Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |  Nardzewski drugi; schylili się obadwaj i jednocześnie, jak na komendę,
 2  1,  2 |    cześnik dziekana za żebra, i obadwaj, rzadko kiedy jednocześnie,
 3  1,  3 |         że gdy wieczór zapadał, obadwaj pensjonarze wychodzili na
 4  1,  3 |       się w sądzie profesorskim obadwaj zbiegli szybko wąwozem aż
 5  1,  3 |         szpony olbrzymiej łapy. Obadwaj młodzieńcy żachnęli się
 6  1,  3 |     nich z nocy.~Z nagła uczuli obadwaj, że ich znowu główny wart
 7  1,  3 |       Co tchu, bo inaczej zginą obadwaj. Znalazł w ciemności . rękę
 8  1,  3 |         Z jakąż rozkoszą uczuli obadwaj kołdry na grzbietach! Rafał
 9  1,  3 |       złagodzić. Gdzie byliście obadwaj? Mów zaraz i prędko. To
10  1,  8 |      myślał o spoczynku. Siedli obadwaj z żołnierzem we drzwiach
11  1,  15|  spędziwszy lato w mieście, już obadwaj zdali "chlubnie" i otrzymali
12  2,  2 |         majorem wojsk pruskich. Obadwaj pochyleni byli nad księgami
13  2,  11|        gdzie drogę przecięły, a obadwaj podróżni wybrali się w ich
14  2,  13|    później, dobrze po północku, obadwaj przyjaciele dojeżdżali do
15  2,  13|   biegnących do powozu. Wprędce obadwaj przyjezdni znaleźli się
16  2,  14|  serdecznie a czule. Śmieli się obadwaj do rozpuku, leżąc w ramionach.~
17  2,  14|       długo! Włazimy ci na kark obadwaj oto z Rafciem. Będziemy
18  2,  16|    przemknąć się wśród bagnisk. Obadwaj w długich butach, zachlastani
19  2,  16|    szparek. Puścił wolno konia. Obadwaj jeźdźcy noga za nogą zbliżali
20  2,  17|        wzgardy:~- Wiem, wiem...~Obadwaj uśmiechnęli się do siebie
21  2,  18|    chwili czasu. Dla niepoznaki obadwaj awanturnicy postanowili
22  2,  18|     czeluści pokojowego komina. Obadwaj spiskowi krzątali się z
23  2,  20|     paszportu do Wiednia, dokąd obadwaj rzekomo śpieszyli na karnawał.
24  2,  20|     dawno nie widzianą twarz... Obadwaj wyglądali przepysznie w
25  2,  20|      usiłował przeczytać adres. Obadwaj nachylili się nad tym pismem
26  2,  21|     sześć, ze siedm kul. Wleźli obadwaj na biały piaszczysty wzgórek.
27  2,  22|   wysłano siedzenie kilimkiem i obadwaj przyjaciele ocknęli się
28  2,  22|    Drzwi tarasować!~Rzucili się obadwaj do stajni i zarówno wierzeje
29  2,  22|    Przed zachodem słońca wyszli obadwaj dla przyjrzenia się okolicy.
30  2,  22|         daleką, jałowcową niwę. Obadwaj młodzieńcy zadumali się
31  2,  22|     jednak trochę nieswojo, gdy obadwaj, wyprostowani, z oczyma
32  2,  22|        trzymał rękę na chustce. Obadwaj siedzieli w zapomnieniu
33  2,  23|     końca mowy. Ale oto ujrzeli obadwaj, jak generałowie koleją
34  3,  1 |   oficer francuski z pocztowym. Obadwaj na nikogo nie zwracali uwagi.
35  3,  1 |     marzeń żołnierza.~W Kaliszu obadwaj z Gajkosiem podali się o
36  3,  6 |            Puste?~- Pu...~Nagle obadwaj żołnierze jak na komendę
37  3,  6 |      zgrzytnął na nich kapitan.~Obadwaj skoczyli na ziemię z wysoka.
38  3,  6 |      wydobył z portfelu spisy i obadwaj z Pelletierem zagłębili
39  3,  6 |      skinął brwiami na Rafała i obadwaj ruszyli środkiem drogi ku
40  3,  7 |         się wyliżesz, pójdziemy obadwaj. A po drodze jeszcze ze
41  3,  10|         A cóż waszmość myślisz? Obadwaj my z Krzysztofem na ludzi
42  3,  10|  pogawędki-pociechy, zgrzybiali obadwaj, starzy i bezsilni od smutku.~-
43  3,  12| zmierzały w tę stronę. Skoczyli obadwaj do koni. Ale zarówno koń
44  3,  12|        Dawaj tu szkapy... Żywo!~Obadwaj z Rafałem pospieszyli za
45  3,  14|      chcąc zadać cios w piersi. Obadwaj runęli na ziemię. Na śmierć