Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      wychodzi. Zda im się pojrzeć ku niemu: widzą, idzie wolnego jeleń
 2  1,  1 |           górskich urasta. Powiał ku niemu woniejący wiatr z głębokich
 3  1,  2 |       powabniejszy, przez noc się ku niemu przebija. Schylał się niby
 4  1,  2 |            Co chwila odwracał się ku niemu i drugi kołpaczek. Ta głowa
 5  1,  2 |            twarzyczek, zwróconych ku niemu...~- Gdzież jest dom rodziców
 6  1,  3 |            całego, jakby zwracała ku niemu rozwartą paszczę i za chwilę
 7  1,  4 |       zamyśleniu. Klacz wyciągała ku niemu wilgotne, szeroko otwarte
 8  1,  5 |          ciskają w serce. Wzywały ku niemu z ziemi wzgardzone mogiły...
 9  1,  5 |          wolno jak cień. Zstąpiła ku niemu jak niewidzialna dusza,
10  1,  5 |               wdzięczne, uchylone ku niemu wargi. Otaczała mu głowę
11  1,  5 |  wyciągniętymi rękoma posunął się ku niemu i wlókł za saniami z wołaniem
12  1,  11|           jesiennych dźwigało się ku niemu owo bolesne, straszliwe
13  1,  12|            że to od nich zstępuje ku niemu ów szept niezrozumiały.
14  1,  12|            która co chwila przeciwko niemu samemu ostrze bolesne zwracała,
15  1,  12|          brzegu kolumny skierował ku niemu bagnet. Książę spojrzał
16  1,  17|           się mimo woli, podszedł ku niemu i wejrzał nań z taką ostrożnością,
17  1,  17| rozcieńczonym wodą. Nachylała się ku niemu ohydna twarz lichwiarza,
18  2,  2 |        polskie.~To mówiąc posunął ku niemu olbrzymi wolumin.~Rafał
19  2,  3 |       wszystkie kroki kierują się ku niemu; i uczuł ostrza wszystkich
20  2,  3 |             chwilą kierowali przeciw niemu swe szpady, uszykowali się
21  2,  6 |              kochanka i nachyliła ku niemu usta. Usłyszał jej szept:~-
22  2,  7 |        pocisk burzy. Kiedy przeciwko niemu chcieli stawić czoła i barki,
23  2,  10|             pies. Strażnik ruszył ku niemu i kluczem żelaznym odemknął
24  2,  11|             wstawszy zbliżyli się ku niemu. Z rozkoszą i czcią patrzali
25  2,  12|              cicha, zbliżając się ku niemu i wytrzeszczając swe krótkowzroczne
26  2,  13|        zwracała ku ojcu, wreszcie ku niemu, ku gościowi. Z piersi dziewiczej
27  2,  19|            Olbromski nachylił się ku niemu i z dziwnym uśmiechem rzucił
28  2,  20|              oka nie zwróciła się ku niemu królewska głowa, obciążona
29  2,  22|              na koniach, skoczyli ku niemu. Inni rzucili się z pałaszami
30  2,  22|            swoje na górze, leciał ku niemu na pomoc. Wlókł Żyda za
31  2,  24|            marszałki... Lecą tera ku niemu na chybkich koniach, a kapelusze
32  3,  3 |       Blondyn!...~Pobiegli jednak ku niemu. W niewielkim pokoju, do
33  3,  3 |        szpadą. Cedru pochylił się ku niemu i poznał go od razu.~Ach,
34  3,  3 |            Wiotki zapach wzdychał ku niemu z ciemności. Zdało się idącemu,
35  3,  3 |       ognisku. Szyldwach nastawił ku niemu bagnet i mruknął, jak niedźwiedź,
36  3,  4 |             zbliża? Któż to idzie ku niemu? Zna przecież tego człowieka...
37  3,  4 |         niewiadomego metalu, była ku niemu wyczekująco i groźnie zwrócona.~-
38  3,  6 |            widać, poszedłby teraz ku niemu, jak nikt nie widzi, i gadałby
39  3,  8 |             Stary generał pokiwał ku niemu głową i mruczał do siebie:~-
40  3,  9 |              czynność, że skoczył ku niemu ze szpadą. Tamten podniósł
41  3,  9 |               Pelletier poskoczył ku niemu i rzekł wskazując na mężnych:~-
42  3,  13|             życie. Rafał przypadł ku niemu ze szlochaniem. Kazał go
43  3,  14|           okrutnej władzy powiało ku niemu z tej dzikiej pustyni. Wojenna
44  3,  16|        skoczył z konia i przypadł ku niemu, ujrzał dwa ciosy sztyletu
45  3,  17|          wątpił. Jakże nie huknie ku niemu z całej piersi: - Krzysztof!