Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |                 Obcy podniósł głowę. Uśmiech nieokreślony wypłynął na
 2  1,  1 |         słyszał ten okrzyk i widział uśmiech, ale nie zrażony mówił dalej:~-
 3  1,  1 |        Niemca. Po twarzy snuł mu się uśmiech, a spomiędzy warg wypadał
 4  1,  2 |           się pomimo wszystko, że to uśmiech ów skryty, niewidoczny,
 5  1,  3 |             pigułę śniegową. Nieżywy uśmiech przesunął się po jego duszy
 6  1,  5 | przeistoczona w obłok złotobiały i w uśmiech. Rozkosz widzenia jej tak
 7  1,  7 |       surduta. Gdy rozpoznał Rafała, uśmiech głębokiej radości, prawie
 8  1,  8 |          powtórzył kapitan jak echo.~Uśmiech smutny jak łza spłynął z
 9  1,  8 |             Olbromskiego wydobył się uśmiech spod serca, coś jak przykre
10  1,  8 |        odkryte zęby górne j szczęki, uśmiech nieopisany zawarty w tych
11  1,  10|           tej sąsiadki, a na wargach uśmiech, który Rafałowi wydał się
12  1,  10|         wabiło ku sobie, jak kobiecy uśmiech, a nieraz jak pocałunek.
13  1,  10|            grzeczny, łaskawy, pański uśmiech, gdy z wolna odwróciła się
14  1,  11|       stuletni pewno mózg i stuletni uśmiech obojętności. Tamten drugi
15  1,  12|            swego niedługiego żywota. Uśmiech wystąpił na jego usta. Z
16  1,  12|            wszystek się przemienił w uśmiech przyjazny. To samo jego
17  1,  13|             wyciągnął rękę. Poczciwy uśmiech z serca rozjaśnił jego twarz.~-
18  1,  14|              Ja wtedy wrócę!~Skromny uśmiech nie ustępował z warg księcia
19  2,  1 |               Ten sam tylko grzeczny uśmiech ją rozwidniał, jak gdyby
20  2,  1 |           Twarz ta, spojrzenie oczu, uśmiech i ruchy, wszystko oznaczało
21  2,  2 |          twarzy majora zaświecił się uśmiech dobry, głęboki, jakby do
22  2,  2 |       udźwignęła lecącą głowę. Wtedy uśmiech...~- Feix - wyszeptała drżąc
23  2,  2 |      wyszeptała drżąc jeszcze, ale w uśmiech cała pogrążona jak w blask
24  2,  4 |       udźwignęła lecącą głowę. Wtedy uśmiech...~- Feix - wyszeptała drżąc
25  2,  4 |      wyszeptała drżąc jeszcze, ale w uśmiech cała pogrążona jak w blask
26  2,  7 |            oczy aż do śmierci. Tylko uśmiech, kiedy niekiedy przepływający
27  2,  7 |         szklistych. Jak niespodziany uśmiech wznosiły się i cicho gasły
28  2,  11|            tak samo pozornie wesoły. Uśmiech, niezłomną potęgą woli wydobyty,
29  2,  11|      niezłomną potęgą woli wydobyty, uśmiech stworzony chceniem z nicości
30  2,  12|             w ciemny kąt i czekać na uśmiech fortuny. Drzwi otworzono
31  2,  17|     wstrząsnął się gwałtownie. Zimny uśmiech przeleciał po jego twarzy.~-
32  2,  20|      spuszczone, na ustach przecudny uśmiech.~Z wolna podniosła błękitne
33  2,  20|      zatrzymała je na twarzy gościa. Uśmiech z jej warg nie schodził,
34  2,  21|          bladym czołem, a przymusowy uśmiech w krótkich przerwach między
35  2,  21|            on wesoło jej odpowiadał. Uśmiech wesoły wdział na twarz...~
36  2,  21|         nieco odmienna. Taniec znów. Uśmiech. Oczy zemdlałe w zaśnieniu.
37  3,  1 |           sobą ku nozdrzom zwiewną i uśmiech niecącą mgłę woni fiołków -
38  3,  3 |           Szczęście owiało mu twarz. Uśmiech owładnął jego oczyma i ustami.
39  3,  10|            najwyższym uniesieniem... Uśmiech radości, woniejący blask
40  3,  12|        łagodnego wiatru pod słońcem. Uśmiech, niby jutrzenka daleka,
41  3,  13|        dachem oknami. Zła myśl nieci uśmiech, kiedy się duma mimo woli
42  3,  15|              surowości nieubłaganej.~Uśmiech anielskiego uradowania,
43  3,  18| rzeczywistości. Przelotny, półsmutny uśmiech spłynął po granitowym obliczu...~ ~