Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |           wrażenia, że mu w barach kości pękły. Ze ściśniętymi zębami,
 2  1,  1 |            ostry i przenikający do kości. Gdy stanęli na przełęczy,
 3  1,  1 |        kłem po łydach, to do samej kości mięso ozdarł, jak cygankiem,
 4  1,  2 |       gięły, jakby w nich nie miał kości. Usłyszał wtedy nad uchem
 5  1,  3 |        oczy, przejmujące do szpiku kości, zapierały oddech w każdym
 6  1,  5 |          go przenikał aż do szpiku kości. Duch jego pracował wtedy,
 7  1,  5 |      siekła policzki. Wicher go do kości przejął. W tym biegu nad
 8  1,  5 |       nurzał. Czuł, że zmasakrował kości i że rozwala mózg. Wtedy
 9  1,  5 |       samej głębi serca i w szpiku kości jęki jej ostatnie, jakoby
10  1,  5 |         korzeniami, między odkryte kości i żyły, w rany głęboko porozdzierane.
11  1,  7 |             O dobrotliwy spoczynku kości znużonych!~W świętej ciszy
12  1,  8 |           niego z krwi, z mięsa, z kości, z każdego włókna należę.
13  1,  12|        grobowca, otwiera... Święte kości przed nim leżą!~Świętokradztwo!
14  1,  12|          potępienie! Bierze święte kości, obwija je w płaszcz swój.
15  1,  14|         książę przeziąbł do szpiku kości i do głębi duszy. Ów świat,
16  1,  17|           przybrały barwę popiołu, kości ich wylazły. Oczy wwaliły
17  2,  2 |     rozbijają przemądrze zbudowane kości i doskonałe tkanki. Ujrzy
18  2,  2 | szczęśliwego ojca, któremu los dał kości twarde, a w nich niepożyty
19  2,  2 |         tonią jeziora w górach, do kości piersiowych przyciska główkę,
20  2,  7 |        również wychodzili duchem z kości swych, żył, ciała i krwi.
21  2,  7 |            śniegu o barwie trupiej kości, którą wicher, słońce i
22  2,  8 |         werznęły się w niego aż do kości, a same kości zatrzeszczały.
23  2,  8 |          niego aż do kości, a same kości zatrzeszczały. Ujrzał między
24  2,  9 |  mocniejszy od powiewu wachlarza z kości słoniowej skropionego wonią
25  2,  12|            zniszczony do ostatniej kości, zniweczony do ostatniej
26  2,  12|        wiatr, przeziębły do szpiku kości, a głodny jak pies bezpański.
27  2,  12|            wyciągał ze strudzonych kości miarowy, rozkoszny ruch.~
28  2,  14|    Albowiem?~- Trepka! Żebym ja ci kości nie nadwerężył...~- Może
29  2,  21|          sercu, w głowie, w szpiku kości. Młodzieniec prowadzący
30  2,  21|           znużony, jakby wszystkie kości miał połamane. Był obojętny
31  2,  21|           a wstrząsający do szpiku kości:~- Na dół schodami... tak...
32  3,  2 |          obmierźle. Woda właziła w kości.~Włóczył spracowane oczy
33  3,  3 |           Dawał Się słyszeć trzask kości i rzężenie, trzask i rzężenie...
34  3,  6 |          piersi. Ostrze zaorało po kości i ognistym jęzorem wżarło
35  3,  6 |            nim, zda się, wszystkie kości zatrzeszczały, i skrzesał
36  3,  10|          Rafała przeszył do szpiku kości gniew. Teraz poczuł, jak
37  3,  11|          bo mógł zgadnąć? Byłyż to kości Jadźwingów czy Tatarów,
38  3,  11|          cmentarzysk. Sypano stare kości wraz z ziemią górną na nowe
39  3,  11|            płomieni jakoby łamanie kości żywych przez obcęgi kata,
40  3,  11|            widzieć czoła czaszek i kości policzków. Po ustach uśmiechniętych
41  3,  11|           bo mu się zdało, że góra kości śmieje się z niego w ciszy...~
42  3,  15|           na fatalny stan zdrowia. Kości miał potłuczone, płuca i
43  3,  15|      sczerniała i zeschła. Wydatne kości policzków i szczęk nadawały