Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |          je we dwa pociski. Serce głośno biło w piersiach i każdym
 2  1,  1 |           znak furmanowi i sanie, głośno skrzypiąc na mrozie, ruszyły
 3  1,  2 |          Tarnin, kto żyw! - wołał głośno, trzepiąc swą rózgą wokoło,
 4  1,  2 |         Rozdzielił tłum szlachty, głośno, z plastycznymi ruchami
 5  1,  3 |    ostatniej nitki, nogi w butach głośno chlupały.~- Cedro, zimno
 6  1,  3 |      które drży, kipi, rwie się i głośno a bezbożnie chichoce. Za
 7  1,  3 |       druga... - wyszeptał prawie głośno.~Opanował go taki przestrach
 8  1,  3 |          mi się podobało! - rzekł głośno, zuchwale, pokazując w uśmiechu
 9  1,  5 | Krakowskiej" z roku 1796 i zaczął głośno, patetycznie czytać:~"List
10  1,  7 |       sobie gardło, żeby nie łkać głośno. Stojąc tak długo, kąsał
11  1,  7 |        Piotrze nie było wymówione głośno w Tarninach. Rafałowi przyszła
12  1,  10|      wojewodzie". W pewnej chwili głośno otwarł drzwi i poszedł śmiało
13  1,  10|        Bóg wie jakie wiadomości i głośno wyrzekał, kiedy Rafał ledwo
14  1,  13|           łoskot kroków i rozległ głośno na oniemiałych placach.
15  1,  13|       rzekł książę z niechcenia a głośno.~Wrażenie tych słów było
16  2,  1 |     wyłogami. Szedł wyprostowany, głośno stukając obcasami trzewików
17  2,  1 |        niedawno radowałeś się tak głośno.~- Cóż znowu ci plotą?~-
18  2,  1 |      koszulę, rozluźnił chustkę i głośno sapał. Oczy miał wlepione
19  2,  1 |   latarnią, więc całe towarzystwo głośno hałasując ruszyło środkiem
20  2,  1 |      panowie, nieprawdaż? - mówił głośno do kolegów rotmistrz, ledwie
21  2,  1 |        jest w izbie sąsiedniej! - głośno odezwał się jakiś mężczyzna
22  2,  6 |     łudząc, że to one szemrzą tak głośno.~Wysoko wzbił się księżyc.
23  2,  10|           wcale odpowiedzi, rzekł głośno po polsku:~- Cóżeś jest
24  2,  11|     Wszystkich Świętych, którymi, głośno je wyśpiewując, stróż nocny
25  2,  13|           w rękę.~Po chwili rzekł głośno zwracając się do lokajów:~-
26  2,  20|     Przyjaciele porozumiewali się głośno w obecności służby i oberżysty,
27  2,  21|          stanął w saniach i wołał głośno:~- Herr Offizier! Herr Offizier!~
28  2,  22|      grosz. Tak tedy... - ciągnął głośno - bądźcie łaskawi, koledzy,
29  2,  24|         Kto idzie? - i odpowiadać głośno: - Swój, Polak!~Zaraz na
30  3,  2 |       wprost na swe miejsce klnąc głośno i bardzo brzydko. Zawinął
31  3,  3 |     miękka ręczyna?... - mamrotał głośno, słaniając się ze szlochaniem
32  3,  6 |     chodził po sieni ze światłem, głośno klął, gadał, wreszcie wkroczył
33  3,  6 |      szeregi fizylierów i wesoło, głośno zaczął sam komenderować
34  3,  8 |          co idą, sarkali omal nie głośno.~Brygada Sokolnickiego składała
35  3,  10|        być porucznik Olbromski?~- Głośno krzykniesz, poruczniku,
36  3,  11|      ubraniu na łóżko napotkane i głośno zachrapał. Ale przed północą