Tom, Rozdzial

 1  1,  7 |          drzwiach, ze słowami:~- Michcik, zajmiesz się końmi panicza
 2  1,  7 |         wszystko, żywa i wielka.~Michcik nakrył stół małym obrusikiem
 3  1,  7 |     prędko, nie zwracając uwagi. Michcik posłał Rafałowi na sofie
 4  1,  8 |       ale tamto jare to już siał Michcik. Gdzie to kto widział, żeby
 5  1,  8 |      również samotności. Od rana Michcik wynosił mu obszerne karło
 6  1,  8 |           Gospodarstwo prowadził Michcik. Pod jego przewodem wychodzili
 7  1,  8 |        poręczy krzesła, wołał:~- Michcik, Michcik!~W głosie jego
 8  1,  8 |       krzesła, wołał:~- Michcik, Michcik!~W głosie jego była coś
 9  1,  8 |           jeszcze jeden dzień...~Michcik zbliżył się wyprostowany,
10  1,  8 |    jestem gotów! W tej chwili... Michcik!~- Toż widzisz chyba swój
11  1,  8 |      oglądały daleką przestrzeń.~Michcik, który stał ramieniem oparty
12  1,  8 |       znak schyleniem powiek, bo Michcik wsunął pod niego ręce, wziął
13  1,  8 |         Rafał przypadł do niego.~Michcik z wolna, ostrożnie upuścił
14  1,  8 |          przez wędrowca opończa. Michcik troskliwie wsunął rękę pod
15  1,  8 |         Rafała. Ubierając zwłoki Michcik wyrzucił był z kieszeni
16  1,  8 |        Wtem do izby wszedł znowu Michcik z parobkami w celu wysunięcia
17  1,  8 | oddalający się w głębie mroku... Michcik urządził Rafałowi łoże w
18  1,  9 |          tyczących się pogrzebu. Michcik ruszył do miasta Włoszczowy
19  1,  9 |          południa, lał strugami. Michcik, przemokły do suchej nitki,
20  1,  9 |     onieśmielony Rafał. Przy nim Michcik. Gdy orszak pogrzebowy mijał
21  1,  10|     teraz wszystkim się opiekuje Michcik.~- He, opiekun! Faworyt...
22  1,  11|     gadał; gadał, gadał...~- No, Michcik, ostatni raz się pytam... -
23  1,  11|     kaszkiecie.~Chłop milczał.~- Michcik, upamiętaj się, na rany
24  1,  11|       świstać a rypać. Co chwila Michcik zrywał się z ziemi z krzykiem
25  1,  11|  rozumiał je dobrze. Słyszał, że Michcik wzywa nadaremnie brata,
26  1,  11|          to sam...~Brat Piotr... Michcik... Role przez nich wykarczowane...
27  3,  11|     wtargnęła do wnętrza szańca, Michcik dźwignął się z ziemi, obejrzał
28  3,  11|          pobiegł pędem ku górze. Michcik dążył za nim. Gdy tak Gintułt
29  3,  11|      dzieci kryły się po kątach. Michcik dał im znak ręką, żeby milczały.
30  3,  12|        książę Gintułt i żołnierz Michcik cichaczem wymknęli się z
31  3,  12|       się na łodziach zza Wisły. Michcik, przebrany w mundur ułana
32  3,  12|         progiem, został jeno sam Michcik. Odziany w mundur ułana
33  3,  12|      rzemienne. pasy uzbrojenia. Michcik wskazywał w oddali, po drugiej
34  3,  12|          ku stajni rozkazując:~- Michcik! Michcik! Dawaj tu szkapy...
35  3,  12|    stajni rozkazując:~- Michcik! Michcik! Dawaj tu szkapy... Żywo!~
36  3,  12|           Żywo! już ich widać...~Michcik okiełznał przepyszne konie,
37  3,  12|       ostrogi w boki biegunów.~- Michcik! - krzyczy jeszcze starzec. -
38  3,  17|     myślistwo. Strzelec Kacper i Michcik, którego z wojska do Wyrw
39  3,  17|          Kacper jako strzelec, a Michcik jako kucharz, szatny i doradca.
40  3,  17| jałowcową po pierwszych skibach. Michcik, pracujący w pobliżu na
41  3,  17|       chwili zakrzyknął:~- Ejże, Michcik, ejże! Czy to tylko nie
42  3,  17|          nie uświadczył.~- Ejże, Michcik!~Zbliżyła się bryka o staje,
43  3,  17|          wmieszał się do rozmowy Michcik czyniąc na koźle foremny
44  3,  17|     spytał Cedro.~- To jest taki Michcik, jeszcze brata Piotra famulus.~-
45  3,  17|       brata Piotra famulus.~- To Michcik... - rzekł Cedro z uszanowaniem. -
46  3,  17|    folwarku burmistrzuje.~- Toś, Michcik, i strony swoje zdradził