Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |            nacichał, wynurzała się cisza bezdenna i nieobjęta na
 2  1,  1 |            las z nim razem słucha. Cisza była wciąż ta sama, głęboka,
 3  1,  1 |            życia istnieją?~Ale oto cisza nastaje, a pospołu z nią,
 4  1,  1 |  uszykowali się w swych miejscach. Cisza jest, bardzo wielka cisza.
 5  1,  1 |          Cisza jest, bardzo wielka cisza. Wtedy począł dzwonić na
 6  1,  3 |         się w miesięcznym świetle. Cisza w głębokich wąwozach...
 7  1,  3 |      mięśnie przedramion.~Bezdenna cisza nocy zimowej pochłaniała
 8  1,  5 |          mutry zakręcającej śrubę.~Cisza ogarnęła, już dwór. Bezdenna
 9  1,  5 |          już dwór. Bezdenna zimowa cisza. Ostatnie szelesty zginęły...
10  1,  6 |     uciszało się wszelkie uczucie. Cisza i spokój... Słyszał głos
11  1,  7 |            wybijała się na wierzch cisza. Ledwie-ledwie mąciło ją
12  1,  7 |            piasków uciekał i znowu cisza przypływem niepostrzegalnym
13  1,  8 |  przedwiecznego kraju gór. Solenna cisza nocy stała nad tym szlakiem,
14  1,  8 |        spod fal... Ale już wówczas cisza była wszędy aż do następnego
15  1,  17|          szelestu... Jaka rozkosz! Cisza tak zupełna, że smętne nucenie
16  1,  17|           się tym widokiem. Byleby cisza... Dwa czy trzy razy zjadł
17  2,  1 |   słoneczny. W całym domu panowała cisza tak głęboka, że słychać
18  2,  3 |     zgromadzeniu stala się solenna cisza. Rafał znowu został sam
19  2,  5 |          nieruchomą i wieczną jest cisza nocy. Wyciągała ku ogrodowi
20  2,  7 |           świergolił. Zresztą była cisza. Las obejmował staw silnym
21  2,  9 |       wschodu i zachodu. A później cisza... Ale już wyważone zostało
22  2,  9 |         cieknie szkliwo wilgoci... Cisza nareszcie i legowisko...~
23  2,  15|      słuchacza, na wskroś, do dna. Cisza już była zupełna, a głos
24  2,  17|           sam koniec sierpnia taka cisza nastała w morzach, że nawy
25  2,  19|            bębny raptownie urwały. Cisza śmiertelna. Nie ustał tylko
26  2,  20|      ucichł. Nastała znowu ta sama cisza. Tylko mały, marmurowy zegar
27  2,  22|           taran.~Na dworze zaległa cisza. Kiedy chyłkiem wyjrzeli
28  3,  2 |     pistoletem w ręce nasłuchiwał.~Cisza wokół nieugięta.~Drożyna
29  3,  2 |             Czyj też to koń? Znowu cisza. Przerwało ją coś rozkosznego,
30  3,  3 |        zburzony, strzaskany, gdzie cisza i głusza, gdzie suchy, bezmglisty
31  3,  3 |         lekki szmer. Stanęli.~Była cisza. Ale skoro pierwszy z idących
32  3,  3 |            ciemność i nieprzyjemna cisza. Łoskot kroku rozbijał się
33  3,  4 |       zgrzytu haków. Wszystko jest ciszą. Ciało zmartwiało, serce
34  3,  4 |          ten wszechpotężny okrzyk.~Cisza nastała.~Zjawił się w uliczce
35  3,  5 |           kompanii nastała grobowa cisza:~ ~Ocknij się, Lechu, przerwij
36  3,  6 |        rosochate wierzby. Pustka i cisza... Na szczycie najwyższego
37  3,  6 |          na alarm, wystrzał...~Ale cisza była nieprzerwana. Mgły
38  3,  6 | Radoszycami... Samotna, długa noc. Cisza. I widok w Kownie przysięgi!~
39  3,  11|          Krzyk tam i sam, a po nim cisza śmiertelna, bardziej przeraźliwa
40  3,  14|       swoją rozpaloną i wzniosłą z ciszą i spokojnością słowiańską.
41  3,  14|     płaszcz, stanęli. Wszczęła się cisza. Wicher tylko kwiczał latając