zrazu przez
13  2,  5 |          się na kłębach zapachów z mroku jej, radość wszystko ogarniająca,
14  2,  6 |    światłem księżyca, a cały dom w mroku ginął. Na tej ścianie ubogiej
15  2,  7 |            poszczerbione turnie. W mroku ich złomów wisiały czarne
16  2,  7 |          Świerki wyłaniające się z mroku zdały się być wówczas obojgu
17  2,  10|         Gdy oczy jego przywykły do mroku, zobaczył człowieka. Nieznany
18  2,  10|            w siebie. Patrzał weń z mroku stalowymi oczyma. Milczał.~-
19  2,  10|            dnie jek sie krył, a na mroku leciał ku halom. Ale sie
20  2,  20|           i wykryte, wyciągnięte z mroku!~- Jakież to myśli takie
21  2,  21|            Rozejrzał się naokoło w mroku i dziko uśmiechnął. Wspomnienie
22  2,  24|           chmury po samej ziemi. Z mroku, z lasów niewidzialnych
23  2,  24|        stało tego dnia przy nim. W mroku i wichrze, zapędziwszy się
24  3,  1 |       Krzysztof pędził za innymi w mroku padającego wieczora, widział
25  3,  1 |            łatwością. Z głębokiego mroku wypadli sformowani w lotne
26  3,  1 |           świt nastał. W błękitnym mroku zimowym rozległ się szybki
27  3,  1 |        swój pylny, sypki a nikły z mroku począł wywijać i siać na
28  3,  2 |          był przerażony, gdy nań z mroku naskoczyło siodło kryjące
29  3,  3 |          kroków, które przed nim w mroku zniknęły. Cichu skradali
30  3,  3 |          ona to biegła przed nim w mroku po schodach. Ona dała znać
31  3,  3 |            na schody i znikł w ich mroku. Cedro nie dał jeszcze pięciu
32  3,  3 |            Dał hasło. Z głębokiego mroku pod światło półokrągłego
33  3,  3 |            przerywając nieugiętość mroku krzaki różane. Żarzyły się
34  3,  3 | widziadlany obraz cielistych róż w mroku nocnym.~Żołnierz wstał ze
35  3,  6 |     stronie grobli wyłaniało się z mroku bajoro, jeszcze nie okryte
36  3,  9 |           obok niego rozległ się w mroku natarczywy głos:~- Kto idzie?
37  3,  9 |            Wkrótce kapitan znikł w mroku. Upłynął od tej chwili może
38  3,  9 |         podwójnym krokiem zdążał w mroku.~O kilkadziesiąt kroków
39  3,  11|         lochów. W ich głębokości i mroku szarzały wzgórza kostne.~
40  3,  11|       milczały. Rozejrzawszy się w mroku, ujrzał dalszy ciąg tego
41  3,  11|         ciasne korytarze, w gęstym mroku. Aż oto w jednym miejscu
42  3,  11|           jakby posiwiałą gęstwinę mroku. Ze szpary okiennej padała
43  3,  11|          Ale gdy oczy przywykły do mroku, dojrzał w głębi jakoby
44  3,  14|         rdzę krwi-goniło go wskroś mroku:~- Carajo!~Ułan nie zwracał
45  3,  14|            ziemi. W nieprzejrzanym mroku nocy zamajaczyło kilka ciemnych
46  3,  14|    rozpierzchły się i rozpłynęły w mroku w ten sposób, że białą figurę
47  3,  15|         chyłkiem w godzinie nocy i mroku, wiedli niedostępnymi szlakami
48  3,  15|         rodaków. W godzinie nocy i mroku brali za to zapłatę i znikali