Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |           głębokie, tęgie, młode szczęście, które drży, kipi, rwie
 2  1,  5 |          Czuł zimno w piersiach. Szczęście, jak złotopióry ptak zabity
 3  1,  5 |   płonące ciało, lecz jakby żywe szczęście, ucieleśniony zachwyt. Tracił
 4  1,  7 |    aromat oskoły...~Czuł w sercu szczęście tamtego dnia i nadziemską
 5  1,  8 |      niskimi wzruszeniami. Takie szczęście należy się czemuś innemu.
 6  1,  11|         Nie brzmiał jui jak samo szczęście, lecz złowrogo dźwięczał
 7  1,  12|         samych umarłych... Młode szczęście godzin, straconych na zawsze,
 8  1,  12|     ubiegłe, o życie przebyte, o szczęście odepchnięte, o pogrzebane
 9  1,  13|          jawie... Czeka go tutaj szczęście... Mrok już zapadał. Łudziło
10  1,  14|             Widziałem. Miałem to szczęście. Nie doświadczyłem wprawdzie
11  1,  17|          tej ciszy jak doskonałe szczęście. Nie walą gromy, nie dzwonią
12  1,  17|    przestrzeni jakich stu sążni. Szczęście chciało, że książę stał
13  2,  1 |         młodość i złączone z nią szczęście, działał ten wist. Machinalnie
14  2,  2 |    szpony w dłoń lewą. Rozpacz i szczęście płynęły przezeń jak wiatr
15  2,  4 |    szpony w dłoń lewą. Rozpacz i szczęście płynęły przezeń jak wiatr
16  2,  5 |        nie sama ta radość dawała szczęście Och, nie! Była tylko jak
17  2,  5 |        którą tak kocham. Za jego szczęście na ziemi dałabym sobie bez
18  2,  6 |     śmiertelna, wyzwolona, naga, szczęście jednej chwili, trwające
19  2,  6 |          patrząc w swe ziszczone szczęście i modlił się bez słów, bez
20  2,  6 |          Widzisz! Tam jest nasze szczęście. Widzisz? To jest szczęście...~
21  2,  6 |      szczęście. Widzisz? To jest szczęście...~Cichy śmiech, cichy śmiech
22  2,  6 |     długo, przez całą młodość, o szczęście, o złote moje, o niebotyczne,
23  2,  7 |        przed ludźmi schowało ich szczęście. Kochane były te drzwi!~
24  2,  7 |         w niej radości cielesne, szczęście człowiecze. Nie mógł odszukać
25  2,  11|       widoku bezcennymi kroplami szczęście spływa w zaskorupiałe rany
26  2,  11|       Niech będzie błogosławione szczęście twoje... We wszystkim, coś
27  2,  12|    staram się...~- O pannę?~- Na szczęście, jeszcze nie o pannę, Choć
28  2,  13|    niewidzialne kły męczarni.~Na szczęście, po wieczerzy wszyscy przeszli
29  2,  15|      ludzi tęgich i zdrowych. Na szczęście, nikt go o tajemnice życia
30  2,  15|           tylko na nowo przeżyte szczęście straconych na wieki dni
31  2,  17|         łby nam ukręcą. Na nasze szczęście, splamiony Scherer opuścił
32  2,  20|        słowami wyrazić, jakie to szczęście i jaki dziwny ból znaleźć
33  2,  21|  wyniosły dom? Czy było w czasie szczęście, którego ten kształt widomy
34  3,  2 |        się z zachwytu. Dawało mu szczęście to przeświadczenie, że mija
35  3,  3 |         widma ogarną napastnika. Szczęście owiało mu twarz. Uśmiech
36  3,  3 |    błogosławione dziedziny. Było szczęście dotykalne, żywe, całe w
37  3,  4 | błogosławione a niewypowiedziane szczęście obcowania z kwiatami w dniu
38  3,  4 |   młodości... Tak jak ty pachnie szczęście dzieciństwa. Zapachu mój,
39  3,  9 |         się do nas śmieje,~Głosi szczęście i nadzieję,~A w wyraźnym
40  3,  15|         cię w potyczce ubili. Na szczęście - kłamstwo.~- Niezupełnie.