Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |   bardziej, aż wreszcie utonęło w milczeniu leśnym. Zdawało się chwilami,
 2  1,  1 |     marnuje...~Gość skłonił się w milczeniu, nie podnosząc oczu. Nardzewski
 3  1,  5 |         złodziej nocny...~Nagle w milczeniu rozległ się powolny zgrzyt
 4  1,  7 |        świecy, patrzał na niego w milczeniu.~- Sam przyjechałeś? - zapytał
 5  1,  8 |      szemraniu pszczół. Po długim milczeniu książę rzekł twardo i sucho:~-
 6  1,  11|        białogłowom!~Księżniczka w milczeniu, ze spuszczonymi oczyma,
 7  1,  14|     wielkimi kroki, w najgłębszym milczeniu. Bili się na śmierć, nie
 8  1,  14|      ilość krwi.~Książę Gintułt w milczeniu słuchał ze zwieszoną głową.
 9  1,  17|           jego oddech ulatujący w milczeniu straszniejszym tysiąc razy
10  1,  17|    utworzyli pierścień obronny. W milczeniu poczęli bić. Szpady ich
11  1,  17|       Potem białą, drżącą rękę. W milczeniu, patrząc w zhańbiony tłum
12  2,  1 |          Rozepchnął tłum, który w milczeniu przysłuchiwał się awanturze,
13  2,  3 |      rękawiczki.~Przeszli teraz w milczeniu przez dwa puste i zupełnie
14  2,  7 |        katowskie czekały w zimnym milczeniu.~Rafał rzekł:~- Śmierć...
15  2,  9 |          na wieki wieków utonął w milczeniu. Rafał siedział na brzegu
16  2,  13|        tracił. Ojciec i siostra w milczeniu i zachwycie przypatrywali
17  2,  16|        stalowymi falami w ciszy i milczeniu.~Tam i sam fale jeziora
18  2,  17|       siedzieli na ganku dworu, w milczeniu ciesząc się tym ostatnim
19  2,  17|        kościach lica, po smętku a milczeniu rozezna. Ileż to razy, braciszkowie
20  2,  18|    ramiona i długo ściskali się w milczeniu, nim ów toast spełnili. .~-
21  2,  18|        kopyt. Trzej przyjaciele w milczeniu podnieśli kielichy, znowu
22  2,  21|       muzyczne od wieków leżące w milczeniu, które teraz, po wyrwaniu
23  2,  21|     własnego serca... Mijała go w milczeniu. Nareszcie, kiedy się najmniej
24  2,  21|         śmierci. Ciekli jeszcze w milczeniu i zgrozie, coraz szybciej,
25  2,  21|        krokami jak jego mentor. W milczeniu przebyli płaszczyznę i zaczęli
26  2,  21|         Opuścili domostwo.~Szli w milczeniu po śniegu z wierzchu obmarzłym
27  2,  22|        kilka kieliszków wódki i w milczeniu żuł kawałeczek chleba z
28  2,  23| błyskawicą strzelała mu z oczu.~W milczeniu, ciężko zlazł z konia. Poszedł
29  2,  23|        Zaczęła się msza polowa. W milczeniu słuchało jej wszystko rycerstwo.
30  3,  1 |      Siewierza. Jechali w głuchym milczeniu aż do chwili stanowczej.
31  3,  1 |      frydlandzkim. Wojska stały w milczeniu, jakoby zmartwiałe. Krzysztof
32  3,  1 |          Fuenterrabia, rozparta w milczeniu na podścielisku gór, była
33  3,  3 |          bitwa. Słuchali chwilę w milczeniu jej obłąkanych odgłosów...
34  3,  3 |       strzałów polskich, reszta w milczeniu pędziła na górę. Słychać
35  3,  5 |          Któż zginął? - po długim milczeniu, w czasie którego Mikułowski
36  3,  6 |        konia. Siadł nań ciężko. W milczeniu przez chwil kilka patrzał
37  3,  7 |      zamilkł. I książę siedział w milczeniu. Po jakimś dopiero czasie
38  3,  9 |    strzechy i przypatrywali się w milczeniu. Ani jeden się nie ruszył,
39  3,  9 |            Przez chwilę wszyscy w milczeniu przypatrywali się temu obrazowi
40  3,  10|        kilkaset kroków tą aleją w milczeniu.~Rafał obejrzał się poza
41  3,  11|        baterie. Ludzie, stojący w milczeniu u armat i strzelnic, zwierzali
42  3,  14|        dziurawe ściany...~Ułani w milczeniu szli górą na wschód aż do