Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |           potrafi, choć przecie ze mną trzydzieści lat za zwierzem
 2  1,  1 |     żołnierzykowie, dalej sypać za mną w ciemności kulami, tylko
 3  1,  2 |           Rafciu, Rafciu, chodź ze mną, błagam cię na wszystko.
 4  1,  3 |       płomieniem.~- Chodź spać! Za mną! - krzyknął rozkazująco
 5  1,  5 |      zgłodniałych psów.~- Wilki za mną... - wyszeptał.~Włosy mu
 6  1,  7 |       muszę powiedzieć...~- Mów ze mną śmiało. Ja cię nie będę
 7  1,  7 |          gdzież tam!~- Tak było ze mną... Oddał mię ojciec do szkoły
 8  1,  8 |            Jeśli chcieli, gardzili mną. Gdy byli nastrojeni wspaniałomyślnie,
 9  1,  8 |          pismo brata.~"Został poza mną ojciec i poza mną została
10  1,  8 |      Został poza mną ojciec i poza mną została matka. Jestem sam
11  1,  8 | istniejącym cierpieniem.~Ty się ze mną pozostań!~Jako cel mojego
12  1,  8 |         ludzie poczęli zostawać za mną, jedni z obojętnością zdrową
13  1,  8 |            ostatni, którzy szli za mną trop w trop na górę udręczenia,
14  1,  10|         nie zdejmuje ze łba przede mną. Folwark waści brat rozpaprał,
15  1,  13|       miejsce na gawędę. Proszę ze mną. Taki rozkaz!~- Może byś
16  1,  14|             kiedym odchodził, a za mną na całej ziemi dymiła się
17  2,  1 |            kilka godzin spędzić ze mną na robocie. Później możesz
18  2,  1 |           tak młodo w sprzeczce ze mną... Tamten, generał, zginął,
19  2,  1 |          jeśli przeprosiłeś się ze mną w myśli, to spadam w twoje
20  2,  5 |           Słowa jego szeleszczą za mną, wzdychają we mnie i pogrążają
21  2,  5 |          strasznej i słodkiej nade mną, nad moją duszą i ciałem,
22  2,  9 |     grozicie mi i mścicie się nade mną w straszliwej mojej męczarni?~
23  2,  9 |        ziemi... Zmiłujcie się nade mną, góry skaliste! zmiłujcie
24  2,  9 |       skaliste! zmiłujcie się nade mną, drzewa czarne i ostre!
25  2,  9 |           i ostre! zmiłuj się nade mną, wodo cudowna, wodo straszliwa,
26  2,  11|         ciche:~- Któraś wzgardziła mną i odeszła, któraś zdeptała
27  2,  14|      książkowym, więc czego się ze mną droczysz! Jeżeli chcesz
28  2,  14|         zagłady, wytępienia. On ze mną politycznie mówi, grzecznie
29  2,  21|            będzie? Zlituj się nade mną! Cóż ja teraz z nim pocznę?...~-
30  3,  4 |        śmierci!~- Tyżeś to jest ze mną - szeptają usta - siostrzyczko-rezedo?
31  3,  4 |           podporuczniku, gadali ze mną, jakeśmy jechali przez Ateca,
32  3,  4 |    ledwie-ledwie myślał:~Co też ze mną myślą zrobić? Dokąd mię
33  3,  6 |            karabin i zawołał:~- Za mną, bracia!~Żołnierze wydarli
34  3,  7 |         jak dawniej. Postąpiłeś ze mną tak dziwnie... wyjechałeś
35  3,  9 |            w namiocie. Stał przede mną tęgi, starszy oficer. Był
36  3,  9 |          po francusku nie tylko ze mną, ale i między sobą. Ze zdziwieniem
37  3,  9 |          za oficerów. Wdali się ze mną w rozmowę. Skoro tylko zacząłem
38  3,  14|            może tu ona gdzieś pode mną gnije? Może, gdyby rękoma
39  3,  15|            tej szpady. ~- Chodź ze mną do kraju... - zagadnął cicho
40  3,  17|          prawdzie, mało.~- Więc ze mną na wielką wojnę obaj idziecie! _