Tom, Rozdzial

 1  1,  1|            psom. Gdy nadeszli, pan Nardzewski obejrzał się złowrogo na
 2  1,  1|            u jego pasa na rzemyku, Nardzewski spytał go opryskliwie:~-
 3  1,  1|           Niemca znalazł? - spytał Nardzewski łagodniejszym głosem, puszczając
 4  1,  1|             skoro się pyta - rzekł Nardzewski. - Ludzie gadają tacy, co
 5  1,  1| Olchowskiego...~- Aha... - wtrącił Nardzewski.~- No, przecie nie ja stał,
 6  1,  1|            krzyż? - poważnie pytał Nardzewski.~- Biedyć-ta duży! Pasyjka
 7  1,  1|            do kamery... -westchnął Nardzewski. - No, skończyłeś?~Strzelec
 8  1,  1|            ręce. Właśnie wtedy pan Nardzewski wyciągnął z kieszeni kapciuch
 9  1,  1|       Rafciu, ostrożnie! - zawołał Nardzewski.~Podrażniony młodzieniec
10  1,  1|        chwycił jeden koniec drąga, Nardzewski drugi; schylili się obadwaj
11  1,  1|        jego ramię. Niższy wzrostem Nardzewski dotrzymywał mu kroku, choć
12  1,  1|       Franciszka skręcono na lewo. Nardzewski ochrypłym głosem dał rozkaz,
13  1,  1|          tę podróż resztkami siły. Nardzewski podniecał je co chwila pieszczotliwymi
14  1,  1|         góry.~- Te, trąba! - wołał Nardzewski na furmana, gdy się sanie,
15  1,  1|      światło na pokojach? - spytał Nardzewski. - Jakisi przyjechał...~-
16  1,  1|    Bożęcina, a ten ostał i siedzi.~Nardzewski czmychał nosem w sposób
17  1,  1|    jegomością panem Nardzewskim?~- Nardzewski jestem, do usług... Kogóż,
18  1,  1|        spoczynku Rafała. Tymczasem Nardzewski zrzuciwszy lisiurę wyszedł
19  1,  1|             Siadaj, Rafale - rzekł Nardzewski. Zwracając się do Hibla,
20  1,  1|     milczeniu, nie podnosząc oczu. Nardzewski patrzał weń nieruchomym
21  1,  1|           tu rozprawiamy - wtrącił Nardzewski - a waszmość, panie komisarzu,
22  1,  1|         niewielu zaległ w opłacie.~Nardzewski siedział na swym krześle
23  1,  1|          starodawny dzwon Zygmunt.~Nardzewski słuchał uważnie. Z podziwu
24  1,  1|             przy odgłosie armat...~Nardzewski wciąż śmiał się. W pewnej
25  1,  1|            miejsca, gdzie siedział Nardzewski, wisiał na ścianie, przyczepił
26  1,  1|      pochwycić bystre oczy Rafała. Nardzewski ciągnął:~- Mówże waszmość,
27  1,  1|            w największym porządku.~Nardzewski podniósł pistolet i strzelił.~
28  1,  1|           i cóż jeszcze? - mruknął Nardzewski.~- Presshafte Leute - mówił
29  1,  1|       wolni od robocizny być mają.~Nardzewski znowu ujął pistolet i strzelił.
30  1,  1|  spostrzegł.~- Nabijaj! - wrzasnął Nardzewski - bo ci tu na miejscu łeb
31  1,  1|          Jana Kazimierza dawali...~Nardzewski słuchał tego wszystkiego
32  1,  1|         gromadzkiego śpichlerza...~Nardzewski spojrzał na strzelca okropnymi
33  1,  1|         Był już dzień biały, kiedy Nardzewski zaczął budzić siostrzeńca.
34  1,  1|           drogę, temu czas - mówił Nardzewski. - Droga daleka, dzień mały...
35  1,  1|          coś dobitnie rozpowiadał.~Nardzewski dał znak furmanowi i sanie,
36  1,  1|         Sołtys, bębnić!... - wołał Nardzewski. Dał się słyszeć ponury,