Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        będzie nikomu nie znane na wieki wieków... Może w tropach
 2  1,  1 |          ten dzień, gdzież się na wieki został?...~A ta wiosenka...
 3  1,  7 |         nie czuć... Ale spokój na wieki, zda się, odleciał. Wbrew
 4  1,  8 |       wszystkich, czym była przez wieki, tylko jęk twoich długich,
 5  1,  12|           oczy, które widzą przez wieki, oczy wieszcze! Książę czuł,
 6  1,  12|       księgi, którą trzymał przez wieki złoty w błękitnym polu lew
 7  1,  12| pochwalony Jezus Chrystus...~- Na wieki wieków... - rzekł tamten
 8  1,  12|     rozkaz imię polskie hańbić na wieki!... - począł nań krzyczeć
 9  1,  14|      granitowy brzeg Malty. Przez wieki na nas czekało. Idziemy,
10  1,  17|           widok oczu gasnących na wieki... Z innymi zgoła celami
11  1,  17|           za gardła i spychali na wieki do jam śmierci. Coraz już
12  2,  1 |      końcu wstążkową kokardą. Ten wieki mężczyzna ubrany był w mundur
13  2,  2 |          nie wstawać już, lecz na wieki umrzeć.~Katodos Persefony!...
14  2,  6 |        jakby były skamieniałym na wieki wiatrem. Zimne ich oblicza
15  2,  7 |           i bratem, którzy się na wieki wieczne kochają. Przyciskając
16  2,  9 |      oczekiwanie, już szmer ów na wieki wieków utonął w milczeniu.
17  2,  10|    odrętwiała ciemność leży przez wieki. Tam przebywa zemsta, która
18  2,  11|          bądź błogosławiona... na wieki... Na wieki...~
19  2,  11|   błogosławiona... na wieki... Na wieki...~
20  2,  15|           szczęście straconych na wieki dni dzieciństwa objęło go
21  2,  17|       piersi i połknął pianami na wieki wieczne. Bosy, przemokły
22  2,  18|  wyrzeczone, które twarda siła na wieki urwała. Głos ten przebódł
23  2,  20|       młodej, która już umarła na wieki. Widzem tym był Olbromski.
24  2,  21|         za parę godzin utracić na wieki? Cóż za bezgraniczne głupstwo!
25  2,  21|             Odejdę zaraz i już na wieki. - Niech się tak stanie.~-
26  2,  21|           zachowa tajemnicę... Na wieki, na wieki!~- Przenigdy!~-
27  2,  21|         tajemnicę... Na wieki, na wieki!~- Przenigdy!~- Więc kochasz
28  2,  24|    trzymaj! Bo na to wyszło. - Na wieki, prawi; tu ostanę i ciebie,
29  3,  1 |           wyniszcza, a inne przez wieki kształtuje i zdobi; jak
30  3,  3 |       takich oto - i spoczywać na wieki wieczne. Przeczuwał przecie,
31  3,  3 |         dzieła mordowania albo na wieki legną po kanałach i rynsztokach
32  3,  4 |           tej cesarz Francuzów na wieki wieczne znosi i niweczy
33  3,  6 |        wygnał. A brata, brata! Na wieki wypędził z dziedziny...
34  3,  6 |        wypędził z dziedziny... Na wieki, na wieki wieków... Serce
35  3,  6 |         dziedziny... Na wieki, na wieki wieków... Serce mu nie zabiło,
36  3,  6 |           Cha, cha!... Niechże na wieki przepada, kiedy tak!~Skiby
37  3,  10|      wiedząc, że ją zaprzedają na wieki. Niemiec drwił z nas czynami,
38  3,  11|    zbożami, gdzie drzewiej, przed wieki, na początku stało miasto