Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      Jaki dziwny, niespodziewany żal!...~Gdzież jest ten dzień,
 2  1,  1 | słomianym siedzeniu.~Tak mu było żal jechać, tak niewymownie...
 3  1,  2 |         Wionął na niego smutek i żal...~- Tak-że to nas waćpan
 4  1,  2 |        drżały jakieś pragnienia, żal powstały z niczego... Nie
 5  1,  4 |        rzucanych. Podziw, a może żal odwracał tę twarz, te upajające
 6  1,  5 |          miłość ścisnęła i gdzie żal płynął z najgłębszej rany,
 7  1,  7 |       strony ojca spotkać mogło.~Żal mu było matki. Ale był to
 8  1,  7 |        mu było matki. Ale był to żal drugi, daleki, jakby' przybłąkany...
 9  1,  7 |      bezładnych uczuł dokuczliwy żal. Żal ten uścisnął jego duszę,
10  1,  7 | bezładnych uczuł dokuczliwy żal. Żal ten uścisnął jego duszę,
11  1,  8 |          miały władzę stanowić - żal się Boże! -prawa... wyznaję,
12  1,  12| przeistoczyły się w strupieszały żal, podobnie jak w trupa przeistacza
13  1,  12|   człowiek. I oto rozszerzył się żal. zabrzmiał niesłychanym,
14  1,  13|    porcie. A co to jest Wenecja? Żal ci tak, mości książę, tej
15  1,  13|         widziały? Ciebie jednego żal nocami budzi? Ech, bracie!
16  2,  1 |       cztery. Orał, siał, kosił, żął, zwoził snopki, młócił zboże
17  2,  1 |          z uczuciem radości. Nie żal mu było nikogo i niczego.
18  2,  6 |    sercach powstawał niesłychany żal, przeobrażał się w krzyk
19  2,  10|        głębokiej nocy, długą jak żal.~A później spuszczę na cię
20  2,  10|      miejsce, skąd odszedł nawet żal, nawet wyrzut, niby miejsce
21  2,  14|      Bynajmniej mi waszmości nie żal... - cedził zmrużywszy oczy. -
22  2,  16|     głębi duszy~Wszystkie czucia żal poruszy...~Smutne, leśne
23  2,  17|           co ich wydał. Straszny żal...~Nazajutrz zawinęli my
24  2,  18|         lasy, w pustkę ugorów, w żal sennych dróg. Krzysztof
25  2,  19|     powróz zrobi parte franse.~- Żal serce ściska...~- Ale za
26  3,  6 |         cudaczny, niezgruntowany żal!~Ach, bił go ten ojciec
27  3,  6 |        dziwaczny, niezgruntowany żal?~Zda mu się, że to nie on
28  3,  6 |      roją i cierpią. To nie jemu żal, och, nie! To starca nęka
29  3,  6 |          ma, wykrzywił mu twarz. Żal mu tego starca, cierpi za
30  3,  6 |       cierpi za niego i w nim, a żal ów rznie się wśród poczucia
31  3,  6 |   oszalałych ludzi. Niby to jest żal, strach, boleść, a w rzeczy
32  3,  6 |     człowieka... Dziwnie bolesny żal tknął jeźdźca... Koń jego
33  3,  9 |         miejsce rodzinne. Głuchy żal i ciężki smutek wszystkie
34  3,  11|      tyrana. Rafałowi niewymowny żal serce w piersiach zatargał.
35  3,  11|         czyni sobie, czuł gorzki żal, że biec musi... Ale gniew
36  3,  17|       nie płakał. Naraz go objął żal niewysłowiony tych nowin,