Tom, Rozdzial

 1  1,  1 | Jeleniowskiej Góry... Gdy powiew wiatru nacichał, wynurzała się
 2  1,  1 |      czułe na każde westchnienie wiatru, sypały się puchy śniegowych
 3  1,  1 |     wzmogły się powiewy ciepłego wiatru i ze wszystkich drzew leciały
 4  1,  1 |   czerwona i oczy przekrwione od wiatru. Siadł przy stole naprzeciwko
 5  1,  3 |       Wiosła wyginały się jak od wiatru pręty wiklowe,, ale łódź
 6  1,  4 |  płomienie, które się od jednego wiatru chwieją. Przychodził z nagła,
 7  1,  5 |        głos cichszy od szemrania wiatru. Po stopniach zasłanych
 8  1,  5 |        lekka ją tylko zwracał do wiatru. Wspominanie było dla niego
 9  1,  5 |          barwie stali, ze strony wiatru oblepione puchowym barankiem
10  1,  14|     tęsknotę do powiewów słonego wiatru pustyni, kamsinu, co opalał
11  2,  3 |   wszystkich częściach świata od wiatru rozproszone. Niechaj mi
12  2,  6 |        gdy huczą trąby górskiego wiatru...~- To nasza droga, nasza
13  2,  7 |   piękniejąca. Było w niej coś z wiatru, z płynących w niebie obłoków,
14  2,  7 |   wszystkiego, dalekim poświstom wiatru. Nie mogła nie przyjść w
15  2,  8 |       obłoczki, jakoby tchnienia wiatru stężałe i w kształt zaklęte,
16  2,  15|        krzyk wrony, każdy powiew wiatru. Wszystko to odbijało się
17  2,  17|         oto dnia z takim wianiem wiatru w żadnych Florencjach nie
18  2,  17|        znajomy, jakoby prędkiego wiatru w podlaskim lesie. Zaraz
19  2,  18|         łodygi na falach krętego wiatru.~- Żegnaj i ty... - wyszeptały
20  2,  18|          że jak badyl złamany od wiatru padnie za chwilę na ziemię.
21  2,  20|  dochodził teraz przyduszony huk wiatru, miły jak poduszczenie,
22  2,  20|         tęgą, tłustą, czerwoną z wiatru, oczy wypukłe i ogniste.
23  2,  21|        przykazał, zamiast szukać wiatru, a raczej pewnej śmierci -
24  2,  24|         z nich ścianę uczynić od wiatru. Wierzchołki wiązali mocno,
25  3,  3 |       zwierząt, głosy burzy, jęk wiatru w puszczy leśnej i pieśń
26  3,  5 |      najeżone kolcami, kołacą od wiatru.~Gwizdał i pośpiewywał witając
27  3,  6 |          żelazo. Chwilami powiew wiatru z południowej strony przyniósł
28  3,  9 |          słowo, podobne do szumu wiatru:~- Rowy...~Sokolnicki zatrzymał
29  3,  12|          jak chmury od łagodnego wiatru pod słońcem. Uśmiech, niby
30  3,  13|   Gruszki tam rosły osłonione od wiatru i wygrzewały się w cieple
31  3,  14|          I teraz, w deszcz, śród wiatru i okrutnej słoty, szedł
32  3,  14|       deszczu, nie słyszał wycia wiatru. Ale oto uderzyły go szczególne
33  3,  14|        Czuł po zmienionym głosie wiatru, że się znajduje w ruinach
34  3,  15|     Cinca i Noguera. Dosięgli tu wiatru i nawału chmur. Odetchnęli