Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |              strach, radość, zemsta, rozkosz i niewysłowiony dziecięcy
 2  1,  1 |              w kształt kwiatka. Jaka rozkosz, jaka tajemnicza, niedostępna
 3  1,  1 |              tajemnicza, niedostępna rozkosz - niby ów las... A jakie
 4  1,  2 |         uśmiechy, których piękność i rozkosz głębia nocy pochłania i
 5  1,  2 |            jak sama wcielona, widoma rozkosz miotająca się w sercu.~Zaśmiał
 6  1,  3 |         wygnał z nich radości. Czuli rozkosz fizyczną niesłychanego pędu
 7  1,  5 |              złotobiały i w uśmiech. Rozkosz widzenia jej tak cielesnymi
 8  1,  5 |              i wsysał duszą pierwszą rozkosz wspomnienia jasnego pokoju,
 9  1,  5 |           się zmienił w noc i burzę.~Rozkosz miłości rzuciła na szalę
10  1,  5 |         łagodność wonnego szeptania, rozkosz dźwięku tkliwych słów, które
11  1,  5 |          którą był pojął tej nocy, i rozkosz mocniejsza niż sama śmierć,
12  1,  10|            jak pocałunek. Niewymowna rozkosz zastępowała tu drogę na
13  1,  11|              czuł gałgańską uciechę, rozkosz kradzieży, tryumf zdobywcy.
14  1,  13|        drugiej strony, mości książę, rozkosz to niemała wystawać pode
15  1,  13|            walki i prawo do śmierci. Rozkosz to nie byle jaka: z poszeptów
16  1,  14|              wielkie korwety bojowe. Rozkosz mi sprawia myśl o słonych,
17  1,  15|            niemiecki i, co stanowiło rozkosz najwyższą, na balet, świeżo
18  1,  17|             żadnego szelestu... Jaka rozkosz! Cisza tak zupełna, że smętne
19  2,  2 |              żywioły nieznane, gdzie rozkosz splata się z boleścią, gdzie
20  2,  6 | zapamiętawszy się na śmierć. Była to rozkosz zaiste śmiertelna, wyzwolona,
21  2,  7 |             w zapasy. Uczuwali wtedy rozkosz porwania, stawali się podobnymi
22  2,  7 |            jodeł i buków. Była w tym rozkosz zamknięta, niewyrażona,
23  2,  7 |             od chłodu żywicy. Czystą rozkosz z serc wydobytą i ukazaną
24  2,  8 |             przemienił swą istotę na rozkosz, a rozkosz była na usługach
25  2,  8 |             swą istotę na rozkosz, a rozkosz była na usługach miłości.
26  2,  11|              już dotknęła.~Jak senna rozkosz ukazały się przed oczyma
27  2,  20|         zraniłoby go to do głębi jak rozkosz wydarta.~Gdy szli z wolna
28  2,  20|           możliwe? Helena de With... Rozkosz czekania roztrącała ciosy
29  3,  3 |     szczególny urok, bezczelną dumę, rozkosz tyranii, śmiech zdrowy z
30  3,  3 |           dla siebie żywioł. Była to rozkosz: wyjść w kilkanaście koni
31  3,  3 |        rożnach. Stare, rumiane wino, rozkosz mnichów, krążyło w złotych,
32  3,  6 |        Nacieraj!~Rafał czuł wściekłą rozkosz w tym wichrowym pędzie.~
33  3,  6 |         przepotężny dzwon na trwogę, rozkosz życia.~Siły w nim wszystkie
34  3,  6 |          podniosły. Czuł w sobie ową rozkosz szczególną, podnieconą aż
35  3,  6 |              aż do najwyższej kresy, rozkosz niebezpieczeństwa i zniszczenia,
36  3,  11|       chodniki. Znajdował szczególną rozkosz w dotykaniu się ręką, w
37  3,  11|         dzieje zgasłego człowieka... Rozkosz znajdował w tych złudach.
38  3,  13|           szybko wyszedł z kościoła. Rozkosz mu sprawiało dzwonienie