Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |   nabijał "galicyjskim" tytuniem swą glinianą fajeczkę. W trakcie
 2  1,  1 |  rozciągnąć na kobiercu i własną swą senatorską ręką wyliczył
 3  1,  2 |     stanął w saniach i wstrzymał swą czwórkę. Cztery spasione
 4  1,  2 |           wołał głośno, trzepiąc swą rózgą wokoło, a szczególnie
 5  1,  2 |      stolnikowa trzymała za rękę swą towarzyszkę, pannę Helenę,
 6  1,  5 |         pochwalne. Jakże wielbił swą Baśkę! Stała się oto dla
 7  1,  6 |        oddech podwajał, potrajał swą szybkość. Obłąkana krew
 8  1,  7 |        Widział wprawione w duszę swą i patrzące wskroś ciemności
 9  1,  8 |      żegna się z polami, z pracą swą, czy się nie modli...~Odstąpili
10  1,  10|      blondynki, zwracała wówczas swą długą głowę i na chwilę
11  1,  10|  dostrzegał w ogromnych lustrach swą postać w wyszarzanym ubraniu
12  1,  12|          morzem...~- Przeżyłeś i swą Wenecję, Święty Marku... -
13  1,  13|         od jednego razu załatwić swą sprawę. U wejścia do jakiegoś
14  1,  13|        pan generał mocą i władzą swą nakaże tym ludziom wyłamanie
15  1,  13|          wdziewał z obojętnością swą kurtę. Zbliżył się do księcia
16  1,  14|     sieni odnalazł portiera i ze swą zwykłą, wyniośle grzeczną
17  1,  16|    miłostce dla Heleny, która ze swą opiekunką bawiła wciąż już
18  1,  17|    obelgi. Książę Gintułt złamał swą szpadę i ze wzgardą cisnął
19  2,  2 |      chwilę zamilkli i przerwali swą pracę. Wojskowy, podobnie
20  2,  2 |       pragnie wprowadzić do loży swą młodą małżonkę, przed rokiem
21  2,  2 |  przepaskę. Machinalnie podniósł swą szpadę jak wszyscy, żeby
22  2,  3 |        uczuł znowu mocno o pierś swą oparte ostrze szpady w tym
23  2,  4 |       pragnie wprowadzić do loży swą młodą małżonkę, przed rokiem
24  2,  4 |  przepaskę. Machinalnie podniósł swą szpadę jak wszyscy, żeby
25  2,  7 |          u góry, spojone drzewną swą mocą, nabite jesionowymi
26  2,  8 |      świat zewnętrzny przemienił swą istotę na rozkosz, a rozkosz
27  2,  11|      wstrętem na kulach niedoli, swą własną drogą, jak żebrak
28  2,  11|          Wzruszył po dziecięcemu swą wielką głową i chrapliwym
29  2,  12|         nachylając przed Rafałem swą piękną twarz, jakby z zamiarem
30  2,  14|      pochwalić się przed Rafałem swą własną chudobą i uwolnić
31  2,  17|          jeden kapitan Kastus ze swą żoną na brzeg się wydobył
32  2,  20|         rzeką, a nawet oficer ma swą kwaterę nie we dworze, lecz
33  2,  20|  zdołałby pewno objąć żołnierską swą garścią, Każdy ruch rąk
34  2,  21|          patrzał, jak Rafał drze swą koszulę i suchymi onuczkami
35  2,  22|      okna. Ślązak huknął w otwór swą kobylicą i zwalił dwu jegrów
36  2,  23|          sami Galicjanie zepsuli swą myśl zbyt długo zatrzymując
37  3,  1 |       tamten zapowiedział prostą swą mową. Wszystko się spełniło
38  3,  1 |          włóczył już stopy, tyle swą tarczą odparł pocisków,
39  3,  2 |       drewna, bardziej już przez swą starość symbole wieczności
40  3,  4 | natchnionych oczach ujrzał duszę swą młodą. Może rumiane śniegi
41  3,  6 |       oczy przekrwione i pokazał swą rozpłataną głowę. W istocie,
42  3,  6 |   północne, odsłonione przejście swą świeżo złożoną rezerwę,
43  3,  7 |        Można tam przynieść duszę swą i ciało z wiarą w skuteczność
44  3,  9 |        Pelletier kończył właśnie swą ucztę, gdy usłyszał takt
45  3,  9 |           raptownie zmobilizował swą małą armię. Przybyły pułk
46  3,  16|        Wyciągnął z pochwy szablę swą i koniec jej twardo zanurzył