Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      im drogę. Rafał, wielkimi kroki postępujący przodem, ujrzał
 2  1,  1 |        To uczyniwszy, prędkimi kroki i z obawą, jakby się paliło,
 3  1,  3 |       jego plecami i szerokimi kroki odszedł w przeciwległy koniec
 4  1,  4 |       Potrafiła rozpoznać jego kroki, gdy już z daleka nadchodził,
 5  1,  5 |      głowę, zrobił jeszcze dwa kroki naprzód... I oto znalazłszy
 6  1,  5 |        i zdrętwiał. Tuż, o dwa kroki przed nim siedziała Helena.
 7  1,  5 |   serce. Wyprostowany, pewnymi kroki szedł naprzód pragnąc jednym
 8  1,  7 |     śmiech-wesele, nadchodzące kroki, a budził się do tej straszliwej
 9  1,  8 |       wałęsały się myśli, niby kroki obłąkanego człowieka, idąc
10  1,  10|      cicha stawiając nieśmiałe kroki, otaczał go lęk rozkoszny
11  1,  13|       do Werony. Nim rozpoczął kroki w celu dowiedzenia się o
12  1,  14|    kołatania, dały się słyszeć kroki i ktoś klucz przekręcił.
13  1,  14|  najeżonym bagnetami, wielkimi kroki, w najgłębszym milczeniu.
14  1,  17|        brnąc dalej spłoszonymi kroki.~Rozbijał mu głowę, miażdżył
15  2,  1 |        zaułka dały się słyszeć kroki ludzi równo maszerujących.
16  2,  3 | Zarazem usłyszał, że wszystkie kroki kierują się ku niemu; i
17  2,  3 |      Wykonał znowu trzy trudne kroki we wskazanych miejscach.
18  2,  5 |     rozlegały się w uszuch jak kroki szczęścia nadchodzącego.
19  2,  17|       chodził po izbie cichymi kroki. Czasem stanął i, plecami
20  2,  18|     wtedy... - szeptał, dużymi kroki wracając do domu.~Usta jego
21  2,  19| zbliżył się do niego łagodnymi kroki. Bardziej mu szyję obnażył.
22  2,  20|       ukłonie cofnął się o dwa kroki. Rafał spostrzegłszy jego
23  2,  20|  dokoła jego pościel jak ciche kroki szatana. Była tak olbrzymia,
24  2,  20|         poplątanymi, szalonymi kroki.~
25  2,  21|       i niezwyciężony. Wolnymi kroki, z wdziękiem i zwinnością
26  2,  21|        piętrze żywe, gwałtowne kroki i łoskot. Rafał wiedział,
27  2,  21|       Poszedł naprzód wielkimi kroki, gwiżdżąc całą gębą. W pewnej
28  3,  2 |      ohyda waliła się w serce. Kroki Krzysztofa stały się ciche,
29  3,  2 |  pewnych miejscach słyszał swe kroki z łoskotem powtórzone dziesięciokroć,
30  3,  3 |     złaził z barykady wielkimi kroki po worach, trupach, gratach,
31  3,  3 |        i wlekli się ociężałymi kroki starców zgrzybiałych po
32  3,  3 |  wyprostował się, odstąpił dwa kroki w tył, stanął w pozycji,
33  3,  6 |       kilku koni. Słychać było kroki osób niecierpliwie chodzących
34  3,  8 |         Śpieszmy się!~Wielkimi kroki minęli klasztor bernardyński
35  3,  8 |        milczał. Potem ciężkimi kroki bezwiednie wyszedł ku środkowi
36  3,  9 |       często pisanie i wolnymi kroki chodził tam i z powrotem.
37  3,  11|         skierował się wielkimi kroki w wąwóz Świętego Jakuba,
38  3,  14|        samo.~Tymczasem ciężkie kroki, szczęk drąga i szepty rozmowy
39  3,  16|  powinien by był skierować swe kroki Wyganowski dla zameldowania
40  3,  16|     Krzysztof wstał i wielkimi kroki poszedł w stronę obozowiska