Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |          futer i burek.~Królował śmiech. Buchnęła w rozmowach bezmierna
 2  1,  2 |     upadłego. Słychać było tylko śmiech i krzesanie hołubców.~Otwarto
 3  1,  2 | Najbardziej go zabolał szyderczy śmiech pięknej pani.~Skoro tylko
 4  1,  2 |          głosowi.~Słysząc dokoła śmiech powszechny, Rafał ruszył
 5  1,  3 |      chował się głośny, pękający śmiech siły z tego, że Krzyś chory,
 6  1,  4 |       dziecka najżałobliwszy, to śmiech cyniczny, to pociąganie
 7  1,  5 |         Mokre... powiedziałam...~Śmiech obojgu nie dawał mówić.
 8  1,  5 |       wnet dziwaczny, głupkowaty śmiech. Klacz przesadzała krzaki,
 9  1,  5 |        krzaki miotały w lecącego śmiech urwany jak oklask, chichot
10  1,  8 |        bujającego bekasa, jakoby śmiech szyderczy, pełen złych zapowiedzi.
11  1,  10|          długą głowę i na chwilę śmiech panieński przycichał. Obydwoje,
12  1,  10|           co na świecie znaczył. Śmiech podnosił się z jego piersi,
13  1,  10|      podnosił się z jego piersi, śmiech przemądrzały i bezlitosny.
14  1,  10|    trzecimi drzwiami rozległ się śmiech, ów jedyny na ziemi... Rafał
15  1,  10| rozsypywały iskry, z ust sfruwał śmiech, a obnażone ramiona podnosiło
16  1,  10|          bardziej jeszcze niż ów śmiech cudzego, nieprzełamanego,
17  1,  10|         jej osobą swoją przerwać śmiech, zepsuć chwilę radości,
18  1,  11|          Jej radosny, szczęśliwy śmiech odbierał mu sen i duszę
19  1,  11|          zdobywcy. Zawsze czysty śmiech księżniczki zmieniał się
20  1,  13|  żołnierska! Coś w nim zadrżało. Śmiech buchnął z piersi. Wodził
21  1,  14|       prawda, w duszy nieustanny śmiech i tryskał na zewnątrz kryształowym
22  1,  17|         z niego nagły, postronny śmiech szatański.~Usunęła się wraz
23  2,  6 |          jest szczęście...~Cichy śmiech, cichy śmiech zadrżał w
24  2,  6 | szczęście...~Cichy śmiech, cichy śmiech zadrżał w jej krtani. Po
25  2,  9 |         rzęsy, a towarzyszył jej śmiech, potępiający ją jako głupstwo:~
26  2,  12|         żółtych i rumianych, jak śmiech obrzydły, nie do zniesienia...~
27  2,  20|    Przeszył mu głowę jego wesoły śmiech sprzed kilku godzin, ugodziły
28  2,  21|        ją już muzyka, wesoła jak śmiech serdeczny. Czy nigdy już
29  2,  22|          rzekł Jarzymski.~Rafała śmiech ogarniał, ale i złość na
30  2,  22|   dobywać twierdzy samą konnicą? Śmiech!~- Chyba płacz?~- Cicho
31  3,  1 |        pokój! Wyborowa kompania -śmiech! Ja bym im pokazał wyborową
32  3,  3 | bezczelną dumę, rozkosz tyranii, śmiech zdrowy z ludzkich jęków.
33  3,  3 |    najgłębszej ptasiej boleści i śmiech szczęścia, wydobyty z nicości
34  3,  3 |  przeszywający, sto na raz słów. Śmiech w tłumie tym, śmiech, co
35  3,  3 |       słów. Śmiech w tłumie tym, śmiech, co włosy najeża, straszniejszy
36  3,  4 |       dziedzinie myśli ludzkiej. Śmiech dobrotliwy otacza je niby
37  3,  6 |   krzesanicy. Ogarnął go łagodny śmiech i pobłażliwa litość nad
38  3,  14|        rzadka rozlegał się w nim śmiech rozczarowania, śmiech nieznośny
39  3,  14|        nim śmiech rozczarowania, śmiech nieznośny i przeklęty. Któż