Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |         dłonie jego objęły próżną ciemność. Wzdęty bałwan wodny pchnął
 2  1,  3 |     zbrodnia? Zbrodnia! Wysuwał w ciemność cały mózg i jakoby nowym
 3  1,  5 |        sienniku, czekał patrząc w ciemność. Zdawało mu się chwilami,
 4  1,  5 |      przytwierdzona, podała się w ciemność, oknem wiatr jął szarpać.
 5  1,  5 |           i smagał z boku. Trwała ciemność tak zupełna, że Rafał o
 6  1,  5 |       Pochłaniał je oczyma, jakby ciemność dookolna nie istniała, i
 7  1,  5 |  okiennicy i nikłym kręgiem swoim ciemność rozpraszał. Płatki śniegowe
 8  1,  5 |    jakichś szczelin w ziemi. Była ciemność nieprzejrzana, straszliwa,
 9  1,  5 |           tej minucie? Rozgarniał ciemność i na samym jej dnie znajdował
10  1,  5 |           płatami ognia. Niekiedy ciemność rozdzielała się przed rzuconym
11  1,  7 |           łąk i wsysając w siebie ciemność najgęstszą. Z dalekości,
12  1,  7 |   chorobie. Od gwiazd sypał się w ciemność nocy pylny brzask, srebrny
13  1,  8 |        zachodzie słońca, panowała ciemność zupełna. Nad wzgórzami,
14  1,  8 | przeczucie z duszy mojej, i tylko ciemność bardziej okrutna niż kiedykolwiek
15  1,  17|         posadzki, kruszył głęboką ciemność. Najmniejszego turkotu,
16  1,  17|        gardziel wroga. Zrzuceni w ciemność przez wierzch szańca, tonęli
17  1,  17|           przez szyję i wsiąkła w ciemność. Gintułt szedł z nimi. Broń
18  2,  1 |           chwila ściskając dłońmi ciemność. Gniew ukropem kipiał w
19  2,  9 |           cięższe od gór. Szeroka ciemność ogarnęła wszystko, ukoiła
20  2,  10|     trwogą tak nieprzejrzaną, jak ciemność głębokiej nocy, długą jak
21  2,  10|         zagląda, gdzie odrętwiała ciemność leży przez wieki. Tam przebywa
22  2,  10|          gorzkie jak żółć i ocet. Ciemność, ta ciemność, w której przebywa
23  2,  10|         żółć i ocet. Ciemność, ta ciemność, w której przebywa zemsta,
24  3,  1 |           konia. Splunął za nim w ciemność raz, splunął drugi raz jeszcze
25  3,  1 |          możnego morza, rozniesie ciemność, strach i jęki po krańcach
26  3,  1 |           natarczywsza zstępowała ciemność, tym przestworniejszy stawał
27  3,  3 |          Nie wiedzieli, gdzie są. Ciemność ich teraz ogarnęła zupełna.
28  3,  3 |         Zbójeckie oczy przenikały ciemność. Byli jak jednoosobowe widmo
29  3,  3 |           już puste. Panowała tam ciemność i nieprzyjemna cisza. Łoskot
30  3,  3 |       jakby spomiędzy kapiących w ciemność polśnięć kęp różanych, spomiędzy
31  3,  3 |   Pierwszy brzask przerzedzał już ciemność. Widać było występujące
32  3,  4 |      bardzo wiedział, gdzie jest. Ciemność nieprzyjazna, ciemność-klęska,
33  3,  6 |        groblę, zadrżały, jakoby w ciemność bojaźni wtrącone.~Sokolnicki
34  3,  6 |      rozpalone śpiże. Dopiero gdy ciemność nastała zupełna, wolno,
35  3,  9 |           człowiek spojrzał przez ciemność i przez milczenie w życie