Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |                    Rafciu, ostrożnie! - zawołał Nardzewski.~Podrażniony
 2  1,  2 |              lekki mostek.~- Chłopcy! - zawołał nagle ktoś z tłumu szlachty -
 3  1,  2 |          parafii dudni... - ktoś z boku zawołał.~- Nie nasza to rzecz, mośćbrodzieju,
 4  1,  2 |                    Ciasno, nieciasno! - zawołał ktoś inny. - Szlachecki
 5  1,  3 |                  Łódź nie jest nasza! - zawołał Krzysztof stanowczo. ~Musimy
 6  1,  3 |                     Panie profesorze! - zawołał Cedro wyciągając ku niebu
 7  1,  3 |             klasy jeden z nauczycieli i zawołał Rafała do salki prorektora.
 8  1,  8 |         Rachunek! - piorunującym głosem zawołał Piotr. - Rachunek zdać jeszcze
 9  1,  10|            demande toute la toilette! - zawołał książę Kamil.~Foteliki rozsunęły
10  1,  11|               taką pręgę? - ze śmiechem zawołał książę, gdy się o kilka
11  1,  12|                 Tam piorunującym głosem zawołał:~- Kto tu wami dowodzi?~
12  1,  12|                    Waść tu dowodzisz? - zawołał książę w kierunku tego człowieka.~-
13  1,  13| zniecierpliwiony tym przerwał. Alc wódz zawołał:~- Słucham, mości książę,
14  2,  1 |            drugą, ktoś go niespodzianie zawołał po imieniu i nazwisku. Rafał
15  2,  1 |            kolegę. Już jednak po chwili zawołał:~- Po stroju od strony Opatowa
16  2,  1 |    arcywymownych krawców.~- Kłamiesz! - zawołał zezowaty.~- Pójdziemy na
17  2,  1 |            leżeli.~- W Oleśnicy! - żywo zawołał Olbromski.~Jedno z najpiękniejszych
18  2,  1 |                 W pewnej chwili wstał i zawołał na cały głos, uroczyście
19  2,  12|               na Kraków.~- Broń Boże! - zawołał Olbromski. - Nie pragnę
20  2,  12|               Do Warszawy? Przenigdy! - zawołał z ponurym na czole marsem
21  2,  13|        oddaleniu światła.~- Nie śpią! - zawołał Krzysztof dziecięcym prawie
22  2,  13|                ramiona brata.~- Mery! - zawołał młody Cedro z uczuciem radości.
23  2,  13|               wyciągnął ręce ku niebu i zawołał:~- Garus! Nareszcie, nareszcie...
24  2,  13|            mogła jej znaleźć w pamięci. Zawołał nie przerywając gry:~- Air: ,,
25  2,  14|              Nie jestem wcale hrabią! - zawołał rumieniąc się dziewiczo. -
26  2,  17|                 jego twarzy.~- Rafał! - zawołał głosem gromkim, szukając
27  2,  21|           weszła. Ale nim ich dosięgła, zawołał na nią cichym szeptem oszalałej
28  2,  22|             zabierać miejsca.~- Racja! -zawołał ktoś z tłumu. -Braknie właśnie
29  2,  22|              jeszcze, przez Bóg żywy! - zawołał Krzysztof głosem twardym
30  2,  22|                 Skoro wznosimy toasty - zawołał nagle Olbromski - to ośmielę
31  3,  2 |             zabite sarny i dziki. Cedro zawołał na niego z odległości kilku
32  3,  3 |                To strzelaj, gałganie! - zawołał Cedro.~- No, żebyś tylko
33  3,  3 |            czekajcie, jeszcze moment! - zawołał Cedro zstępując za nimi
34  3,  5 |               zdrowie młokosa Cedry!... zawołał Prendowski.~- Skoroś się,
35  3,  5 |        Mikułowski. - Widzieliście go! - zawołał Szulc.~- Całoś wyszedł?~-
36  3,  6 |                 się i ktoś na cały głos zawołał:~- Monsieur le général Sokolnicki!~
37  3,  6 |             Rafał roześmiał się wesoło. Zawołał prawie z rozkoszą:~- Aha!
38  3,  6 |                 Sołtyk grzmiącym głosem zawołał na swoich:.~- Baczność!~
39  3,  6 |            brzegu wziął z rąk karabin i zawołał:~- Za mną, bracia!~Żołnierze
40  3,  8 |                 dokonano... Chłopiec! - zawołał na woźnicę - jedź no mi
41  3,  11|       przebiegał obok kościoła, ktoś go zawołał po imieniu. To książę Gintułt
42  3,  11|          pochowam.~- Świętego Jakuba! - zawołał Rafał przypomniawszy sobie
43  3,  11|             książę zebrał ostatek sił i zawołał z całej mocy cielesnej i
44  3,  17|           Kiedyż to ty chcesz jechać? - zawołał.~- Jak się tylko zbierzesz.