Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        z piersi. To .bezlitosne światło woła ku sobie, wciąga na
 2  1,  1 | kamieniach, a przed nim jakiesi światło, tak jakby do dnia pod zimę,
 3  1,  1 |        nie widzą jelenia, tylko światło, tak jakby czerwone słonie
 4  1,  1 |        złoty i że z onego takie światło w las waliło.~- Duży był
 5  1,  1 |      biały jeszcze dzień padało światło księżyca. Ta ziemia, opasana
 6  1,  1 |         tryskało w noc rzęsiste światło. Gdy konie osadzono, z ganku
 7  1,  1 |    liznąć po twarzy.~- Co takie światło na pokojach? - spytał Nardzewski. -
 8  1,  2 |         jego maska wynurzyła na światło.~- Do Tarnin, kto żyw! -
 9  1,  2 |         ścian, rzucały rzęsiste światło.~- Ot, to mi figiel gracki! -
10  1,  2 |    dudniła jak skóra na bębnie, światło jarzęcych świec chyliło
11  1,  2 |       Okna były otwarte i jasne światło księżyca dogasało już przy
12  1,  3 |        szła w ukośnym kierunku.~Światło, zapalone w jakimś oknie
13  1,  3 |    krzyku, wybuchy jęków. Jakby światło przez wąską szczelinę do
14  1,  3 |       od siebie tak bardzo, jak światło i mrok, upływała ta noc
15  1,  5 |        patrzał w głąb pokoju...~Światło zgasło.~Poszedł z wolna
16  1,  8 |         patrzeli w noc. Jarzące światło biło z okien dworku. Umilkło
17  1,  8 |  pełnych żółtej ciemności, jako światło przychodzące.~Gdy myśl nie
18  1,  10|        tej alei spływało z góry światło zielone, jakby do groty
19  1,  14|         i cofnął się zabierając światło. W kącie obszernego salonu
20  2,  1 |  rozwidniał, jak gdyby sztuczne światło rozpraszające zmrok wieczoru,
21  2,  1 |    owdzie w oknach zapalało się światło. Przerażone białe figury
22  2,  2 |         uchylone usta. Niepewne światło sześciu lamp spirytusowych
23  2,  3 |      brzmiała pieśń, gdy błysło światło jakoby w rozdzielonym murze.
24  2,  4 |         uchylone usta. Niepewne światło sześciu lamp spirytusowych
25  2,  6 |      cieniem wielkich modrzewi. Światło księżyca przenikało ruchome,
26  2,  6 |          Na tej ścianie ubogiej światło uczyniło sobie królewski
27  2,  7 |  zachodnią, niechętne, rude swe światło wtrąca do ziemskiej ciemnicy,
28  2,  10|       pracowitą ręką człowieka, światło dnia pełzło niepewne, wylękłe,
29  2,  11|   leżały zaspy, a zadymka kryła światło. Najętymi końmi ruszyli
30  2,  18|        kałuż, śliskich jak lód. Światło nie było w stanie wydrzeć
31  2,  20|         się z wolna i żółte ich światło napełniło salon.~Rafałowi
32  3,  1 |      granic zstąpiło srebrzyste światło tworząc jak gdyby szlak
33  3,  2 |  plecach zaciek deszczu. Ogień, światło, suche płyty! Krzyk ludzki!~
34  3,  3 |   okrągłej z czerwonych prętów. Światło słoneczne ognistym, prawie
35  3,  3 |          Z głębokiego mroku pod światło półokrągłego okna ze starych
36  3,  3 |       krwi nie ma w jej ustach. Światło uciekło ze źrenic. Padają
37  3,  3 |   balkonie. Chlusnęło mu w oczy światło w oknach... Światło w tamtych
38  3,  3 |        oczy światło w oknach... Światło w tamtych oknach! Jacyś
39  3,  6 |         przyszedł, żeby zapalić światło. Rafał nie miał o to pretensji:
40  3,  11|     jednym miejscu przyjmie ich światło! Zimne, czystsze powietrze...
41  3,  11| zawalona kośćmi ludzkimi. Nikłe światło dawało widzieć czoła czaszek
42  3,  12|        dwu stron, zagarnęli pod światło okna. Wycierają do sucha