Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |           To tak było, żeby to z końca... Przyjechał chłop z Porąbek,
 2  1,  3 |       Noc wlokła się, trwała bez końca. Rafał słyszał, jak Krzyś
 3  1,  5 |        spogląda.~Nim doczytał do końca szpalty, już cześnik wpadł
 4  1,  5 |   patrzeć dokoła. Pola! Pola bez końca! Nagłe łkanie wyrwało się
 5  1,  5 |           Dzień biały, święty, z końca świata wstający począł gasnąć...
 6  1,  6 |       wirowała w przestworzu bez końca. Głowa stała się głazem
 7  1,  7 |          wszystką od początku do końca matczyną miłość. W tej samej
 8  1,  8 |         od ściany do ściany, bez końca, po izbie nędzy i nicości.~
 9  1,  10|       zwrócił w stronę "jasnego" końca stołu. Sapał długo i tłamsił
10  1,  10|     smutku zasłyszaną.~Do samego końca obiadu Rafał siedział jak
11  1,  11|        Rafał blisko podjechał do końca wioszczyny, ujrzał w kłębach
12  1,  14|    daleko. Jakiż olbrzymi skok z końca w koniec świata uczynił!
13  1,  15|           Wreszcie, nie czekając końca godziny, ruszył na kawę
14  1,  17|        całkowite, od początku do końca, brzmi w uchu. Książę Gintułt,
15  1,  17|        życie od jego początku do końca. Zapamiętał niektóre tylko
16  1,  17| Foissac-Latour. Zbliżając się do końca mostu zamknął oczy. Oficerowie
17  2,  2 |     zawsze silna, bez początku i końca, wiekuiście ta sama, wielki
18  2,  2 |       bitwy, że zaiste wojna bez końca, Polemos propater, jest
19  2,  6 |   nurzały się w nią, nurzały bez końca i, zapamiętawszy się w cudnym
20  2,  10|    Przyjdą z daleka, nadciągną z końca świata, przepłyną dookoła
21  2,  10|        drugi, alek ni móg dockać końca, kraju... Telo me docliwiło,
22  2,  10|         sifie, i tameś cekał abo końca kary, abo śmierzci. Kie
23  2,  13|       familijnych od początku do końca...~Powóz stoczył się ze
24  2,  16|  wojowników idą i idą falami bez końca z nieprzejrzanej nocnej
25  2,  17|         wszystko, od początku do końca. Niech jeno myśli pozbieram.
26  2,  17|         bez duszy i taczał się z końca w koniec sali pod pokładem,
27  2,  19|           leciał z ust do ust, z końca w koniec placu:~- Wysiekierski,
28  2,  21|         Nic już nie rzekła aż do końca. Źrenice oczu skryły się
29  2,  21|     Słodkie szepty snuły się bez końca po wargach i jako nici pajęcze
30  2,  21|          dalej, we wsi. Gdzieś u końca tej drogi, którą lecieli,
31  2,  23|        siły i nie puszczał aż do końca mowy. Ale oto ujrzeli obadwaj,
32  3,  1 |          lasy, gdzie ino trza? Z końca świata my przyśli, bo słowem
33  3,  1 |         pożerały się wzajem, bez końca. W szerokim ujściu rzeki
34  3,  6 |        oczyma. Psy szczekały bez końca, gdy już oddział dawno w
35  3,  6 |         drzewca na pół łokcia od końca wziął pod pachę; przycisnął
36  3,  6 |          wszystko od początku do końca i z San Domingo powrócił,
37  3,  6 |        sypano, sypano ziemię bez końca.~Batalion pułku szóstego
38  3,  6 |        oko - i znowu, znowu, bez końca. Stać w szeregu! Słyszeć
39  3,  10|         deskach. Przyszedłszy do końca szpaleru stary Cedro powiódł
40  3,  11|        obaj fosą zachodnią aż do końca murów klasztornych. Tam
41  3,  14|       których uciekał, nie miały końca. Stał się z nich straszliwy
42  3,  14|        walił je w dół wciąż, bez końca, spychał rozpękłe gruzy