Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |    błękitnawe, okiem nie dosiężone. Dalekie lasy, dalekie lasy, odwieczne...~
 2  1,  1 |            dosiężone. Dalekie lasy, dalekie lasy, odwieczne...~Śliskie
 3  1,  2 |          błękitne jak w dzień letni dalekie lasy, stawały się z nagła
 4  1,  4 |       patrzały... Oczy błękitne jak dalekie lasy w słoneczny zimowy
 5  1,  6 |     obejmował sen. Budziło go tylko dalekie, dalekie w huku wichrowym
 6  1,  6 |           Budziło go tylko dalekie, dalekie w huku wichrowym wołanie...
 7  1,  7 |       zapach wiosenny, gwar ptaków, dalekie szczekanie psów we wsi przylatywały
 8  1,  7 |          Berlin...~Słońce zeszło za dalekie lasy i stłumiony został
 9  1,  7 |        smugami. zarysowywać poczęły dalekie wzgórza i pasma leśne na
10  1,  7 |       wyrastać ze śnieżnego obłoku. Dalekie mielizny piasku na płytkim
11  1,  8 |       okrutnego rodzaju. Były młode dalekie brzózki... Gdy Rafał zwracał
12  1,  8 |       doliny w niezmiernych górach. Dalekie przestrzenie, otchłanie
13  1,  11| grzecznością, wyniośle, oddawała mu dalekie skinienie głową. Nigdy się
14  1,  12|           później poszła w górę, na dalekie, błękitnawe pasma, we światy...~
15  1,  12|         sali, skąd słuchały wyroków dalekie ludy morza, podniesionym
16  1,  12|            stanu rzeczy. Łączyło go dalekie po przodkach kuzynostwo
17  1,  14|         Arabii. Pieni się już nasze dalekie, dzikie, ciemnobarwne morze.
18  1,  17|            Wołyń? Widome przedmioty dalekie i bliskie, drzewa i trawy,
19  1,  17|         zaczęły spadać, gdy wylazły dalekie brzegi błotne pod Putole
20  1,  17|         widzą nie to, na co patrzą. Dalekie smugi wyrzuconej ziemi,
21  1,  17|         szańców darnią już odziane, dalekie gęstwiny platanów i morw,
22  1,  17|     dioptrze i, ledwie dostrzegając dalekie pola ogniowe szańców austriackich,
23  2,  1 |         Wielkie tam stawy, trzciny, dalekie łąki.~- A stawy piękne,
24  2,  7 |        przeglądały się w nim żółte, dalekie turnie, jakby je ku tej
25  2,  10|         wlepione w widne na niebie, dalekie polskie góry. Długi, czarny
26  2,  11|         widnokręgu lśniło się morze dalekie. Książę miał w oczach płomień,
27  2,  11|          bielały na słońcu, barwiąc dalekie tło ciemnych gajów niewymowną
28  2,  15|          życie, zarówno bliskie jak dalekie, nie miało dla niego żadnej
29  2,  17|            my w pieśni przemierzali dalekie ziemie... Wśród onych chrobrych
30  2,  17|          Jak je sobie wspomnieć!... Dalekie, modre lądy idą stamtąd
31  2,  17|             znać było ziemię. Morze dalekie było stamtąd widać, jak
32  2,  17|           dnia stoją one dwa brzegi dalekie. Brzeg hiszpański, z którego
33  3,  1 |           się głos goły, ni to solo dalekie, ni to wieszczba o sprawach
34  3,  2 |           wolno ku wzgórza usłyszał dalekie, w innej stronie wołanie
35  3,  6 |          Sokołowa, Komorowa, Pęcic. Dalekie barwy grały w cudnym słońcu
36  3,  9 |        olbrzymie sokory Nadświdrza, dalekie piaski, wody Wisły, zamglone
37  3,  9 |          milczenie w życie swoje, w dalekie miejsce rodzinne. Głuchy
38  3,  9 |             w zaroślach nadwodnych, dalekie echa rozmów ludzi pracujących
39  3,  10|      półkrąg otaczających Stokłosy. Dalekie krajobrazy leśne już niebieściały