Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |           A to widać paniczek nie wie o naszym jeleniu...-mruknął
 2  1,  1 |        strzelec niechętnie.~- Nie wie, skoro się pyta - rzekł
 3  1,  2 |       otwarły i wsunął się łeb... Wie pani, taki okropny, bez
 4  1,  2 |   Przybrany w piękny kontusz, Bóg wie jakie czasy pamiętający, "
 5  1,  3 |       Jakaż jest za to kara? Któż wie, może to jest największa
 6  1,  7 |           nie czuje, że nawet nie wie, gdzie jest i co się z nim
 7  1,  7 |         ci wyjawiłem. Ale... któż wie, co się stanie jutro...
 8  1,  8 |          pan kapitan. On wszystko wie ze swego rozumu. Jego każde
 9  1,  8 |           zacznie mówić pacierze, wie mocno, że on mówił czystą
10  1,  10|       Chłuka kładł mu w głowę Bóg wie jakie wiadomości i głośno
11  1,  11|        Może księżniczka wcale nie wie o jego egzystencji. Wtedy
12  2,  1 |         bycie swym nic zgoła nie .wie, rozległe chwile ubiegłych
13  2,  1 |         albo Hamleta. Kto ich tam wie? Może jaką niemiecko-czułą
14  2,  3 |          durchlebt,~Fest steht er wie ein Fels im Meere,~Von Ungemach
15  2,  6 |       teraz nie swoje barwy. Któż wie - może śniły tej cudnej
16  2,  10|         za człowiek?~- A kto jego wie? Taki sam pewnie zbój z
17  2,  11|       kłąb jej pomysłów! Sama nie wie, co robi... - mówił książę.~
18  2,  11|      długości jego wieku nikt nie wie i nie zbada... Może gałązkę
19  2,  12|      Gdzie jest obecnie, tego nie wie. Zapewne w spelunkach miejskich
20  2,  20|     pańskich od męża, który znowu wie wszystko, co się w Wiedniu
21  2,  20|          co się w Wiedniu dzieje, wie, co tam pantofle skrzypią,
22  2,  20|       widzi, słucha i nie słucha, wie o nim i nie wie... Przyszedł
23  2,  20|           słucha, wie o nim i nie wie... Przyszedł tedy na dawne
24  2,  20|        tutaj odniósł tryumf. Któż wie, może naprawdę odniesie
25  2,  21|         aber schön...~- O, to się wie!~Konie wpadły w opłotki
26  2,  21|          Mój jest rybak. Kto jego wie, czy przewozi? Teraz wojsko
27  2,  22|           rzekł wesoło:~- Kto ich wie? Panuje kto chce, a tak
28  2,  22|            To potem światami, Bóg wie gdzie, na Lelów, na Irządze,
29  2,  22|       Prawdę mówię?~- Kto cię tam wie?... Ale jedź dalej!~- A
30  2,  24|       wachmistrzu?~- Bóg jego sam wie, gdzie on. Słuchaj, skąd
31  2,  24|       jeno Bóg Najwyższy tę rzecz wie. Jemu jednemu po nocach
32  2,  24|           On tylko jeden tę rzecz wie na tym świecie. A ty się
33  3,  1 |        bez jednego słowa. Choroba wie, co to za ludzie są takie!
34  3,  1 |           Żyd z obwarzankami, nie wie, na żywy Bóg, co zganić,
35  3,  3 | oporządziły, żeby nie ja...~- Kto wie, co one z nim zrobiły?~-
36  3,  4 |      zadumany stał Napoleon. Któż wie? Może w tych natchnionych
37  3,  6 |           Nie ma i drugiego. Któż wie, czy i ten wróci? Kiedyż
38  3,  6 |     powtórnie wskazywał, jako nie wie, czego chcą od niego. Wtedy
39  3,  6 |        gać błotna, a idzie aż Bóg wie dokąd. Człowiek nie przebrnie
40  3,  10|        żyta lustrujesz... Kto cię wie?... Z nieprzyjacielem może
41  3,  12|         to już dawno słyszała, że wie doskonale...~Powtórzył te
42  3,  14|       nieznośny i przeklęty. Któż wie, myślał obojętnie, leżąc