Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |   Żelaznym wędzidłem rozdziera mu wargi i trzyma jego łeb zgięty
 2  1,  1 |     nieokreślony wypłynął na jego wargi. Rzekł ostrożnie, z namysłem:~-
 3  1,  1 |            była teraz szkarłatna, wargi odęte. Milczał długo.~-
 4  1,  1 |      piersi jego jęk wstrząsał, a wargi ciskały wyrazy bez związku.~
 5  1,  4 |        wielkiego ołtarza, zagryzł wargi i ze wstydu nie podnosił
 6  1,  4 |        ręką jeźdźca darła żelazem wargi.~Rafał pamiętał Basię od
 7  1,  5 |       wieczności.~W pewnej chwili wargi jej cofnęły się. Nasłuchiwała
 8  1,  5 |        boję.~Rafał schylił głowę. Wargi jego znalazły znowu lica,
 9  1,  5 |     rękoma, a gdy spragnione jego wargi dotknęły policzków, szepnęła:~-
10  1,  5 |      wdzięczne, uchylone ku niemu wargi. Otaczała mu głowę senna
11  1,  5 |   wszechmogący Boże... - szeptają wargi, zwiotczałe i bielsze niźli
12  1,  6 |        stronę ognia, grube, białe wargi, ociężale miamlące strawę...
13  1,  7 |    Starzec drżał. Skrzywione jego wargi miotały przeraźliwe wyrazy,
14  1,  8 |          i zwilżali moje zgorzałe wargi. Wonczas powinienem był
15  1,  10|    bezlitosny. Nie wydobył się na wargi, tylko jak fala wzdęta przez
16  1,  11|          nosa, z ust krew ciekła. Wargi miał czarne, oczy podbite
17  2,  2 |        coraz wolniej i tylko same wargi bezdźwięcznie łkały:~- O,
18  2,  4 |        coraz wolniej i tylko same wargi bezdźwięcznie łkały:~- O,
19  2,  5 | naprzeciwko ust. Czerwone są jego wargi jak róże z mego ogrodu,
20  2,  6 |      błogosławieństwo wypełzło na wargi. Tak samo splotły się jej
21  2,  9 |          myślał zwilżając zeschłe wargi kwaśnym owocem dzikiej maliny,
22  2,  9 |           dźwięk?... Gryzł oczy i wargi biały kurz gościńca. Twarda
23  2,  17|       ustach dniem i nocą, że się wargi raz kole razu trzaskały.
24  2,  21|          wzrok, słuch, dotykanie. Wargi jeszcze były przyduszone
25  3,  2 |         czając się po zapłociu... Wargi ich zagryzione, oczy od
26  3,  4 |  przeznaczenie moje? - skarżą się wargi. - Przyjacielu, przyjacielu...
27  3,  4 |          myśli. Spalone na węgiel wargi szeptają:~- Trepka... Szczepan...
28  3,  4 |           ust garnuszek, zanurzył wargi w płyn i pił chciwie, nienasycenie.
29  3,  6 |        patrzały kamienne oczy. Na wargi wyszedł jad wrodzonego śmiechu.
30  3,  6 |      skibami jakoby dwie potworne wargi. Tuż w pobliżu Rafała przeleciał
31  3,  8 |           pałkowaty nos, wygolone wargi grubych ust, każdy muskuł
32  3,  9 |  cmentarzu w rodzinnych stronach. Wargi nie wiedząc poszeptują:~-
33  3,  10|          szlakiem uleciały, stare wargi zaczęły się rozciągać wszerz
34  3,  12|           siwiejący zarost oblókł wargi, policzki, podbródek i uczynił
35  3,  12|          co szeptają do siebie te wargi, że to już dawno słyszała,