Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |          odarł go ze wszystkiego. Tamten leżał bez sił w miękkim
 2  1,  3 |        jął go ciągnąć. Z początku tamten wlókł się padając co krok,
 3  1,  5 |    woźnicę stojąc na miejscu, ale tamten nie słyszał wcale, gdyż
 4  1,  7 |      Biedna matka wiedziała; że i tamten syn jest ciężko chory, pragnęła
 5  1,  7 |           We-we-dług... - mruknął tamten szczęknąwszy przy tym zębami,
 6  1,  11|     stuletni uśmiech obojętności. Tamten drugi spojrzał błędnymi
 7  1,  12|           wieki wieków... - rzekł tamten z niekłamaną radością i
 8  1,  14|      Buonapartego... - wymamrotał tamten.~- Co mówisz, obywatelu?~-
 9  1,  15|           na jednego z kolegów, a tamten począł zagadywać fizyka.
10  2,  1 |       młodo w sprzeczce ze mną... Tamten, generał, zginął, ledwie
11  2,  1 |         Jarzymka.~- Rafuś - wołał tamten - jeżeli jeszcze żywisz
12  2,  1 |          temu.~- Umarł... - rzekł tamten ze spokojem, jakby się dowiadywał,
13  2,  1 |          patrzał w twarz mówcy.~- Tamten to był statysta, mądrala.
14  2,  1 |          i począł kuć w zęby. Gdy tamten na dobre omdlał, powlókł
15  2,  2 |         przed wiekuistym Panem. A tamten przychodzień z pustyni,
16  2,  2 |          wspomniał mu się inny... Tamten, dojrzałych lat, któremu
17  2,  3 |      przychodzień" sprawował? - a tamten odpowiedział, je z odwagą.~
18  2,  10|        dał żadnej odpowiedzi. Ale tamten nie przestał mówić. Głos
19  2,  10| wzdrygnieniach serca - inny głos, Tamten rozlegał się między niebem
20  2,  12|   Zawichost...~- Rafał... - rzekł tamten z cicha, zbliżając się ku
21  2,  17|      otrzaskał z wojną, a na myśl tamten dzień jak przyjdzie, serce
22  2,  17|  spowiedzi wziął na barki! Och, a tamten okręt...~Jednego razu zawinął
23  2,  17|       szukając towarzysza oczyma.~Tamten siedział na niskim stołeczku,
24  2,  20|        nastrojony... Czy cię, jak tamten przewidywał, strach nie
25  2,  20|          takiego uśmiechu, jakich tamten tyle dziś odebrał!~Ale po
26  2,  21| wykaszlały:~- Krzyś... boisz się?~Tamten drgnął jak od dotknięcia
27  2,  21|     mundur i najmiesz pocztowego?~Tamten nie odpowiedział ani słowa.
28  2,  22|           wałacha... - odciął się tamten.~- Czemu nie, jeśli o to
29  3,  1 |       Mieczyka. Tak wszystko, jak tamten zapowiedział prostą swą
30  3,  1 |           strzyla: "A jakże, pada tamten, bede strzyloł, kiej mi
31  3,  2 |         jednego napadających, jak tamten... Mieć w ciągu godzin wykręcane
32  3,  2 |        dotknął jego ramienia. Gdy tamten podniósł głowę, spojrzał
33  3,  3 |           zaklinam cię - puść ją!~Tamten ani myślał puszczać. Mrugnął
34  3,  3 |    jeszcze pięciu strzałów, kiedy tamten wleciał na palcach z wiadomością,
35  3,  3 |         wymowny oficer. Tymczasem tamten stanął przed celą bez drzwi,
36  3,  3 |         twarz słowo jak rękawicę.~Tamten zaprzeczył ruchem głowy.
37  3,  6 |          i płatnął na amen. Nagle tamten drugi, pozornie dezerterujący,
38  3,  6 |         oczywisty był przed okiem tamten kraj, że teraźniejszość
39  3,  6 |         To ja strictissime kasuję tamten rozkaz.~- Ehe...~- Rwij
40  3,  6 |            słyszałem... - mruknął tamten w kącie sieni.~Wkrótce Rafał
41  3,  6 |      Rafał ocknął się jak ze snu. Tamten pchnął go kolbą karabinu
42  3,  8 |         Na miły Bóg... Widzisz ty tamten biret środkowy, ostrzem
43  3,  9 |       skoczył ku niemu ze szpadą. Tamten podniósł głowę i w świetle
44  3,  14|          który go chwytał rękoma. Tamten runął na wznak z jękiem
45  3,  14|        był na wierzchu, drugi raz tamten. Głowy ich prały w głazy,
46  3,  14|           w krzyżu i oderwał. Ale tamten poczuł jego niemoc. Klęczeli
47  3,  15|        mundur jednego z ułanów, a tamten został w ubiorze stajennym.