Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |          po mieście. Gorąco biło nań, gdy sobie wspominał rozmaite
 2  1,  3 |     jeszcze w życiu. Rzuciły się nań wszystkie złe myśli, wszystkie
 3  1,  4 |     kwiecisty cień. Przychodziły nań chwile, że chciał na rzeczy
 4  1,  5 |     zamknięta na mutrę, wkręcaną nań owym kluczem dopiero co
 5  1,  5 | przyczołgał się do niego i runął nań z boku.~Ujrzawszy półnagie
 6  1,  6 |           ręce i nogi. Przyszedł nań na wzór anioła miłośnika,
 7  1,  7 |        ów krzyk, ale nie zwracał nań uwagi. Męka jego wewnętrzna
 8  1,  7 |      Czasami jednak przychodziły nań chwile przedziwne. Zatapiał
 9  1,  7 |  szczęściem utraconej. Schodziło nań coś nadziemskiego i nadludzkiego:
10  1,  7 |          a cofa się i kryje, gdy nań patrzeć. Rafał śledził go
11  1,  8 |       zdołał wyszeptać.~Przyszła nań świadomość, że może zmarły
12  1,  11|          którzy dość wzgardliwie nań spoglądali, chociaż strzegli
13  1,  11|          Tymczasem książę natarł nań koniem i rzekł półgłośno:~-
14  1,  11|           jak tego dnia uderzyło nań słońce całym swoim pożarem.
15  1,  11|  wścieklejsze, obłąkane, spadały nań jak błyskawice, a munsztuk
16  1,  12|     hańbić na wieki!... - począł nań krzyczeć jak na ekonoma,
17  1,  12|     słowami ze wściekłości, idąc nań z laską.~- Co to jest? Kto
18  1,  16|         w karty do nitki, spadło nań tyle od razu nieprzyjemności,
19  1,  17|      podszedł ku niemu i wejrzał nań z taką ostrożnością, jakby
20  2,  1 |  sytuacją, tym snadniej, że nikt nań uwagi nie zwracał. On za
21  2,  2 |  rączkami dzieciny swojej, zlewa nań błogosławieństwo, jak mówi
22  2,  2 |     słuchacza, co chwila zwracał nań oczy swe przymglone, ściemniałe,
23  2,  3 |       znowu, że z dwu stron leci nań wiatr z miechów. Za chwilę
24  2,  17|        rozbiegany z prawej, leci nań z daleka od Elby czy Korsyki
25  2,  22|     przedsięwziąć. Ślązak huknął nań jak na sługę:~- Drzwi tarasować!~
26  2,  24|         na bok, w tył... Dragony nań zewsząd z szablami. Obok
27  3,  2 |          tak był przerażony, gdy nań z mroku naskoczyło siodło
28  3,  3 |        wola powszechna, wydawano nań wyrok gorącym prawem, stawiano
29  3,  6 |      Mazura jak świeca, i skinął nań; żeby wyszedł. Wybrał drugiego
30  3,  6 |   Przyprowadzono mu konia. Siadł nań ciężko. W milczeniu przez
31  3,  6 |    Sokolnicki w przelocie rzucił nań okiem i nie patrząc wydał
32  3,  6 |       generałem. Teraz walił się nań zdemoralizowany batalion.
33  3,  7 |        do Rafała i długo patrzał nań z odcieniem zdumienia.~-
34  3,  9 |      mściwej piersi, rzuciła się nań wspomnienie. Ścisnęło mu
35  3,  11|        austriaccy wdarli się już nań masą, postrącali puste beczki
36  3,  13|         się tu stało? - krzyczał nań Olbromski.~- Pana zabili.~-
37  3,  14|          głowy, by dostrzec, kto nań w ciemności szczeka,~Szedł
38  3,  14|        nic tu już nie ma. Spadła nań zupełna, dawniejsza obojętność.
39  3,  15|        wszystko Krzysztofa, żeby nań czekał w Tortozie, jeśli
40  3,  18|     bułanego araba. Cesarz siadł nań i zjechał ze wzgórza. Gwardie