Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       pyskiem... Ja tu strzelić nie mogę, bobym psa, czego Boże broń,
 2  1,  3 |      pomysły co do pytań! Skądże ja mogę wiedzieć, gdzie my jesteśmy?~-
 3  1,  3 |          barkę na brzeg. Ja już nie mogę robić wiosłami.~Krzyś stanął
 4  1,  7 |            rzekł prędko:~- Och, nie mogę... gadać!~Po chwili jednak
 5  1,  8 |           mu się odwdzięczyć, a nie mogę, jak bym pragnął. Otóż...~
 6  1,  9 |        sukcesor? Nieprawdaż?~- Tak, mogę... - wybąknął Rafał.~- A
 7  1,  14|         dłoni. Ale mogłem przecie i mogę jeszcze patrzeć na ich trzaskanie,
 8  1,  14|             tylko z mieczem w dłoni mogę sprawić, com zamierzył.
 9  2,  1 | przyjechałem... A zresztą... ja nie mogę grać tak hazardownie.~-
10  2,  1 |            ach, słyszę! Przecie nie mogę... Tu tyle saloników, dam
11  2,  1 |           go drażnicie?~- Bo chcę i mogę... - zaperzył się Szpic.~-
12  2,  1 |             jestem przez mdłości.~- Mogę cię, powtarzam, zaraz wyrzucić,
13  2,  2 |           tej wysokości wznieść nie mogę. Jestem ciężki jak kłoda
14  2,  11|           ze Wschodu i Zachodu. Nie mogę się zaprzeć...Kłamałbym
15  2,  12|                Nie, to tylko ja sam mogę wyrzucić... - wyszeptał
16  2,  12|   dotychczasowe życie. Tylko ja sam mogę je odtrącić...~Wstał od
17  2,  13|             bo ja za nic nie ręczę. Mogę zjeść wszystko. Tylko jeszcze
18  2,  18|        małych słabostek?~- Czy i ja mogę albo nie-przebaczać słabostki?
19  2,  20|           Rzekła:~- Rada jestem, że mogę powitać Waszeć Mościpanów...~
20  2,  20|            waść jeszcze głębiej, bo mogę przyciąć, a to boli.~- Ale
21  2,  21|               Mówże waćpan...~- Nie mogę tego przyrzekać. Jeśli żyć
22  2,  21|              na dobrą sławę, że nie mogę... Kocham cię...~- Zamilcz.~
23  2,  21|            ponowionych próśb?~- Nie mogę - et tout est dit.~Rafał
24  2,  21|            uśmiechem. - Co najwyżej mogę ci w puściźnie przekazać
25  3,  3 |            Więc śpij waćpan! ~- Czy mogę tu gdziekolwiek, na korytarzu?~-
26  3,  3 |             austriackich pochodach. Mogę cię na podstawie długoletniej
27  3,  3 |             półmroku widział.~- Czy mogę się tu położyć? - rzekł
28  3,  3 |          nie ma w sobie, ile wnosić mogę, nic z nieprzyjemnej twardości
29  3,  7 |             Czy, gdybym wyzdrowiał, mogę mieć nadzieję służby pod
30  3,  7 |                Nie wiem, czy z tobą mogę mówić jeszcze jak dawniej.
31  3,  7 |           wracasz do zdrowia.~- Nie mogę wypowiedzieć w tej chwili
32  3,  7 |         zaszczytna i, ile ja wnosić mogę słabym rozumem ze wszystkiego,
33  3,  8 |            które mi powierzył, a tu mogę je tylko zmarnować.~Szmer
34  3,  9 |         szańca?~- Co do mnie... Nie mogę odpowiedzieć, panie generale...~-
35  3,  9 |          kurtyny?~- Nie. Ile wnosić mogę, szedłem przez otwór w przedpiersiu,
36  3,  10|               Krótki mam wzrok, nie mogę dojrzeć od razu.~- Na wzwiady
37  3,  10|           nieprzyjaciel. Ja zaś nie mogę od niego uciec na bystrym
38  3,  11|           Jakuba szanował!~- Cóż ja mogę...~- Pamiętaj, pamiętaj!...~
39  3,  11|         utrzymać. Pomocy im dać nie mogę, ani jednego człowieka.
40  3,  15|           do słuchacza - ja już nie mogę wytrzymać!~- Czego?~- Tego
41  3,  15|                Ależ dlaczego?~- Nie mogę wytrzymać tej służby. Nie
42  3,  15|           wytrzymać tej służby. Nie mogę! Zarznęło mię to, zadusiło.
43  3,  15|         omija! Teraz już dłużej nie mogę!~- Czy kapitan chcesz wracać
44  3,  17|          Cedro do nas jedzie?~- Nie mogę odpowiedzieć, jako żem nigdy