Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        wypłynął gnuśny powiew, ze snu twardego obudzony szept,
 2  1,  1 |           Rafał ocknął się jak ze snu i machinalnie dźwignął strzelbę
 3  1,  1 |       dnia, śmiało układły się do snu w rogu kanapki, która była
 4  1,  5 |          chwilą zabierając się do snu. Powieki spuszczone rzucały
 5  1,  5 |          się jeszcze otrząsnąć ze snu. Miał wciąż w objęciach
 6  1,  7 |         zaczerpniętych z nocy bez snu. Odpowiadał z przymusem,
 7  1,  8 |       nocami w namiocie pozbawiał snu. Pamiętam straszne twoje
 8  1,  9 |            półszept zbudzonych ze snu i zdumionych liści...~Rafał
 9  1,  10|    krajobrazy zupełnie wyrwane ze snu, walczyły dziwaczne chimery,
10  1,  11|         go dopiero co zbudzono ze snu. Po chwili ocknął się i
11  1,  12|          Książę ocknął się jak ze snu. Popędził w swoją drogę.
12  1,  12|          o całuny uczuć, co je do snu wiecznego otuliły. Przywarł
13  1,  14|         książę zbudził się jak ze snu.~- Książę Sułkowski? - zapytywał
14  1,  17|     Gintułt, przebudziwszy się ze snu, odczuwał trwanie tej ciszy
15  1,  17|        wigilie! Owe dla odegnania snu i smutku ciche pogwary o
16  1,  17|        Książę, wyrwany z twardego snu, ocknął się, ale nie wiedział
17  2,  2 |        ciąży, jakby się kłonił do snu. U pelazgijskich, pono,
18  2,  2 |      przed resztą ludzi kłonił do snu wiecznego i chętnie marzył
19  2,  6 |     chciał przerwać zaczarowanego snu ściany.~- Nie, nie! Tam...~-
20  2,  6 |          to przestrach pustyni ze snu ocknionej. W cieniu śniące
21  2,  7 |           Pozdrawiały wstającą ze snu Helenę słodyczą swoją i
22  2,  8 |        zbudzony został z twardego snu przez straszne uczucie.
23  2,  9 |        ocknął z morderczych objęć snu. Leżał długo bez ruchu,
24  2,  10|        której jeszcze nawet wśród snu ciężkiego nie oglądałeś
25  2,  13|        się być utworami ludzkiego snu o widziadłach. Latarnie
26  2,  17|       Prusak. Obok nich wstają ze snu powiaty, miasta, wsie. I
27  2,  18|        odległy, kiedy zbudzone ze snu jego oczy, jeszcze pełne
28  2,  23|      można, rzucili się w objęcia snu.~Nazajutrz od samego świtu
29  3,  3 |         drzemał, był w stanie pół snu, pół jawy. Widział i słyszał
30  3,  3 | zrozpaczona praca.~Teraz pożądali snu i spoczynku.~W starym tumie
31  3,  3 |           jutro z tego potwornego snu do dzieła mordowania albo
32  3,  6 |       przeciągał się i dźwigał ze snu. Tu i owdzie otwierało się
33  3,  6 |    nadeszła, nowy jar trącił i ze snu obudził każdą grudkę ziemi,
34  3,  6 |    chwałaż Bogu i za tę kruszynkę snu! U kaduka! Ja się już nigdy
35  3,  6 |           lęk i smutek wśród tego snu wojska. Czekał z niecierpliwością
36  3,  6 |       Ludność Falent; obudzona ze snu, wyległa z chat. Były to
37  3,  6 |     portkach i koszuli, wprost ze snu, z paździorami słomy w kosmatym
38  3,  6 |           Rafał ocknął się jak ze snu. Tamten pchnął go kolbą
39  3,  7 |         huk w głowie. Z krótkiego snu wyrwało go silne targnięcie
40  3,  7 |           dać posiłek i ułożyć do snu.~Rafał ocknął się dopiero
41  3,  14|       dźwięki. Zbudził się jak ze snu twardego. Czuł wstrząśnienie