Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |         żeby z całego duchu ciąć owe "lasy i bory". Ujrzał je
 2  1,  5 |       wydarł z paszczy i zadał w owe ślepia cios zwiniętą pięścią.
 3  1,  7 |       niego zdrętwiałymi palcami owe krzyki duszy, przeciągłe,
 4  1,  7 |     świecące przez gąszcze drzew owe trzy okna. Minąwszy czarną,
 5  1,  8 |  mądrzejszą. Gdy sobie wspominam owe bandy jurgieltne, owe pyski
 6  1,  8 |  wspominam owe bandy jurgieltne, owe pyski ryczące na rozkaz,
 7  1,  8 |         pyski ryczące na rozkaz, owe puste, nikczemne, golone
 8  1,  8 |       był wówczas ze szkoły i na owe sprawy patrzałem ze czcią,
 9  1,  8 |          nie wyjdą z mej pamięci owe namioty na drągach okrytych
10  1,  8 |         twoim życiu lepszego niż owe noce nasze hulaszcze czasu
11  1,  8 |      dawne oczy, uczułem w sobie owe słabe i godne wzgardy obszary
12  1,  9 |     brnął książę Gintułt, za nim owe piękne i brzydkie panie.
13  1,  10|    domyślił się, że to muszą być owe "emigrantki", na które tak
14  1,  10|    gdzież to zamierzacie podziać owe graciny nieboszczyka ze
15  1,  11| nienawiścią zdusiłby pocałunkami owe zaziemskie troski i radości
16  1,  12|        na mozaikowe posadzki, na owe dywany z kamienia, gdzie
17  1,  12|      maksymy Fra Paola Sarpi, na owe wytyczne zasady udzielane
18  1,  13|     mundury z nędznego sukna, na owe naramienniki z napisem:
19  1,  14|  ciężkich dni żywota, a przecież owe nadchodzące nowe zjawiska,
20  1,  17|      nocne straże. Jakże polubił owe wigilie! Owe dla odegnania
21  1,  17|       Jakże polubił owe wigilie! Owe dla odegnania snu i smutku
22  1,  17|      ziemi dalekiej i sprawie... Owe powieści groźne a proste
23  2,  2 |        śniat, w tęgie konary i w owe gibkie gałęzie, w lotne,
24  2,  7 |          jej piersi tak samo jak owe śliczne a niespodziane chmury
25  2,  7 |         porywającą gwałtownością owe jaskinie i zaułki, skrytki
26  2,  14|      sobie coś piękniejszego nad owe lasy. Każdy parów napełniony
27  2,  14|      parkiem. Teraz, na jesieni, owe wzgórza i wąwozy płonęły
28  2,  14|         oczywistą, że podkreślał owe tytuły i że z nich właśnie
29  2,  15|       oczy i przez łzy patrzał w owe zakręty rzeczne, w dzikie
30  2,  16|         drożyną przerznąć się na owe pola przez lasy bukowe.
31  2,  17|    przyjdzie straszne ocknienie. Owe nadmorskie sawanny są tak
32  2,  18|   najrozmaitsze wyrazy, ale poza owe węgierskie i francuskie
33  2,  22|         poddasze stajni. Uchylił owe zwieruszone drzwi i przypatrzył
34  3,  1 |   pisanych, spychają z przyciesi owe budynki i nowych plany misterne,
35  3,  3 |      piechoty polskiej odciągnąć owe wory spod bramy. Rzucili
36  3,  3 |       głąb sieni. Trafili tam na owe schody ceglane. Kiedy Krzysztof
37  3,  6 |      naprędce przykopę ziemną. W owe doły wprowadzono po osie
38  3,  6 |      najdalej w szczere pola, na owe nieznaczne wzgórki na prost
39  3,  6 |          armatnie ucichły. Tylko owe linie stawały się coraz
40  3,  11|     zamku aż po drogę opatowską, owe wysunięte ouvrages extérieurs,
41  3,  11|   sandomierscy oglądali ze czcią owe popioły zgasłych pokoleń,
42  3,  11|        puszczał się częstokroć w owe podziemne chodniki. Znajdował