Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |           Strzelec chwycił jeden koniec drąga, Nardzewski drugi;
 2  1,  1 | zwierzęta. Chłop szedł pierwszy. Koniec drąga był wparty w jego
 3  1,  1 |     siostrzeńcowi tak upragniony koniec pawęzu. Rafał z pietyzmem
 4  1,  1 |        złotych? A przecie to nie koniec! Muszą przecie nadto stróżą
 5  1,  2 |     radości nie wytrzyma. To już koniec! Rozwali pięściami, nogą
 6  1,  3 |     kroki odszedł w przeciwległy koniec długiego korytarza. Tam
 7  1,  5 |      chorągiew, zaniósł ją aż na koniec mostu, został tam kilka
 8  1,  5 |          na ukos je przypierała. Koniec tej dęgi przytwierdzało
 9  1,  8 |        wspaniałomyślnie, maczali koniec palca w wodzie i zwilżali
10  1,  10|        wychodzili jak z łaski, i koniec końców do garnka nie miał
11  1,  14|          olbrzymi skok z końca w koniec świata uczynił! Chwilami
12  1,  16|  siedzisz?...~- No, tak siedzę i koniec. Jak się zmęczę w kuchni,
13  1,  17|       całe rzeczy, na początek i koniec ich, na wierzch i środek.
14  1,  17|    ruszyć się i nie wierzył, ale koniec końców wstał z łóżka. Ogarnął
15  1,  17|           salutował ich długo.~ ~KONIEC TOMU PIERWSZEGO~
16  2,  1 |       zataczając obszerne kręgi. Koniec jej trafił wreszcie na żywe
17  2,  3 |          Bracie Dozorco! przyłóż koniec szpady do serca zuchwałego!
18  2,  3 |         mu cyrkiel w rękę. Niech koniec jego do serca swego przyłoży...~
19  2,  12|          w barłogu więzienia, aż koniec jakiś będzie! I wzgardziwszy
20  2,  15|          westchnienie - i na tym koniec. Kamień leżał na sercu.
21  2,  17|        snopek prowadzić?... Taki koniec i skutek? A niedoczekanie!
22  2,  17|       porcjów, potem ćwiartkę, a koniec końców po dwa łuty śmierdzącego
23  2,  17|     duszy i taczał się z końca w koniec sali pod pokładem, tego
24  2,  17|     chwilę odetchnienia. Pod sam koniec sierpnia taka cisza nastała
25  2,  17|       sobą:~"Na taki ci to głupi koniec przyszło - mówili my - piękny
26  2,  17|     wskroś! Nastaje taki par, że koniec świata. Rzuca się na człowieka
27  2,  19|          z ust do ust, z końca w koniec placu:~- Wysiekierski, Wysiekierski,
28  2,  22|     jabłko pludrów!~- Zaraz, nie koniec jeszcze - mówił z wolna
29  2,  24|             Na Gdańsk! ku morzu!~KONIEC TOMU DRUGIEGO~
30  3,  1 |         do Kalisza.~Pokój tedy i koniec awantury...~Tak myślał młody
31  3,  1 |     różne korowody służbowe, ale koniec końców w październiku przedostali
32  3,  3 |        zarzeczem była wolna.~Pod koniec lipca Krzysztof, jako znający
33  3,  3 |        gdy ukazywała się czapka, koniec fuzji, gdy mignęły płomieniste,
34  3,  6 |       umocnionego obszaru.~Kiedy koniec południowy wsi z pola był
35  3,  6 |          starą pruską landarę za koniec lufy i zaczął prać co siły
36  3,  8 |   działka i na tym nasz haniebny koniec.~- Widzieliśmy wszyscy tych
37  3,  16|  Wyciągnął z pochwy szablę swą i koniec jej twardo zanurzył w głębokość
38  3,  18|          granitowym obliczu...~ ~KONIEC~ ~